براساس پژوهش‌های اخیر، آب در همۀ نقاط سطحی و سطوح کم‌عمق سیارۀ کوتولۀ سِرِس وجود دارد. این سیارۀ کوتوله در کمربند سیارک‌ها، بین مریخ و مشتری، قرار دارد. مشاهدات نشان می‌دهد که آب یخ‌زده با صخرههای سطحی سرس مخلوط شده است و در موارد نادری تکههای غلیظی از یخ وجود دارد. در بعضی مناطق آن حتی فوران بخار آب نیز مشاهده شده است. دانشمندان پیش از این پیشبینی می‌کردند که 30 درصد از کل جرم سرس را آب تشکیل می‌دهد.
نقشههای به‌دست‌آمده، توزیع هیدروژن بر روی این سیاره را نشان می‌دهد که به کمک آن‌ها می‌توان به احتمال وجود آب پیبرد. دادههای به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که پوسته‌ای غنی از یخ بر روی سرس وجود دارد و پیشبینی میشود که ممکن است آبِ یخ‌زده برای میلیاردها سال در عمق یک متری سطح این سیارۀ کوتوله وجود داشته باشد. این نقشه‌ها را کاوشگر ناسا، که به دور این سیاره در حال گردش است، تهیه کرده است. این کاوشگر که به GRaND (سرواژۀ Gamma Ray and Neutron Detector) معروف است، دو نوع از ذرات را آشکارسازی میکند. نوترون‌ها، یکی از ذرات زیراتمی و دیگری پرتوی گاما که پرتویی پرانرژی است. وقتی که پرتوهای کیهانی (ذرات پرانرژی فضا) با سطح سرس برخورد می‌کنند، نوترون و اشعۀ گاما در طی این برخورد به وجود میآیند. بعضی از این پرتوهای گاما و نوترون‌ها اطلاعاتی را دربارۀ ترکیبات شیمیایی از سطح و عمق یک متری (3 فوت) این سیارۀ کوتوله، مانندِ فراوانی عناصر پتاسیم، آهن و هیدروژن برای ما آشکار می‌کنند.
کاوشگر GRaND نمیتواند به طور مستقیم مولکولهای آب را شناسایی کند اما مطابق شبیهسازیهای کامپیوتری که میتوانند سیر تکاملی سرس را بازسازی کنند، می‌توان به وجود آب و سایر عناصر و توزیع آن‌ها پی برد. از مقایسۀ مدلهای کامپیوتری و نقشه‌ها می‌توان دریافت که آب یخ‌زده، در قطبهای سرس (در هر دو نیمکره با عرضجغرافیایی حدود 40 درجه) متمرکز است که حدود 27 درصد از جرم کل این سیارۀ کوتوله را تشکیل می‌دهد اما در نزدیکی خط استوا آب کمتری وجود دارد.
محققان، نقشههای سرس را با وستا، یکی از سیارک‌های شناخته شده و عضو دیگر کمربند سیارک‌ها، مقایسه کردهاند. دادهها نشان می‌دهد که سرس صد برابرِ وستا هیدروژن دارد و این هیدروژن به طور مساوی توزیع شده است. این نتیجه نشان می‌دهد که آب یک جزء اصلی در ساختار سرس است.
درمقایسۀ سرس با سنگهای کربن‌دارِ کمربند سیارک‌ها که در مدت زمان اندکی پس از شکل‌گیریِ منظومۀ خورشیدی شکل گرفتهاند، تفاوتهایی کلیدی مشخص شده است. از نظر ترکیبات شیمیایی شباهتهایی هم وجود دارد، اما در مورد سرس باید گفت در هنگام شکل‌گیری، یخ و سنگ کنار هم قرار گرفتهاند و در لایههای داخلی از هم جدا شدهاند. این امکان وجود دارد که در اعماق سطح سرس اقیانوسی از مایع وجود داشته باشد؛ اگر این فرض درست باشد، ترکیبات شیمیایی این اقیانوس بسیار شور، با کمی آب یا بدون آب خواهد بود.
در تحقیقی دیگر که در مجلۀ نِیچر به چاپ رسیده و به تازگی منتشر شده به وجود تکههای یخِ پنهان در مناطقی که در تاریکی دائمی هستند، اشاره شده است. در قطبهای سرس، مانند ماه و عطارد، به دلیل کج بودن محورش مناطقی وجود دارد که هرگز خورشید به آن‌ها نمیتابد، به همین علّت در این مناطق یخهای بیشتری مشاهده شده است.
اگرچه آب با حیات بر روی زمین در ارتباط است، کشف آب یخ‌زده بر روی سرس نمیتواند نشانهای از وجود حیات بر روی این سیارۀ کوتوله باشد. زیرا در مناطقی که آب یخ‌زده در آن‌ها مشاهده شده دما 60 کلوین (معادل 213- درجۀ سانتی‌گراد) است.
