چاپستیک‌های برقی که غذا را خوشمزه می‌کنند!

پژوهشگران ژاپنی، چاپستیک‌های برقی ابداع کرده‌اند که می‌توانند به بهتر شدن طعم غذا کمک کنند.

مواد اساسی مانند نمک و شکر که به بهتر شدن طعم غذا کمک می‌کنند، در صورت مصرف بیش از اندازه می‌توانند تأثیرات نامطلوبی بر بدن انسان داشته باشند. با وجود این، همان گونه که عینک‌های واقعیت مجازی می‌توانند چشم‌ها را فریب دهند تا جهان‌های سه‌بعدی را ببینند که وجود ندارند، چاپستیک‌ها نیز می‌توانند زبان کاربر را فریب دهند تا شوری را حتی در غذاهای سالم‌تر که سدیم کمی دارند، بچشند.

این چاپستیک‌ها که در "دانشگاه میجی"(Meiji University) ژاپن ابداع شده‌اند، بخشی از تلاش‌های "وزارت بهداشت، کار و رفاه"(MHLW) این کشور به شمار می‌روند تا میزان نمک مصرفی مردم ژاپن را کاهش دهند. این تلاش‌ها با توصیه‌های "سازمان جهانی بهداشت"(WHO) مطابقت دارند.

هدف کاهش میزان نمک مصرفی، حداقل تا ۲۰ درصد است اما این امر می‌تواند به کاهش طعم غذا منجر شود. این یک مانع بی‌پایان و مشکل‌ساز برای کسانی است که سعی دارند رژیم غذایی سالم‌تری را در پیش بگیرند و به آن پایبند باشند. اینجاست که چاپستیک‌ها وارد می‌شوند. در انتهای یکی از آنها، یک اتصال فلزی وجود دارد که جریان الکتریکی را به شکل موجی خاصی به دهان می‌رساند. جریان الکتریکی بر یون‌های موجود در کلرید سدیم و مونوسدیم گلوتامات تأثیر می‌گذارد؛ به طوری که طعم‌های نمکی و اومامی با تقویت جوانه‌های چشایی تجربه می‌شوند.

در یک آزمایش جدید مشخص شد که تحریک الکتریکی اضافه‌شده، طعم شور یک غذای معین را تقریبا تا ۱.۵ برابر افزایش می‌دهد. هنگام خوردن چیزی که با کاهش ۳۰ درصدی نمک تهیه شده است، تفاوت طعم برای کاربر نامحسوس خواهد بود و سطح جریان الکتریکی مورد استفاده در این آزمایش، غیرقابل تشخیص است.

این ایده سوابق زیادی دارد. گروه دیگری از پژوهشگران ژاپنی در سال ۲۰۱۶، یک چنگال برقی ساختند که طعم شور و ترش را افزایش می‌دهد. شرکتی به نام "اسپون تک"(SpoonTEK) نیز قاشق ارتقایافته‌ای همراه با اتصالات الکتریکی می‌فروشد که نه تنها افزایش طعم را وعده می‌دهد، بلکه می‌تواند به کاهش مزه ناخوشایند کمک کند. پژوهشگران حتی تا آنجا پیش رفته‌اند که صفحه‌های لیسیدنی ابداع کرده‌اند که می‌توانند طعم‌های متنوعی را بدون قرار دادن غذا در دهان بازسازی کنند.

تا تحقق ایده لذت بردن از یک وعده غذایی مجازی بدون دریافت حتی یک کالری هنوز چند سال باقی مانده است اما پژوهشگران دانشگاه میجی، چاپستیک‌های خود را اصلاح کرده‌اند تا نسخه‌ای سازگارتر برای مصرف‌کننده ایجاد کنند که به یک بسته باتری روی مچ دست متصل می‌شود.