بتازگی محققان با درک حقیقت انبساط کیهان توضیح جدیدی برای عملکرد «انرژی تاریک» ارائه دادند. در این مقاله فرضیه‌ای مطرح شده مبنی بر اینکه جهان مرزهایی دارد. این مقاله توسط آرتیوم آستاشنوک از مؤسسه فیزیک و ریاضی IKBFU و الکساندر تپلیاکوف، دانشجوی کارشناسی ارشد این مؤسسه، نوشته شده است.
محقق آرتیوم آستاشنوک گفت: «این واقعیت که جهانِ ما در حال انبساط و گسترش است تقریباً ۱۰۰ سال قبل کشف شد، اما تنها در دهۀ ۹۰ بود که با ظهور تلسکوپ‌های قدرتمند (از جمله تلسکوپ‌های مداری) و عصر کیهان‌شناسی، دانشمندان متوجه شدند که این اتفاق دقیقاً چگونه رخ می‌دهد. در جریان مشاهدات و تجزیه و تحلیل داده‌های به دست آمده، مشخص شد که جهان تنها در حال گسترش نیست، بلکه با شتاب رخ می دهد و این گسترش از سه تا چهار میلیارد سال پس از تولد جهان آغاز شده است.»
تا مدت‌ها اعتقاد بر این بود که فضا فقط از مادۀ معمولی تشکیل شده که شامل ستاره‌ها، سیارات، سیارک‌ها، دنباله‌دارها و گازهای بین‌کهکشانیِ بسیار خاص، است. اما اگر چنین است، پس انبساط شتاب‌دار برخلاف قانون گرانش است که می‌گوید اجسام به یکدیگر جذب می‌شوند. نیروهای گرانشی تمایل دارند سرعت انبساط کیهان را کُندتر کنند، اما نمی‌توانند آن را تسریع بخشند.
آرتیوم آستاشنوک می‌گوید: «و سپس این ایده مطرح شد که بیشتر قسمت‌های جهان از مادۀ معمولی پر نشده بلکه با «انرژی تاریک» که خواص ویژه‌ای دارد پر شده است. هیچ‌کس نمی‌داند «انرژی تاریک» چیست و چگونه عمل می‌کند و به همین دلیل «انرژی تاریک» نامگذاری شده چون چیزی ناشناخته است که هفتاد درصد کیهان از این انرژی ناشناس تشکیل شده است.»
نظریه‌های بسیاری مبنی بر اینکه انرژی تاریک چیست وجود دارد و دانشمندانِ IKBFU نیز نظریۀ خود را ارائه دادند. به گفتۀ آنها: «اثر کاسیمیر (بنام فیزیکدان هلندی، هندریک کاسیمیر نامگذاری شده است) شامل این واقعیت است که دو صفحۀ فلزی که در خلاء قرار گرفته‌اند به یکدیگر جذب می‌شوند. به نظر می‌رسد که این‌گونه نیست، زیرا در خلاء هیچ چیزی وجود ندارد. اما در واقع طبق نظریۀ کوانتوم، ذرات دائماً در خلاء ظاهر و محو می‌شوند، در نتیجه تعامل آنها با صفحات، که حاکی از مرزهای خاصی از فضا است، جاذبه‌ای بسیار کوچک ایجاد می‌کند.
این مقاله که به گفتۀ “آریتوم آستاشنوک” ایده‌های ارائه‌شده در پایان‌نامۀ “الکساندر تپلیاکوف” را توسعه می‌دهد، یک مدل ریاضیاتی از جهان ارائه می‌دهد که در آن دافعۀ اضافی رخ می‌دهد.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
