مهروماه

یوهان فریدریش ویلهلم آدولف فون بایر (به آلمانی: Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer) (زاده ۳۱ اکتبر ۱۸۳۵ – درگذشته ۲۰ اوت ۱۹۱۷)، شیمیدان آلمانی و برنده جایزه نوبل شیمی (در سال ۱۹۰۵) بود. او موفق به سنتز ماده رنگی موسوم به «ایندیگو» (نیل) و همچنین کشف فرمول شیمیایی آن شد.

آدولف فون بایر ، متولد یوهان فریدریش ویلهلم آدولف بایر ، یک شیمی دان مشهور آلمانی بود که به دلیل سنتز نیل ، رنگ طبیعی رنگ آبی که در صنعت نساجی استفاده می شود ، مشهور است. وی که از یک خانواده روشن فکر بود ، هنگامی که هنوز کودک نبود آزمایش های بی نظیری را انجام داد و خیلی زود علاقه شدیدی به شیمی پیدا کرد.

وی هنگام انجام دکترا در دوازده سالگی نمک مضاعف مس و اسید باربیتوریک را کشف کرد. هنگامی که او حدود سی سال داشت ، آزمایشات خود را در مورد نیل آغاز کرد و هجده سال طولانی در آن کار کرد قبل از اینکه بتواند فرمول مناسبی برای تولید آزمایشگاه آن پیدا کند.

دانشمندان بعداً بر اساس کار وی فرمول مناسب برای تولید صنعتی رنگ را پیدا کردند. با این حال ، موفقیت بایر در این مورد متوقف نشد. وی همچنین به دلیل "سنتز فنل فتالئین و فلورسئین" مشهور است. وی همچنین طرفدار نظریه "کرنش حلقه کربن" بود. بعداً به عنوان «نظریه کرنش بایر» شناخته شد و بعداً به یکی از ارکان بیوشیمی تبدیل شد. با این حال ، بایر چیزی فراتر از یک مخترع بود. او به همان اندازه به عنوان یک آکادمیسین محبوب بود و بسیاری از دانشجویان را تربیت کرده بود که بعداً برای خود نام هایی ایجاد کردند.

کودکی و سالهای اولیه

آدولف فون بایر در 31 اکتبر 1835 در برلین متولد شد. پدر وی ، یوهان یاکوب بایر ، ژنرال ستوان ارتش ارتش پروس ، خالق سیستم اندازه گیری ژئودتیک اروپا بود. مادر او ، اوژنی ، دختر نویسنده مشهور آلمانی ژولیوس ادوارد هیتزیگ بود. آدولف فون بایر بزرگترین فرزند از پنج فرزند پدر و مادرش بود.

حتی در کودکی آدولف بسیار کنجکاو بود. وی در هشت سالگی بذر خرما را در یک سری گلدان کاشت و به طور پی در پی با شیر ، شراب و جوهر به آنها غذا داد. با این حال ، آزمایش های او در دوازده سالگی موفقیت آمیزتر بود. او نمک مضاعف جدیدی از مس پیدا کرد.
آدولف تحصیلات متوسطه خود را در سالن بدنسازی فردریش-ویلهلم گذراند. در سال 1853 ، با ریاضیات و فیزیک ، به دانشگاه برلین پیوست. به زودی فهمید که علاقه واقعی او به شیمی است. در نتیجه در سال 1856 ، او به آزمایشگاه رابرت ویلهلم ابرهارد بونسن در هایدلبرگ پیوست.

دوران دانشگاه

وی در آنجا زیر نظر شیمی دان ارگانیک آلمانی ، فردریش آگوست ککوله ، روی متیل کلراید کار کرد. نتیجه این کار در سال 1857 منتشر شد. پس از آن ، او به آزمایشگاه خصوصی Kekulé در هایدلبرگ پیوست و شروع به کار با او در زمینه نظریه "ساختار مبتکرانه" کرد.

آدولف فون بایر در سال 1858 دکترای خود را در زمینه کار در مورد ترکیبات کاکودیل دریافت کرد. اگرچه کار در هایدلبرگ در آزمایشگاه Kekulé انجام شد ، وی مدرک خود را از دانشگاه برلین دریافت کرد.
بایر پس از دریافت دکترای خود دوباره به ککوله پیوست که در آن زمان استاد دانشگاه گنت بود. در اینجا بایر روی اسید اوریک کار کرد که منجر به کشف اسید باربیتوریک شد. باربیتورات ، جز component قرص های خواب آور ، از این اسید تولید می شود. این پایان نامه وی را برای تدریس پست واجد شرایط کرد.

حرفه
آدولف فون بایر کار آکادمیک خود را به عنوان مدرس (خصوصی) در شیمی آلی در Berlin Gewerbe-Akademie (آکادمی تجارت) در سال 1860 آغاز کرد. اگرچه او پاداش کمی دریافت کرد اما به دلیل آکادمی یک آزمایشگاه وسیع در اختیار او قرار گرفت. اینجا است که بایر تحقیقات خود را در مورد نیلی آغاز کرد.
تا آن زمان رنگدانه آبی را فقط می توان از گیاه نیلی که در هند رشد می کند بدست آورد. در نتیجه قیمت بسیار بالا بود و عرضه محدود بود. از نظر شیمی دانان تولید مثل رنگدانه به صورت مصنوعی و در دسترس قرار دادن آن با قیمت مقرون به صرفه یک چالش بود.
اگرچه او آزمایش خود را از سال 1865 آغاز کرد ، در حالی که هنوز در آکادمی تجارت کار می کرد ، اما انجام آن سالها به طول انجامید. طبیعت پیچیده نیل آن را به کاری بسیار سخت و زمان بر تبدیل کرده است.
در همین حال ، در سال 1866 ، بایر به سمت استادیار شیمی در دانشگاه برلین منصوب شد. در همان سال ، او اکسیدندول را با استفاده از گرد و غبار روی به اندول کاهش داد. در سال 1869 ، او روش سنتز ایندول بایر-امرلینگ را پیشنهاد داد.
در سال 1871 ، بایر به عنوان یک استاد کامل به دانشگاه استراسبورگ پیوست و همراه با کار بر روی نیل ، آزمایش محصولات مختلف را ادامه داد. نظریه او در مورد جذب دی اکسید کربن در فرمالدئید در دوره تصدی وی در اینجا شکل گرفت. وی همچنین سنتز فنل فتالئین را کشف کرد و در این دوره فلورسئین مصنوعی بدست آورد.
چهار سال بعد در سال 1875 ، وی به عنوان استاد شیمی به دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ منتقل شد و تا زمان مرگ در سال 1917 در آنجا ماند. در اینجا او این فرصت را داشت که یک آزمایشگاه عالی شیمی ایجاد کند و با تمام قدرت به کار خود در مورد نیل ادامه دهد.
در سال 1882 ، بایر "سنتزهای نیلی بایر-دروسون" را منتشر کرد. معلوم شد که این یک مسیر آسان برای تولید نیل در مقیاس آزمایشگاهی است. با این حال ، فقط یک سال بعد بود که بایر توانست ساختار نیلی را به طور کامل تعیین کند.

بایر جدا از کار روی نیل ، روی بسیاری از محصولات دیگر مانند استیلن و پلی استیلن کار کرد. معروف "نظریه کرنش بایر" در مورد حلقه های کربن از این آزمایشات گرفته شده است. بعداً ، وی به دلیل توسعه این نظریه ، جایزه نوبل شیمی را دریافت کرد.
علاوه بر این ، او و تیمش "ساختار بنزن" را مطالعه کردند و همچنین در مورد ترپن حلقوی تحقیق کردند. وی همچنین روی کتون حلقوی کار کرد و نظریه اکسیداسیون بایر-ویلیگر را در سال 1899 منتشر کرد. کار وی در مورد پراکسیدهای آلی و ترکیبات اکسونیوم نیز مورد توجه شیمی دانان قرار گرفت.
از سال 1900 ، فون بایر کار بر روی تری فنیل متان را آغاز کرد. از این کار ، ایده جدیدی در مورد ترکیب شیمیایی رنگدانه ها شروع به توسعه کرد. علاوه بر این ، آثار وی تا حد زیادی به درک رابطه بین خواص نوری مواد آلی و ساختار اتمی داخلی آنها کمک کرد.
وی تقریباً تا پایان کار خود را در دانشگاه مونیخ ادامه داد. در آن دوره ، وی به عنوان یکی از معلمان شناخته شده در زمینه شیمی آلی شناخته می شد. وی در طول زندگی حرفه ای خود حداقل پنجاه دانشجوی مستعد پرورش داده بود که بعداً به عنوان دانشگاهیان مشهور شناخته شدند.

کارهای عمده
سنتز نیل که تقریباً هجده سال به طول انجامید ، یکی از مهمترین کارهای بایر بود. اگرچه فرمول وی فقط برای تولید رنگدانه آزمایشگاهی بود اما کار او زمینه را برای آزمایش بیشتر فراهم کرد و تا سال 1897 ، نیل شروع به تولید تجاری کرد.
سنتز فنل فتالئین ، یک ترکیب شیمیایی که عمدتاً به عنوان اندیکاتور در تریداسیون های مبتنی بر اسید استفاده می شود ، یکی دیگر از کارهای عمده وی است که در سال 1871 انجام شده است.
فلورسئین سنتز شده که عمدتا به عنوان ردیاب فلورسنت برای بسیاری از کاربردها استفاده می شود ، یکی دیگر از کارهای مهم وی است. در سال 1871 ، او آن را از طریق فتالیک انیدرید و رزورسینول در حضور کلرید روی از طریق واکنش Friedel-Crafts تهیه کرد.

جوایز و دستاوردها
در سال 1905 ، آدولف فون بایر "جایزه نوبل شیمی" را به پاس قدردانی از خدمات خود در زمینه پیشرفت شیمی آلی و صنایع شیمیایی ، از طریق کار بر روی رنگ های آلی و ترکیبات هیدرواروماتیک دریافت کرد.
پیش از این در سال 1881 ، بایر توسط مدال دیوی توسط انجمن سلطنتی لندن به دلیل کار با نیلی به وی اهدا شد.
در سال 1884 ، وی به عنوان عضو افتخاری خارجی آکادمی علوم و هنرهای آمریکا انتخاب شد.

زندگی شخصی و میراث
آدولف بایر در سال 1868 با آدلهاید (لیدا) بندمان ازدواج کرد. آنها سه فرزند داشتند. یک دختر ، که بعداً با یکی از دانشجویان آدولف ، اسکار پیلوتی و دو پسر ، هانس و اتو ازدواج کرد. در حالی که هانس استاد پزشکی در دانشگاه مونیخ بود ، اتو استاد فیزیک در دانشگاه برلین بود.
بایر در پنجاهمین سالگرد تولد خود در سال 1885 به اشراف موروثی تربیت شد و از آن زمان به عنوان آدولف فون بایر شناخته شد.
بایر تا پایان کار فعال بود. وی در 20 آگوست 1917 در تشنج در خانه کشور خود در استرنبرگر سی درگذشت.