این سیاهچاله در واقع یک سیاهچاله ستاره‌وار است؛ این نوع سیاهچاله پس از مرگ و انفجار ستاره‌های عظیم تشکیل می‌شوند. محققان پیش از این معتقد بودند که حد مجاز جرم سیاهچالههای ستاره‌وار حدود ۵ تا ۲۰ برابر جرم خورشید است؛ زیرا با مرگ ستاره‌ها، آنها بیشتر جرم خود را از طریق انفجارهایی که باعث نابودی ماده و گازهای ستاره‌ای می شود، از دست می دهند.
نکتۀ جالب این است که با توجه به مدل‌های کنونی تکامل ستاره‌ای، وجود سیاه‌چاله‌ای به این اندازه در کهکشان راه‌شیری، غیرممکن به نظر می‌رسد. این سیاهچاله که LB-۱ نام دارد ۱۳۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و جرم آن ٧٠ برابر خورشید است. دانشمندان معتقدند LB-۱ یک نوع جدیدی از سیاهچاله است که در نتیجه یک مکانیزم متفاوت از شیوه معمول به وجود می آید.
“لیو جیفنگ” که هدایت گروه تحقیقاتی را بر عهده داشت، گفت: «بر اساس بیشتر الگوهای فعلی تکامل ستاره‌ها، سیاه‌چاله‌هایی به این اندازه نباید در کهکشان راه‌شیری وجود داشته باشند. سیاهچاله LB-۱ چند برابر بزرگتر از چیزی است که تصور می‌کردیم. اکنون نظریه‌پردازان باید به توضیح شکل‌گیری این سیاهچاله بپردازند.»
سیاهچالههای ستاره‌وار فقط در لحظۀ بلعیدن گاز یک ستارۀ مجاور قابل شناسایی هستند. در هنگام این رویداد، پرتو ایکس منتشر می‌شود، که از طریق آن می‌توانیم ستارۀ در حال فروپاشی و سیاهچالۀ اطرافش را شناسایی کنیم. همراه این سیاهچاله، ستاره‌ای از نوع B قرار دارد که ۸٫۲ برابر سنگین‌تر و ۹ برابر بزرگتر از خورشید است. این ستاره تنها ۳۵ میلیون سال سن دارد و هر ۷۸٫۹ روز یک بار به دور سیاهچاله می‌چرخد. پروفسور دیوید ریتز، مدیر «لایگو» و استاد دانشگاه فلوریدا، گفت: «این کشف ما را وادار می‌کند که در الگوهای خود از نحوه شکل‌گیری سیاهچالههای ستاره‌وار بازنگری کنیم.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
