بازگشایی مدارس را باید شروعی بر فصل نگرانی‌های تازه‌ی والدین دانست که رفت‌وآمد بچه‌ها بین مدرسه و خانه یکی‌از مهم‌ترین سرفصل‌های این نگرانی‌هاست. این درحالی‌ست که در سال‌های اخیر، استفاده از سیستم حملونقل ویژه در قالب سرویس‌های مدارس، گسترده‌تر شده و خانواده‌های بسیاری این هزینه را تقبل می‌کنند تا در ازای آن، هم فرزندشان و هم خیال خودشان آسوده‌تر باشد. این امکان می‌تواند از جنبه‌های مختلف به‌نفع والدین باشد.
بسیار هستند والدینی که در یکی‌دو دهه‌ی اخیر به‌علت مشغله‌های مختلف نمی‌توانند زمان لازم را برای بردن و آوردن بچه‌ها در روزهای مدرسه صرف کنند و البته اگر قرار باشد فرزندشان به‌تنهایی این مسیر را هرروز برود و برگردد، مسئله‌ی امنیت و آرامش وی هم مزید بر سایر نگرانی‌ها خواهد شد. «سرویس مدارس» می‌تواند هم تامین‌کننده‌ی بخش مهمی از آرامش والدین باشد و هم خود به یکی‌از دل‌نگرانی‌های آنها تبدیل شود. برای مثال، همان‌قدر که وجود این امکان کمک می‌کند تا بچه‌ها سر وقت در مدرسه حاضر شوند یا بدون فوت وقت و در نزدیک‌ترین زمان ممکن به خانه برگردند، همان‌اندازه می‌تواند منبعی برای ایجاد تشویش شود که آیا راننده‌ی مطمئن و مسئولی این کار را بر عهده گرفته است؟
در فصل مدارس، سیستم حملونقل جدیدی در کشورهای مختلف دنیا به معضل ترافیک اضافه می‌شود که تحت عنوان Student Transport شناخته می‌شود. براساس آنچه که در مرکز اطلاع‌رسانی Stnonline که اخبار مربوط به حوزه‌ی حملونقل مدارس را منتشر می‌کند، آمده‌است؛ در دنیا هفته‌ی سوم اکتبر به‌نام هفته‌ی School Bus Safety معروف است که در آن‌دوره به بررسی مسائل مختلف امنیتی در زمینه‌ی سرویس مدارس پرداخته می‌شود؛ موضوعی که در کشور ما هنوز چندان جدی گرفته نمی‌شود و تنها در نزدیکی ایام مدرسه اخباری از سوی چند مسئول در زمینه‌ی برنامه‌ریزی برای کنترل ترافیک سنگین در محدوده‌ی مدارس، تامین امنیت خودروها براین‌اساس که معاینه‌فنی خودروهای مخصوص این‌کار انجام گیرد و در نهایت بحث چگونگی میزان افزایش نرخ کرایه‌ی آنها، پیش کشیده می‌شود که البته هیچ‌یک به سرانجام مطلوبی به‌نفع شهروندان نمی‌انجامد. به‌عبارتی، نرخ‌ها برخلاف خواسته‌ی والدین، افزایش قابل توجهی پیدا می‌کنند، ترافیک با همه‌ی برنامه‌ریزی‌ها از کنترل خارج می‌شود و البته معاینه‌فنی خودروها درحالی‌که سایر جوانب احتیاطی درنظرگرفته‌نمی‌شود، یک نگاه امنیتی ناقص به کل ماجراست.
در نگاه کلی می‌توان به نقص‌های بسیاری اشاره کرد که نبود سیستم یکپارچه از نوع خودرو گرفته تا یکسان‌بودن امکانات با هزینه‌های حساب‌شده از جمله‌ی آنهاست. برای مثال، در کشورهایی مانند کانادا و آمریکا از اتوبوس‌های مخصوصی به رنگ زرد استفاده می‌شود؛ درحالی‌که در کشور ما هر خودرویی اعم از مسافرکش‌های شخصی تا هر نوع تاکسی می‌تواند در این زمینه فعالیت کند. شاید به‌نظر بیاید که استفاده از رنگ زرد در School Busها یک انتخاب زیبایی‌شناسانه و فرمالیته باشد؛ اما این مسئله کاملا دلایل علمی و مخصوص خود را دارد. آن‌گونه که در سایت جامع سرویس حملونقل مدارس واترلو موسوم به STSWR آمده‌است: «انتخاب رنگ زرد به این علت است که سریع‌تر از هر رنگ دیگری توجه را به‌خود جلب می‌کند؛ تاجایی‌که دانشمندان می‌گویند زرد با شدت ١,٢۴برابر سریع‌تر از قرمز دیده می‌شود».
در منبع ویکی‌پدیا به این موضوع اشاره شده‌است که دکتر فرانک دابلیو. کایر؛ استاد دانشگاه کلمبیا استفاده از رنگ زرد در اتوبوس‌های مدرسه‌ی کشور آمریکا را پیشنهاد داد که پذیرفته شد و سال‌هاست با همان سیستم مورد قبول بعضی جوامع دیگر هم شده‌است. البته نوع وسیله‌ی مورد استفاده در کشورهای مختلف تفاوت‌هایی هم دارد که یک‌دست‌بودن‌شان برخلاف ایران، مهم‌ترین اتفاق در شناسایی سریع این خودروهاست تا زمینه‌های بروز خطر را کاهش دهد. برای مثال، Wymetro در یکی‌از گزارش‌های خود به تنوع وسایل حملونقل در کشورهای مختلف پرداخته و عنوان کرده‌است: «در آرژانتین، سرویس‌های مدارس ون‌هایی به‌رنگ سفید و نارنجی هستند یا در هنگ‌کنگ برای این منظور از ون‌هایی موسوم بهNanny استفاده می‌شود که سفید و صورتی یا زرد و صورتی هستند. البته در کشورهایی مانند آلمان هیچ‌گونه وسیله‌ی خاصی برای سرویس مدارس وجود ندارد یا در هلند، بچه‌ها با خودروهای شخصی والدین به مدرسه می‌روند و چیزی تحت عنوان سرویس مدارس اساسا طراحی نشده‌است».
این موضوع قابل بررسی‌ست که والدینی که از سرویس مدارس استفاده می‌کنند در نهایت خواهان این هستند که امنیت و آسایش بیشتری شامل حال خودشان و فرزندشان شود؛ اما نبود سیستم یکپارچه و اصولی که این وضعیت را مدیریت کند و مسئولانه پاسخگو باشد، باعث شده تا نگرانی‌های دائمی والدین در این زمینه ادامه اشته باشد.
