مهروماه

کشتی‌هایی که تجهیزات ویژه‌ای دارند، می‌توانند به جمع‌آوری پلاستیک از اقیانوس بپردازند و آن را به سوختی تبدیل کنند که نه تنها انرژی لازم برای تبدیل شدن را دارد، بلکه سوخت مورد نیاز برای راندن کشتی را نیز فراهم می‌کند و یک عملیات پاکسازی مستقل را پدید می‌آورد.
سالانه ۱۲.۷ میلیون تن پلاستیک به اقیانوس‌ها راه می‌یابد و نهایتا به ذرات کوچکی تبدیل می‌شود که می‌توانند به زنجیره غذایی وارد شوند. فعالیت‌هایی که در حال حاضر برای پاکسازی صورت می‌گیرند، کشتی‌هایی را به کار می‌برند که پلاستیک‌ها را پیش از بازگشت به بندر، از مسافت هزاران کیلومتر دورتر جمع‌آوری می‌کنند تا هنگام بازگشت بتوانند زباله‌ها را تخلیه کنند و به سوخت‌گیری مجدد بپردازند. استفاده از این روش، به زمان و سوخت فسیلی زیادی نیاز دارد.
"مایکل تیمکو"(Michael Timko)، پژوهشگر "موسسه پلی تکنیک ووستر"(WPI) آمریکا و همکارانش باور دارند که این پلاستیک‌ها را می‌توان در کشتی که در دریا شناور است، با استفاده از روش "روان‌گرایی هیدروترمال"(Hydrothermal liquefaction)  به سوخت تبدیل کرد. 
عقیده آن‌ها این است که می‌توان سوخت کافی را از پلاستیک‌ها به دست آورد تا فرآیند تبدیل حفظ شود، نیروی کشتی تامین شود و حتی میزان اضافی سوخت نیز ذخیره شود.
تیمکو گفت: مدل‌سازی گروه من نشان می‌دهد که زباله انباشته شده در "زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام"(GPGP) آن قدر زیاد است که یک کشتی بتواند سالانه ۱۱۵۰۰ تن پلاستیک را به سوخت تبدیل کند.
تیمکو ادامه داد: داده‌های مربوط به تراکم پلاستیک در زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام، محدود هستند. با وجود این، یک کشتی حتی در کمترین تراکم تخمین زده شده می‌تواند هنگام برداشت پلاستیک، کاملا مستقل باشد و حتی سوخت اضافی کافی برای سفر و نهایتا بازگشت به بندر را تولید کند.
سوزاندن سوخت به دست آمده، به انتشار کربن منجر خواهد شد اما این انتشار به میزان قابل توجهی کمتر از انتشار مربوط به کشتی‌های سنتی است که پلاستیک‌ها را جمع‌آوری می‌کنند و آنها را برای بازیافت به بندر می‌برند.
تیمکو اضافه کرد: این راهبرد بدون شک بی‌نقص نیست اما ما باور داریم که می‌تواند راه‌حل جدیدی را به راه‌حل‌های فنی کنونی اضافه کند.
این پژوهش، در مجله "PNAS" به چاپ رسید.