مهروماه

محلولها را می‌توان به چهار دسته تقسیم‌بندی نمود. محلول حقیقی، سوسپانسیون، امولسیون و كلوئید.
محلول حقیقی محلولی است كه متشكل از ذرات یونی یا مولكولی حل شده در حلال است. به عنوان مثال محلول حاصل از حل كردن قند در آب یكنواخت است، یعنی مولكولهای قند به طور یكنواخت بین مولكولهای آب در تمام حجم محلول پراكنده می‌شوند. می‌دانید كه اندازه‌ی ذرات یونی یا مولكولی از مرتبه‌ی 7-^10 و كوچكتر هستند.
حال اگر مقداری خاك در آب بریزیم و آن را به هم بزنیم، مایع یكنواخت تولید نمی‌شود، بلكه مایعی تیره با ذرات معلق به دست می‌آید كه اگر آن را به حال خود بگذاریم پس از مدتی رسوب می‌كند. این مخلوط ، یك سوسپانسیون است. به طور كلی، سوسپانسیون شامل ذرات جامد معلق در یك مایع می‌باشد.
امولسیون، قطرات ریز مایع معلق در یك مایع را گویند. شیر نمونه‌ای از یك امولسیون است.
در یك امولسیون ذرات معلق مایع در حلال، به تدریج به سطح مایع می‌آیند مانند خامه‌ی شیر درحالیكه در یك سوسپانسیون ذرات معلق جامد در مایع، به تدریج ته نشین می‌شوند مانند آب گل‌آلود. اندازه‌ی ذرات معلق در سوسپانسیون و امولسیون از مرتبه‌ی 4-^10 و بزرگتر از آن می‌باشد.
و اما بین محلول واقعی و مخلوط سوسپانسیون یا امولسیون، یك حالت حد واسط نیز وجود دارد كه محلول كلوئیدی نام دارد. اندازه‌ی ذرات در یك محلول كلوئیدی، از اندازه‌ی ذرات محلول واقعی كه همان یونها و مولكولها هستند، بزرگتر و از ذرات معلق در سوسپانسیون یا امولسیون كوچكتر می‌باشند.
از آنجا كه ذرات در یك محلول كلوئیدی نیز ته‌نشین نمی‌شوند، یك راه برای متمایز كردن این دو نوع محلول وجود دارد و آن استفاده از مسیر نور می‌باشد.
چنانچه در یك مكان تاریك، پرتوی باریكی از نور به دو بشر، یكی محتوی محلول واقعی و دیگری شامل محلول كلوئیدی تابانده شود، پرتو نور در بشر حاوی محلول واقعی به صورت مستقیم و بدون پراكندگی و پخش نور عبور می‌كند، درحالیكه پرتو نور در عبور از محلول كلوئیدی پراكنده شده و پدیده‌ی پخش نور مشاهده می‌شود.