ژاپن کشوری آتشفشاني و زلزله‌خيز است که دارای 4 جزيزه بزرگ و 3900 جزيره كوچك می‌باشد، مساحت این کشور 378 هزار كيلومترمربع - كمتر از يك چهارم ايران - و جمعيت آن 125 ميليون نفر - يعني 2 برابر ايران است. بيش از 67 درصد اين كشور را كوه و جنگل و 15 درصد آن را زمين‌هاي كشاورزي تشکیل داده است،این کشور فاقد هرگونه منابع طبيعي مثل نفت و گاز است، ولي درآمد سرانه مردم آن 38 هزار دلار، یعنی 15 برابر ايران است كه اين نشانگر آنست كه سطح رفاه در اين كشور آسيايي از آمريكا و بسياري از كشورهاي اروپايي بالاتر است. عمر متوسط مردان ژاپني 78 و عمر متوسط زنان اين كشور 85 سال است که 15 سال بيشتر از ايران می‌باشد، دين و آيين مردم ژاپن شينتو و بودايي است. مهمترين ويژگي مردم ژاپن سخت كوشي، قناعت، نظم و روحيهِ همكاري و مشاركت آنهاست و در نتیجه توجه به نيروي انساني و مديريت آن، راز توسعه ي ژاپن بوده است و آن را به عنوان يكي از امپراطوران تكنولوژي، صنعت و اقتصاد به جهان معرفي نمايد .
در مطالعات « تيمز »كه درباره‌ی پيشرفت تحصيلي بيش از 40 كشور جهان در درس‌هاي رياضي و علوم تجربي صورت گرفته است، ژاپن در اين 2 درس و در تمام مقاطع سني بين 3 كشور اول بوده و ايران به همراه كلمبيا و آفريقاي جنوبي در انتهاي جدول قرار دارد.همچنين استادان دانشگاه هاروارد در تحقيقات خود به اين نتيجه رسیدند که دانش‌آموزان ژاپني كه دوره ابتدايي را در كشور آمريكا گذرانده‌اند، هنگام بازگشت به كشورشان، از همسالان خود در درس‌هاي رياضي و علوم عقب‌ترند .
تاريخ آموزش و پرورش ژاپن را مي‌شود به دو دوره‌ي قبل و بعد از « انقلاب ميجي» تقسيم كرد. تا قبل از اين انقلاب 2 نوع مدرسه در ژاپن بود. «مدارس هانكو» ويژه‌ي سامورايي‌ها و «مدارس تراكويا» مخصوص آدم‌هاي عادي . در سال 1871 يعني 3 سال بعد از انقلاب ميجي، آموزش و پرورش ژاپن تاسيس شد . در سال 1872 تقريباً 28% از افراد لازم‌التعليم به مدرسه‌ي ابتدايي مي‌رفتند و يكصد هزار نفر در دبيرستان ثبت‌نام كردند . در سال 1920 اين ميزان به يك ميليون و دويست هزار نفر افزايش پيدا كرد. در سال 1948 آموزش نابينايان اجباري شد . در سال 1986 بيش از 90 درصد كودكان ژاپني به پيش‌دبستاني رفتند و 94 % دانش آموزان به مرحله‌ي دوم دبيرستان راه يافتند .
مساحت هر كلاس عادي 74 متر است و مساحت هر مدرسه‌ي 6 كلاسه، 10 هزار متر مربع و مساحت هر مدرسه‌ي 12 كلاسه، 16 هزار متر مربع است . هر مدرسه‌ي ابتدايي داراي اتاق تكثير، اتاق بهداشت، اتاق موسيقي، سالن غذاخوري ،سالن ورزش و استخر سرپوشيده و زمين چمن است. در سال 1986 بيش از 95% مدارس، داراي سالن ورزش و حدود 81 % مدارس ابتدايي و 70 % مدارس متوسطه، داراي استخر سرپوشيده بوده است. مدارس ژاپن داراي امكانات كافي در بخش سمعي، بصري است .در سال 1989 (1368 شمسي ) حدود 99 % مدارس داراي تلويزيون اورهد و ويدئو بوده است . در سال 1998 به طور متوسط، هر مدرسه‌ي ابتدايي 10 رايانه داشت که اين تعداد براي مدارس متوسطه بيشتر است .
مقطع آموزش پیش‌دبستانی در ژاپن، شامل رده‌های سنی ۳ تا ۶ سال است. این مقطع آموزشی غیراجباری و غیررسمی بوده و با دریافت شهریه از والدین کودکان ارائه می‌شود. هدف اصلی مراکز آموزش پیش دبستانی، پرورش ذهنی و جسمی کودکان، در یک محیط مناسب آموزشی است. برنامه‌های آموزشی این مقطع نیز از ۳۹هفته آموزشی در سال و ۴ ساعت کلاس روزانه تجاوز نمی‌کند.
مدت زمان مقطع آموزش ابتدایی در ژاپن حداکثر۶ سال است و بین رده‌های سنی ۶ تا ۱۲ سال به طول می‌انجامد. این مقطع آموزشی اجباری و رسمی بوده و با دریافت شهریه از والدین کودکان ارائه می‌گردد. مدت زمان کلاس درس ۴۵ دقیقه است. هدف اصلی مراکز آموزش ابتدایی، ارائه آموزش عمومی مناسب با مراحل رشد جسمی و ذهنی کودکان است. برنامه‌های آموزش ابتدایی تا قبل از سال ۱۹۹۲ بر اساس ۶ روز در هفته بود، اما از آن سال به بعد به تدریج به ۵ روز در هفته کاهش یافته است.
ارتقاء به کلاس‌های بالاتر در دوره‌ی ابتدایی به صورت اتوماتیک است. نسبت دانش آموزان به معلمین در دوره‌ی ابتدایی ۴/۱۹ بوده و به پایه‌های تحصیلی تفکیک نمی‌گردد. میانگین تعداد دانش آموزان در هر کلاس ۴/۲۸ نفر است. طبق آمار سال ۱۹۹۹ صد درصد جمعیت سنی ۶ تا ۱۲ سال این مقطع را طی می‌کردند .
برنامه‌های آموزش ابتدایی به دروس عادی (عمومی)، آموزش اخلاق، و فعالیت‌های ویژه تقسیم می‌شود.
از جمله دیگر برنامه‌های آموزشی می‌توان از زبان ژاپنی، تعلیمات اجتماعی، ریاضیات، علوم، آموزش زندگی و محیط زیست، موسیقی، هنر و کاردستی، خانه‌سازی، و بدنسازی نام برد. برنامه آموزش مدارس ابتدایی، زمان کافی برای موسیقی، هنر و تفریحات جسمانی فراهم می‌آورد. فعالیت‌هایی ویژه نقش مهمی در برنامه کلی آموزش بازی می‌کند و شامل فعالیت‌هایی چون کلوپ‌ها و جشنواره‌ها در سطح مدرسه، یا رقابت‌ها، مشارکت‌های دانش آموزی، و دیگر فعالیت‌های اجرایی توسط دانش‌آموزان است.
معلمان میزان قابل توجهی از وقت خود را صرف سازماندهی و حضور در فعالیت‌هایی چون سفرهای کلاس، جشنواره‌های سالانه ورزشی و فرهنگی، و مراسم ورودی و فارغ‌التحصیلی می‌نمایند. سال رسمی تحصیلی برای دانش آموزان ابتدایی ۳۵ هفته به طول می‌انجامد. هر کلاس ۴۵ دقیقه طول می‌کشد و بعد از بیشتر موضوعات درسی، ۱۰دقیقه زنگ تفریح وجود دارد. تعداد زنگ‌های کلاس درس در هر سال با بالارفتن سطح کلاس افزایش می‌یابد. روز عادی مدرسه از حدود ساعت ۸:۳۰ آغاز می‌شود و کلاس‌ها حدود ۱۵:۵۰ پایان می‌یابند. نشست‌های خودمانی در شروع و خاتمه هر روز برگزار می‌شوند و بیش از ۲ ساعت در هر روز، صرف زنگ تفریح، غذا و نظافت کلاس‌های درس و راهروها می‌شود .
کودکان معلول هم می‌توانند در مدارس معمولی ثبت‌نام کنند که حضور روزانه آنها در مدرسه،شرط فارغ التحصیل شدنشان است. اگر والدین بخواهند که کودک معلولشان در کنار کودکان معمولی درس بخواند، بر اساس توان پذيرش مدرسه، کودک معلول به مدارس معمولی و یا ویژه سپرده می‌شود.
ساير دانش آموزان نيز اگر بطور مرتب در مدرسه حضور يابند، می‌توانند سال تحصيلی را پشت سر گذاشته و مردود شدن و تجديد شدن مفهومی ندارد.مگر اينکه دانش آموزی به دليل بيماری يا ...نتواند ماه‌ها به مدرسه برود.
در کارنامه‌های تحصيلی نيز، تنها سطح تلاش دانش آموز ذکر می‌شود و نمره‌ای گنجانده نمی‌شود.اما دانش آموزان بعد از سپری کردن دوره راهنمايي، جهت ورود به دبيرستان بايد تلاش فراوانی بکنند تا از پس امتحانات ورودی دبيرستان، برآيند. تحصيلات تا پايان دوره راهنمايی اجباری بوده و گذراندن دوره سه ساله دبيرستان اختياری است.
در هرمدرسه و مرکز آموزشي، اطاقی تحت عنوان اتاق سلامتی وجود دارد . در این اتاق معلمی آشنا به امور پرستاری و بهداشت برای کنترل قد و وزن کودکان، ارایه آمار و جمع‌بندی گزارش رشد، کنترل وضعيت کودکانی که در طول روز احساس ضعف و بيماری کرده (و اگر لازم باشد به منزل برگردند) فعالیت می‌کند. اگر کودکی در حين بازی و ورزش صدمه ببيند به اين اتاق مراجعه می‌کند.
دروسی که در مدارس ابتدایی و راهنمایی تدریس می‌شود، تقریباً عناوینی شبیه به کتاب‌های درسی ايران دارند، با این تفاوت که موسیقی هم از مقطع کودکستان در برنامه هفتگی گنجانده شده است. کسانی مثل ما که چنین برنامه‌هایی را در دوران آموزشی خود نداشته‌ایم، همیشه بهت زده‌ایم که این کودکان، حتی کودکان ۳ ساله چگونه یک ارکستر موسیقی را اجرا می‌کنند.
در مقطع راهنمايی دروس اختصاصی‌تر شده و درس‌های مانند زبان ژاپنی، رياضيات، علوم، ورزش، موسيقی، هنر و کاردستی، زبان انگليسی، اجتماعی، تعميرات، هنر خانه‌داری آموزش داده می‌شود.
و هر کدام از اين دروس توسط يک معلم تدريس می‌شود که از بين آنها يک نفر، مسئوليت کلاس را در ارتباط با مسايل دانش آموزان و بازديد از منزل آنها، بيماری دانش آموزان، غيبت‌های آنها و... بر عهده دارد.والدين هم مستقيماً با اين معلم در ارتباط هستند.
آموزش متوسطه (ملی و خصوصی) شامل: ۳ سال دوره مقدماتی متوسطه، و ۳ سال آموزش تکمیلی متوسطه است. مقطع آموزش متوسطه خود از ۲ مقطع، تحت عناوین مقدماتی و تکمیلی متوسطه متشکل می‌شود.
مقطع آموزش مقدماتی متوسطه رده‌های سنی ۱۲ تا ۱۵ سال را در بر می‌گیرد. این مقطع آموزشی، اجباری و رسمی بوده و با دریافت شهریه از والدین دانش آموزان ارائه می‌شود. مدت زمان کلاس درس ۵۵ دقیقه است. هدف اصلی مراکز آموزش مقدماتی متوسطه، ارائه آموزش عمومی متناسب در سطح مقدماتی متوسطه متناسب با مراحل رشد جسمی و ذهنی دانش آموزان است.
مقطع تکمیلی متوسطه، مدت زمان ۳ سال بین رده‌های سنی ۱۸ ۱۵ سال به طول می‌انجامد. این مقطع آموزشی غیراجباری و رسمی بوده و با دریافت شهریه ارائه می‌گردد.
ورود به مدارس مقدماتی متوسطه دولتی با سهمیه هیأت مدیره آموزش محلی است، اما ورود به مدارس ملی و خصوصی با امتحان صورت می گیرد. تعدادی از مدارس خصوصی آموزش پیوسته ۶ ساله ارائه می‌دهند که دوره‌های مقدماتی و تکمیلی متوسطه را دربر می گیرد.
در ژاپن سه نوع دوره تکمیلی متوسطه وجود دارد که تمام وقت، پاره وقت و مکاتبه‌ای است. ورود به دوره تکمیلی متوسطه، توسط امتحان یا گزینش صورت می‌گیرد. در سال ۱۹۸۸ نوع جدیدی مدرسه به نام دبیرستان با سیستم واحدی افتتاح شد. دوره‌های دبیرستانی به دوره‌های عمومی، حرفه‌ای، و دوره‌های ترکیبی (غیرحضوری) مکاتبه‌ای، طبقه بندی می‌شوند. مجموع ثبت نام در دبیرستان‌ها، شامل سه دوره، و بالغ بر ۶۰۰/۲۵۸/۴ نفر درسال ۱۹۹۸ بوده است. دانش آموزان دوره عمومی حدود۶/۷۳ درصد و دانش آموزان دوره حرفه‌ای۴/۲۶ درصد را تشکیل می‌دهند .
سال اول دبیرستان، برای آموزش عمومی دانش‌آموزان در نظر گرفته می‌شود. در سال دوم، دروس به دوره‌های آماده‌سازی برای کالج‌ها و دوره‌های حرفه‌ای تقسیم می‌شوند. در سومین سال، دوره‌های آماده سازی کالج به علوم انسانی و اجتماعی، علوم و فنی تقسیم می‌شود. از اینرو حتی در دبیرستان‌های عمومی هم در زمان فارغ التحصیلی سه دوره وجود دارد.
دوره‌های حرفه‌ای، ساعات کمتری را برای موضوعات فرهنگی می‌گذراند، و طبیعتاً بر موضوعاتی تأکید دارند که به منظور حرفه‌های معینی جهت گیری شده‌اند.
دانش آموزان به هنگام ورود به مقطع تکمیلی متوسطه ۱۵ ساله هستند و تصمیم می‌گیرند که دوره عمومی یا حرفه‌ای و یا دوره مکاتبه‌ای (غیرحضوری) را بگذرانند و چون این مسئله‌ای نیست که معلمان مسئول یا مشاوران هم بتوانند تصمیم بگیرند، مسئله دشوارتر می‌شود. عواملی چون سوابق و شرایط مالی خانواده دانش آموزان، مدنظر قرار می‌گیرد.
در مقطع تکمیلی متوسطه، برنامه‌های درسی به۳نوع عمومی، تخصصی و تلفیقی تقسیم می‌شوند .
در دوره عمومی، دانش آموزان باید دروس بیشتری را در زمینه‌های فنی یا حرفه‌ای اخذ نمایند .
در دوره تلفیقی دانش آموزان می‌توانند دروس خود را به طور تؤامان هم در زمینه‌های علمی و هم در زمینه‌های فنی و حرفه‌ای بگذرانند.
ساعت حضور دانش آموزان در ژاپن از ساعت 8 صبح تا 4 عصر به صورت پيوسته (44 ساعت در هفته) است .دانش آموزان ابتدايي 22 ساعت و متوسطه 16 ساعت، در كلاس درس و بقيه آن را با برنامه‌هايي مانند فعاليت‌هاي گروهي، جشن‌ها و ناهار و استراحت سپري مي‌شود . دانش‌آموزان مدارس ژاپن از همان كلاس اول ابتدايي در برنامه‌اي با عنوان "به سوي كار" به يادگيري و انجام حرفه‌هايي مانند زراعت و صنعت مي‌پردازند.
ثبت‌نام در هر مهد کودکی دلخواه بوده، اما در شروع مقطع ابتدایي، هر کودک بر اساس محل زندگي، بايد به دبستان تعيين شده مراجعه کند.کلاس و حتی شماره صندلی و جا کفشی کودک قبل از شروع سال تحصیلی مشخص می شود.کتاب و دفتر و لوازم کمک آموزشی هم روز اول سال در بسته‌بندی زیبا به کودکان تحویل داده می‌شود.(البته بابت آن مبلغی باید پرداخت شود.)
برای ورزش هم ۲-۳ ساعت در هفته، گنجانده می‌شود و دانش آموزان حتماً لباس ورزشی می‌پوشند.در طول ساعت ورزش، کودکان بازی‌های سنتی و گروهی را بهمراه معلمان انجام می‌دهند.طناب بازی و انجام آن به طرق گوناگون،دو امدادي، وسط بازی که با وسط بازی ما کاملاً متفاوت است و ديگر بازي‌های جمعی در ساعات ورزشی انجام می‌شود و خبری از بسکتبال،واليبال و ...نيست.گاهی نيز از والدين دعوت می‌شود که در ساعت ورزش با کودکان خود بازی کنند. از کلاس چهارم ابتدايی فعاليت‌های ورزشی اختصاصی شده و معلمين مربوطه کلاس هم بايد تا پايان روز با دانش آموزان خود در مدرسه بمانند.
ساعات درسی دانش آموزان معمولاً از ۸:۳۰ صبح تا ۳:۰۰ بعد از ظهر طول می‌کشد.معمولاً ساعات درسی کلاس اولي‌ها کوتاه‌تر و بعد از ناهار و استراحت و نظافت کلاس توسط خود دانش آموزان، به پايان می‌رسد. ولی سال بالايي‌ها و دانش‌آموزان مدارس راهنمايی و دبيرستان لااقل تا ساعت ۴ بعد از ظهر و گاهی هم دیرتر در مدرسه هستند.تحصيلات قبل از دانشگاه در ژاپن بدون احتساب ۲ سال پیش دبستانی، ۱۲ سال (۶ سال ابتدایی،۳ سال متوسطه راهنمایی و ۳ سال دبیرستان) به طول می‌انجامد.
استادان آموزش و پرورش در ژاپن معتقدند، پيش از اين که معلم‌ها چيزي به بچه‌ها بياموزند، چند هفته‌اي بايد از بچه‌ها ياد بگيرند.آنها بر اين باورند که اگر اين کار را بتوان انجام داد، آن وقت بيش از آنچه مي‌توان به کودکان آموخت، خود بچه‌ها در پي ياد گرفتن بر خواهند آمد. به باور آنها تا معلمان تغيير نکنند، کودکان ياد نمي‌گيرند. ژاپني‌ها معتقدند که راه حل بسياري از مسائل کودکان در خود کودکان نهفته است؛ البته به شرط اين که ياد بگيريم از کودکان بياموزيم. فهم اين نکته مي‌تواند از مادر، معلم، مربي و اساسا هر کسي که با کودک سر و کار دارد، يک محقق بسازد.
بچه‌هاي ژاپني، دانش آموزاني منضبط و مقرراتي هستند. هيچگاه يک جوان دبيرستاني در حال رانندگي ديده نمي شود. آنها به طور معمول مسافت خانه تا مدرسه را با دوچرخه يا پياده مي روند. گاهي وقتها از اتوبوس و قطار هم استفاده مي کنند و چندين بار مسير خود را تغيير مي دهند. اصلا جاي تعجب نيست که يک دانش آموز ژاپني براي رسيدن به مدرسه خود 2 تا 3 ساعت در راه باشد. آنها در تمام طول راه از قوانين مدرسه اي که در آن درس مي خوانند پيروي مي کنند. به عنوان مثال خوردن آدامس و پفک، خواندن کتاب هنگام راه رفتن و هر چيز ديگري که شهرت و اعتبار مدرسه شان را زير سوال ببرد، ممنوع است.
بيشتر جوانان ژاپني که با قطار و اتوبوس به دبيرستان هاي خود مي روند موظفند چنانچه مسافري سوار شود از جايشان بلند شوند و صندلي خود را به او بدهند. در اين کشور معلم و استاد در کلاس رياست مي کنند و هر چه بگويند بايد اجرا شود.
مدارس ژاپني در پوشيدن روپوش از اختيار برخوردار هستند. دانش آموزان برخي مدارس دولتي روپوش به تن مي‌کنند، در حالي که دانش آموزان برخي ديگر از مدارس روپوش به تن نمي‌کنند؛ ولي تقريبا پوشيدن روپوش در همه مدارس خصوصي و دولتي اين کشور ضروري است. در همين حال بيشتر مدارس اين کشور با توجه به تغييرات آب و هوايي در هر فصل از يونيفورم‌هاي فصلي استفاده مي‌کنند. تعدادي از مدارس براي فصول تابستان و زمستان از روپوش‌هاي متفاوتي استفاده مي‌کنند. روپوش‌هاي مدارس ابتدايي و راهنمايي به کلي از يکديگر متفاوتند. مدارس ابتدايي براي انتخاب روپوش از حق انتخاب زيادي برخوردارند؛ زيرا مدل‌هاي گوناگوني براي دانش آموزان طراحي شده است تا هر مدرسه بتواند از روپوشي مخصوص به خود استفاده کند و اين در حالي است که مدارس راهنمايي از يکدستي بيشتري برخوردارند.
تغذيه در مدارس اين کشور براساس قانون تغذيه مدارس انجام مي‌شود و دانش آموزان به درست غذا خوردن، عادت مي‌کنند و آداب لازم را هنگام غذا خوردن مي‌آموزند. در بيشتر مدارس ابتدايي، ساعتي را براي غذا خوردن دانش آموزان اختصاص داده‌اند. در مدارس ژاپن، هر گروه طبق برنامه‌ی از پيش تعيين شده به آشپزخانه مي‌رود و مسووليت توزيع غذا ميان همه دانش آموزان را به عهده مي‌گيرد. پس از تقسيم غذا ميان ديگر گروه‌ها، آن گروه نيز غذاي خودشان را در کلاس درس و پشت همان ميزها مي‌خورند. هدف از اين کار تقويت عادات اجتماعي و دروني کردن آنها در دانش آموزان است.
هنگام غذا خوردن، دانش آموزان از طريق تلويزيون‌هايي که در هر کلاسي وجود دارد به استوديوي خبر مدرسه متصل است، از اخبار مدرسه مطلع مي‌شوند يا فيلم‌هاي پخش شده را نگاه مي‌کنند. زنگ نظافتي هم هست که همه دانش آموزان، محيط کلاس و مدرسه را تميز مي‌کنند و همگي باهم مسواک مي‌زنند. دانش آموزان ژاپني پس از پايان کلاس‌هاي درس، مدرسه را کاملا تميز مي‌کنند. اشوچي يا همان تميز کردن مدرسه، شامل جارو کردن کلاس‌ها و راهروها، تميز کردن سطل‌هاي زباله، تميز کردن تخته‌ها و ديگر قسمت‌هاي مدرسه است. در مدارس ژاپن، پست نظافتچي وجود ندارد.
ژاپن دومين کشور در استفاده از فناوري اطلاعات و ارتباطات در زندگي، ازجمله زندگي آموزشي است. درعين حال، فرهنگ مکتوب هنوز جايگاه خاص خود را دارد؛ اگرچه در سال‌هاي اخير مردم پول بيشتري براي دستيابي به نرم افزارها و مدل‌هاي جديد تلفن همراه پرداخت مي‌کنند و بازار کتاب تا حدودي راکد است، ولي فرهنگ مکتوب همچنان موقعيت بالادست خود را حفظ کرده است. تقريبا همه مدارس ژاپن داراي مرکز و سايت رايانه‌اي هستند و به ازاي هر 15 دانش آموز، يک رايانه وجود دارد. هر معلمي رايانه شخصي (PC) دارد و همه کلاس‌ها رايانه دارند. تمام موسسات آموزشي به اينترنت متصلند و در فرآيند «يادگيري، ياددهي» در درس‌هاي مختلف همچون رياضي، علوم و علوم اجتماعي از کامپيوتر و اينترنت استفاده مي شود.
مسئولان آموزش و پرورش ژاپن به تازگي واحد درسي جديدي را با عنوان واحد خنده، براي دانش آموزان اجباري کرده‌اند . در کلاس درس، آموزگاران به دانش آموزان نحوه خنديدن و لبخند زدن را مي‌آموزند.
آموزگاران مي‌گويد امروزه جوانان صحبت کردن در مقابل يکديگر را فراموش کرده‌اند و به همين علت ما بايد به آنان استفاده از صورت را براي برقراري ارتباط دوباره به آنها بياموزيم.بازي نیز يكي از ويژگي‌هاي فرهنگي آموزش در ژاپن است. اين فكر وجود دارد كه در سال‌هاي اوليه كودكي آنها فقط بايد بازي كنند. بازي با فعاليت‌هاي غير ساختاري، تازه، خلاقيت ها و نيروهاي انرژي ساز ارتباط دارد و موجب شادماني، سلامتي و فعال بودن است و اين سه در يادگيري بسيار مؤثرند و ارتباط نزديكي دارند.
يک روان شناس مي‌گويد جوانان ژاپني امروزه بيشتر ازطريق پيامک و نمادها به هم لبخند مي‌زنند و بدنشان بي‌حرکت مي‌ماند، که در آينده مشکلاتي براي بيان احساساتشان پيدا مي‌کنند.
ژاپني‌ها براي تحصيلات دانشگاهي ارزش بسياري قائلند. در اين کشور دو دانشگاه مشهور وجود دارد که دانش آموزان براي ورود به آنها نهايت تلاش خود را مي‌کنند. دانشگاه‌هاي توکيو و کيوتو از بهترين دانشگاه‌هاي آسيا و جهان هستند. فارغ التحصيلان اين دانشگاه‌ها از نظر کارفرمايان بخش خصوصي يا دولتي بهترين افراد براي استخدام در نظر گرفته مي‌شوند. ورود به اين دانشگاه‌ها مستلزم مطالعه شديد در دوران دبيرستان و شرکت در آزمون ورودي بسيار دشواري است. امتحان نهايي دانشگاه‌ها بسيار سخت و به همين علت بسياري از دانش آموزان ژاپني در مراکز آموزشي فوق برنامه که به دانش آموزان براي ورود به دانشگاه کمک مي‌کند، شرکت مي کنند.
برخي از دانش آموزان ژاپني که وضع والدين آنها خوب است آنها را براي تحصيل به خارج از کشور مي‌فرستند؛ ولي پسران باهوش معمولا به دانشگاه‌ها و مدارس ژاپني مي‌روند و از اين طريق اعتبار بيشتري به دست مي آورند. فارغ التحصيلان دبيرستاني که نمي‌توانند براي اولين بار در آزمون ورودي قبول شوند، دوره‌هاي فشرده اي براي شرکت دوباره در آزمون دانشگاه ها را مي گذرانند. براي دانش آموزان ژاپني انتخاب دبيرستان کار بسيار مهم و دشواري است. هر مدرسه امتحان ورودي خاص خود را دارد و چنانچه آنها در اين امتحان قبول نشوند، آينده کاري و شغلي شان به خطر مي افتد.
در ژاپن ورود به دبيرستان و در نهايت دانشگاه بهتر، يعني تضمين آينده و يافتن شغل بهتر. به همين دليل است که دانش آموزان ژاپني پس از تعطيلي روزانه مدارس به آموزشکده‌هايي خصوصي به نام «جوکو» مي روند. در اين آموزشکده ها، درس‌هاي تکميلي در زمينه هاي رياضي، علوم و زبان ژاپني آموزش داده مي‌شود و تلاش براي موفقيت در کنکور دانشگاه با چنين اقداماتي شروع مي‌شود. هم اکنون از هر 100 نفر داوطلب، حدود 74 نفر موفق مي‌شوند به دانشگاه‌ها و مراکز عالي آموزشي راه يابند. رقابت در کنکور دانشگاه، صرفا براي ورود به دانشگاه نيست. بلکه براي ورود به دانشگاه معتبرتر و با مرتبه بالاتر و رشته دلخواه است، دانشگاه‌ها در گزينش دانشجو به صورت مستقيم نقش دارند.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
