مهروماه

آدولف هیتلر از مفهوم Lebensraum ("فضای زندگی") برای توجیه حمله به لهستان ، روسیه و دیگر ملت های اروپای شرقی به مردم خود استفاده کرد. اما یک فصل کوچک از تلاش هیتلر برای یافتن سرزمین جدید اغلب نادیده گرفته می شود: چگونه گرسنگی رایش سوم برای مارگارین منجر به یک سفر مخفی به قطب جنوب 80 سال پیش شد.

این داستان از تابستان 1936 آغاز می شود. هیتلر یک برنامه چهار ساله برای تقویت ارتش آلمان و اقتصاد داخلی را آماده کرده بود تا تا سال 1940 آماده جنگ باشد. "برای اینکه آلمان بتواند کارایی مصرف داخلی کره ، شیر ، خامه ، گوشت خوک ، پنیر ، بیکن ، مارگارین ، روغن سالاد ، مواد شوینده ، شمع ، مشمع کف اتاق و رنگ را بهبود بخشد." ایده این بود که در صورت قطع منابع وارداتی ، جایگزینی برای این محصولات با چربی و روغن پیدا کنید. در آن زمان روغن نهنگ یکی از اصلی ترین مواد تشکیل دهنده مارگارین بود و آلمانی ها مقدار زیادی مارگارین می خوردند.

کورنلیا لودکه ، استاد تاریخ علم دانشگاه هامبورگ و یکی از نویسندگان کتاب 2012 رایش سوم در قطب جنوب: سفر قطب جنوب آلمان به همراه کالین سامرهایز ، می گوید: "برای آماده شدن برای جنگ ، آنها به روغن نهنگ احتیاج داشتند." "آنها قبلاً مجبور بودند روغن نهنگ را از نروژ خریداری کنند و نمی خواستند ارز را برای نروژ خرج کنند. آنها می خواستند خودشان روغن نهنگ تولید کنند. "

          شوابن لند ، کشتی اکتشاف 1938 آلمان در قطب جنوب. (موسسه جغرافیای منطقه ای ، لایپزیگ ، ریچر)

بنابراین آلمان ساخت کشتی های نهنگ شیری کارخانه ای را برای استفاده در اقیانوس جنوبی آغاز کرد. در آن زمان نهنگ های تجاری در اقیانوس اطلس شمالی و اقیانوس آرام شمالی از بین رفته بودند. کشتی های نهنگ شکاری آلمانی دور از خانه خود کار می کردند ، بنابراین ایده ایجاد پایگاه قطب جنوب ایده خوبی به نظر می رسید. در آگوست 1936 ، وزارت امور خارجه آلمان برخی از مناطق بدون ادعا را در قطب جنوب بین مناطق نروژ و انگلیس پیدا کرد و یک لشکرکشی برای کاوش و ادعای این منطقه بین 20 درجه شرقی و 10 درجه غربی - بخشی از منطقه ای معروف به سرزمین ملکه مود - شکل گرفت.

این لشکرکشی در تابستان 1938 به رهبری سروان آلفرد ریتچر ، فرمانده نیروی دریایی جنگ جهانی اول که با یک هنرمند برجسته یهودی ازدواج کرده بود ، سازماندهی شد. وی خدمه خود را به جای عضویت در حزب نازی بر اساس تجربه قطبی انتخاب کرد.

پس از سه ماه تعمیرات برای تبدیل شوابن لند به یخ شکن ، ناخدا در 17 دسامبر 1938 با خدمه ای از 82 دانشمند ، افسر و افراد سرباز و همچنین دو قایق در حال پرواز دورنیر که از منجنیق سوار بود از هامبورگ حرکت کرد.

بنا به اقتضای رژیم ، یک مقام نازی در آن حضور داشت. وی شرط كرد كه همه به پخش رادیویی سخنرانی های هیتلر در حوالی كریستما گوش دهند. " همه باید در اتاق بنشینند و گوش دهند. یک سخنرانی بود که در آن برخی از آشفتگی های جوی وجود داشت ، بنابراین آنها مجبور شدند رادیو را خاموش کنند. "

                             نقشه ای از قطب جنوب که منطقه ادعای نازی ها ، سوابای جدید را برجسته می کند. 

این کشتی یک ماه بعد به خط ساحلی قطب جنوب رسید و با استفاده از قایق های پرنده شناسایی هوایی را آغاز کرد. این منطقه کوهستانی هرگز کشف نشده بود و دانشمندان آلمانی نام آن را "Neu-Schwabenland" به نام کشتی گذاشتند. این پروازها دو هدف داشتند ، عکاسی از منطقه برای تحقیقات علمی و نقشه برداری و همچنین ادعای آن برای آلمان نازی.

اما اوضاع همیشه طبق برنامه پیش نمی رفت. در یک پرواز هوایی ، خدمه کم سوخت بودند و مجبور شدند برای سبک شدن وزن هواپیما دنده اضافی به بیرون پرتاب کنند. این شامل جعبه هایی از سواستیک فلزی کوچک بود که قرار بود در آن قسمت از قطب جنوب ریخته شود تا ادعای ارضی نازی ها تقویت شود. آن دسته از کلوچه های کوچک هرگز بازیابی نشدند.

بر اساس تحقیقات تاریخی Lüdecke ، هنوز هم این نظرسنجی های عکاسی بخش عظیمی از قطب جنوب را تحت پوشش قرار داده و اندازه منطقه شناخته شده را 16 درصد افزایش داده است. این بررسی ها بیشتر از سرزمین مادری آلمان در آن زمان سرزمین را در بر می گرفت. سفر شوابن لند مدت زیادی دوام نیاورد ، آنها کار خود را به پایان رساندند و سفر طولانی به خانه را در 5 فوریه 1939 آغاز کردند.

این کشتی که راهی خانه بود ، اسکن های کف دریا را در امتداد اقیانوس اطلس انجام داد. دانشمندان این کشتی فعالیت لرزه ای را تشخیص دادند که به اعتقاد آنها خط آتشفشانی است که از شمال به جنوب در امتداد میانه اقیانوس اطلس جریان دارد. چند دهه بعد ، مشخص شد که این خط از آتشفشان ها رشته کوه میانه آتلانتیک است ، منطقه ای که دو صفحه تکتونیکی زمین در حال جدا شدن و تشکیل بخشهای جدیدی از کف دریا هستند.

بسیاری از علوم اعزامی یا در طول جنگ از بین رفته بود ، یا در زیر آویز بود تا اینکه سرانجام در سال 1958 منتشر شد.

اگرچه قصه های پایگاه های مخفی نازی ها یا مستعمرات گمشده قطب جنوب هنوز هم اینترنت را پر می کند و علوفه تلویزیونی خوبی می سازد ، هیچ مدرکی دال بر علاقه بیشتر هیتلر به قاره منجمد پس از بازگشت این لشکرکشی وجود ندارد. سامرهایز ، یکی از نویسندگان مقاله ، مقاله ای در ژورنال 2007 نوشت و بیان داشت که چگونه مردم دیگر فعالیت های نظامی پس از جنگ جهانی دوم در منطقه را با سفر قبلی نازی ها اشتباه گرفته اند. آلمان تا سال 1981 اولین ایستگاه دائمی خود را در قطب جنوب راه اندازی نمی کند.

گفته مي‌شود در پايان جنگ جهاني دوم، گروهي از نازي‌هاي آلمان به قطب جنوب آمده و بقاياي «هيتلر» و معشوقه‌اش را به همراه جعبه‌هايي در اعماق يخ‌ها و در نزديكي درياچه وستوك دفن كرده‌اند. 

با توجه به صحبت‌هاي درياسالار كارل دونيتس، فرمانده نيروي دريايي ارتش آلمان و بر اساس آرشيو اسناد نيروي دريايي، چند ماه پس از محاصره آلمان توسط متحدان در آوريل 1945 زيردريايي U-530 اين كشور از بندر كيل وارد قطب جنوب مي‌شود. اين گروه احتمالا يك غار كشف نشده در اعماق يخ هاي قطب جنوب و در نزديكي درياچه وستوك بنا كرده اند. 

بقاياي «آدولف هيتلر» رهبر حزب نازي آلمان به اميد امكان استفاده از DNA به همراه جعبه‌هاي متعلق اسناد اين حزب، در اين مكان مدفون شده است. در صورت صحت اين ادعا، آلمان ها پيش از محققان روس به درياچه وستوك دسترسي پيدا كرده اند. با رسيدن تيم تحقيقاتي روس به درياچه وستوك احتمالا اين رازها نيز مشخص مي‌شود.

عمليات حفاري در عمق يخ ها به صوت 24 ساعته و در سه شيفت كاري انجام شده است. ناسا و آژانس فضايي روسيه، پروژه اكتشاف در عمق يخ هاي قطب جنوب را پيگيري مي‌كنند.

اين درياچه كه در زير يخ هايي به عمق 3.5 كيلومتر قرار دارد، هيچ راه نفوذي نداشته و احتمالا حاوي گونه هاي منحصر به فرد و تنها منبع آبي فوق‌العاده تميز جهان است.

عمليات اكتشاف در قطب جنوب با انتقاد شديد فعالان و گروه‌هاي حافظ محيط زيست مواجه شده است؛ چرا كه اين اكتشاف ممكن است باعث ورود آلودگي به درياچه بكر و دست نخورده وستوك شود.