اختلال و ناتوانی یادگیری به معنی مشکل در انگیزه و هوش نیست.
اختلالات یادگیری، یک اصطلاح جمعی برای طیف گسترده‌ای از مشکلات یادگیری است. ناتوانی یادگیری به معنی مشکل در انگیزه و هوش نیست و کودکان و دانش‌آموزانی که به ناتوان یادگیری مبتلا هستند تنبل یا گنگ نیستند، بلکه در واقع دریافت و پردازش اطلاعات بچه‌ها با یکدیگر فرق می‌کند.
تعاریف متعددی برای اختلالات یادگیری وجود دارد؛ مهم‌ترین این تعارف عبارت است از اختلال در یک یا چند فرآیند روانی پایه به درک یا استفاده از زبان شفاهی یا کتبی مربوط می‌شود و می‌تواند به شکل عدم توانایی کامل در گوش کردن، فکر کردن، صحبت کردن، خواندن، نوشتن، حجمی کردن یا انجام محاسبه‌های ریاضی ظاهر شود.
اختلالات یادگیری که در حال حاضر از آن به عنوان مشکلات ویژه یادگیری نیز یاد می‌شود، آن عده را که اصولاً به واسطه معلولیت‌های دیداری، شنیداری یا حرکتی و همچنین عقب‌ماندگی ذهنی یا محرومیت‌های محیطی، فرهنگی یا اقتصادی به مشکلات یادگیری دچار شده‌اند را شامل نمی‌شود. همچنین اختلال یادگیری دانش‌آموزان دارای ناتوانی یادگیری معمولاً از لحاظ هوشی مشکلی ندارند و اغلب در رده دانش‌آموزان با بهره هوشی نرمال هستند، اما به دلیل نقص در راه‌های پردازش اطلاعات مغزشان، عملکرد ذهنی پایینی را نشان می‌دهند.
این مشکلات باعث می‌شود یک دانش‌آموز بسیار کندتر از فردی که این مشکل را ندارد، مطالب را یاد بگیرد و این دانش‌آموزان با حمایت صحیح و درمان به موقع می‌توانند در مدرسه و در زندگی، افراد موفقی باشند.
وجود مراکز تخصصی مشکلات ویژه یادگیری، یادآور شد: عدم توانایی یادگیری دانش‌آموزان در مدرسه و خانه باید به صورت نگاه و درک تخصصی باشد و پس از اینکه اختلال این دانش‌آموزان به درستی شناسایی شد، آنان از طرف مدرسه محل تحصیل خود به یکی از مراکز مشکلات ویژه یادگیری استان ارجاع داده می‌شود تا این اختلال توسط کارشناسان متخصص و مجربی که در این مراکز فعالیت می‌کنند، درمان شود و در طول درمان نیز خانواده‌ها باید بر حمایت روانی از فرزندان خود بیافزایند.
توجه به این اختلالات و درمان آن‌ها اهمیت بالایی در یادگیری دانش‌آموزان در سال‌های آتی دارد که گاهاً این اختلالات سبب ترک تحصیل دانش‌آموز در مقاطع بالاتر شده است.
