نفس های خودتان را حبس کنید: ممکن است تعداد ابرسیاهچاله های کیهان دو برابر آنچه تاکنون تصور می شد، باشد! به طور سنتی همواره تصور می شد اَبر سیاهچاله ها در مرکز کهکشان های بزرگ همانند کهکشان راه شیری خودمان وجود داشته باشند، اما اکنون یک مطالعه جدید نشان می دهد که ممکن است ابر سیاهچاله ها در مرکز کهکشان های کوتوله نیز موجود باشند.
به گزارش بیگ بنگ، داستان این کشف از سه سال پیش شروع شد، زمانی که اخترشناسان دانشگاه یوتا اَبرسیاهچاله ای را کشف کردند که در مرکز یک کهکشان کوتوله فوق متراکم مخفی شده بود. از آن زمان این کهکشان به عنوان کوچکترین کهکشانی که میزبان یک اَبرسیاهچاله در مرکز خود هست شناخته شده بود، اما اکنون همان تیم با کشف دو کهکشان کوتولۀ دیگر که حاوی ابرسیاهچاله مرکزی هستند به این نتیجه رسیده اند که شاید این اکتشاف در کهکشان های کوتوله آن قدرها هم ناشایع نباشد.
با تخمینی بالغ بر ۷ تریلیون کهکشان کوتوله در جهان قابل مشاهده، این کشف تعداد ابرسیاهچاله های کیهان را بسیار بیشتر از آنچه تاکنون دانشمندان تصور می کردند، افزایش خواهد داد. و نکتۀ تاثیرگذارتر اینکه بر خلاف اندازه خود این کهکشان های کوتوله، اَبرسیاهچاله مرکزی آنها جرمی به مراتب بیشتر از
ابر سیاهچاله مرکزی کهکشان خودمان -راه شیری- دارند. به گفته ی کریس آن سرپرست تیم تحقیق:« این موضوع بسیار هیجان انگیز است وقتی در موردش فکر کنید، این کهکشان های کوتوله اندازه ای در حدود ۰٫۱ درصد کهکشان راه شیری دارند در حالی که ابرسیاهچاله درونشان از ابر سیاهچاله کهکشان راه شیری بزرگتر است.» این تحقیق همچنین به سوالاتی در مورد خود کهکشانهای کوتوله نیز پاسخ خواهد داد.
وقتی اخترشناسان برای نخستین بار در سال ۱۹۹۰ کهکشان های کوتوله را کشف کردند چیزی عجیب توجه شان را به خود جلب کرد: کهکشان های کوتوله جرمی به مراتب بیشتر از جرم ستارگان قابل مشاهده شان داشتند. این مطالعه جدید پیشنهاد می کند که ابرسیاهچاله ها مسئول این جرم اضافه هستند و این یافته ها ممکن است منجر به راز گشائی از معمای پیدایش کهکشان ها از ابتدا گردد. "کریس آن” گفت: « ما هنوز به طور دقیق نمی دانیم که کهکشانها چگونه در طول زمان شکل گرفته و تکامل پیدا می کنند. این یافته ها می تواند به روشن شدن ِ چگونگی برخورد و ادغام کهکشانها با یکدیگر کمک کند.»
با استفاده از تکنیک اپتیک تطبیقی محققان به اندازه گیری جرم دو کهکشان کوتوله فوق متراکم به نامهای VUCD3 و MS9cO پرداختند و مشاهده کردند که سیاهچاله مرکز کهکشان VUCD3 شامل ۱۳ درصد جرم کل خود آن کهکشان و سیاهچاله مرکز کهکشان MS9cO شامل ۱۸ درصد جرم کل آن کهکشان می شد؛ در حالی که سیاهچالۀ مرکز کهکشان راه شیری چیزی حدود کمتر از ۰٫۰۱ درصد جرم کل کهکشان ما را شامل می شود. این یافته ها در تضاد با این ایده بود که کهکشان های کوتوله فقط خوشه های بزرگ ستاره ای هستند که از صدها هزار ستاره که همزمان به وجود آمده اند، تشکیل شده است و بیشتر از این ایده پشتیبانی می کند که کهکشان های کوتوله باقی مانده ی تکه پاره و بلعیده شدن کهکشانها توسط گرانش ِ کهکشان های بزرگتر هستند.
به گفته ی آنیل ست از دیگر اعضای این تیم تحقیقاتی:« می دانیم که کهکشانها همواره از طریق ادغام و ترکیب شدن با یکدیگر در طول زمان تکامل پیدا می کنند، همانطور که کهکشان راه شیری در حالی که داریم با هم صحبت می کنیم در حال بلعیدن کهکشان های دیگر است. تصویر کلی ما از نحوه ی تکامل کهکشانها این است که کهکشان های کوچکتر با هم ادغام شده و کهکشان های بزرگتر را شکل می دهند، اما تاکنون شواهد دقیقی از این ادعا نداشتیم و اکنون با مطالعۀ این کهکشان های کوتولۀ فوق متراکم قادر خواهیم بود به گذشته نگاه کنیم و بفهمیم که چه اتفاقاتی در گذشته رخ داده است.» کهکشان های کوتوله هر چند ممکن است بسیار کوچک باشند، اما می توانند پاسخ سوالات بزرگی راجع به کیهان را در خود داشته باشند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Astrophysical منتشر شده است.
