کلیه ها دو عدد در زیر دیافراگم ، پشت جناغ و طرفین مهره های کمری قرار دارند. از هر کلیه یک لوله میزنای وارد عضلات دیوار مثانه می‌شود. مجرای ادراری که دارای اسفنگترهای کننده است، ادرار را به خارج هدایت می‌کند. پارانشیم کلیه بافت اصلی کلیه است که ترشح ادرار را به عهده دارد. ادرار پس از ترشح به مخزن قیفی شکل در کلیه که لگنچه نام دارد، می‌ریزد و از آن به لوله‌های میزنای وارد می‌شود. اطراف کلیه را کپسولی از بافت همبند فرا گرفته است. در مقطع کلیه دو بخش قشری و مرکزی تشخیص داده می‌شود.
بخش مرکزی کلیه
این بخش از اندامهای هرمی شکل به نام هرمهای مالپیگی تشکیل شده است. قاعده هر هرم به طرف قشر کلیه و راس آن که پاپیلا نامیده می‌شود و واجد تعدادی منفذ است، به طرف لگنچه قرار دارد. انشعابات سرخرگ ها و سیاه رگ ها کلیه این هرمها را فرا می‌گیرد. بخشی از لوله‌های نفرون و اجتماع فشرده‌ای از لوله‌های جمع کننده در این قسمت قرار دارد.
بخش قشری کلیه
بخش قشری کلیه بخش مرکزی را می‌پوشاند و دارای انشعابات شعاعی سرخرگها ، سیاهرگها و جسمک‌های مالپیگی و قسمتهای دیگری از نفرون می‌باشد. قسمتی از بخش قشری که بین هرمهای مالپیگی و قسمتهای دیگری از نفرون می‌باشد. قسمتی از بخش قشری که بین هرمهای مالپیگی در بخش مرکزی نفوذ می‌کند، ستونهای بافت قشری یا ستونهای بر تن نامیده می‌شود. یک هرم مالپیگی به انضمام نیمی از ستون بر تن اطرافش را یک لوب کلیه می‌نامند که در انسان پس از طی دوران جنینی قابل تشخیص نیست. ولی در برخی جانوران مانندپرندگان قابل مشاهده است.
