مهروماه

 طرفداران انرژی های خورشیدی می دانند که فقط بخش کوچکی از کل انرژی خورشید به سمت زمین می آید. اما چه می شد اگر ما به عنوان یک تمدن پیشرفته می توانستیم تمام انرژی خورشید را جمع کنیم؟ لذا در این صورت ما نیاز داشتیم تا از نوعی کره دایسون(Dyson sphere) در اطراف خورشید استفاده کنیم که گاهی به نام پوسته دایسون (Dyson shell) یا ابر سازه شناخته می شود.

این ایده برای اولین بار توسط فریمن دایسون(Freeman Dyson) فیزیکدان و ستاره شناس انگلیسی در سال ۱۹۶۰ مطرح گردید. مقاله دو صفحه ای دایسون در مجله علوم با عنوان جستجو برای منابع ستاره های مصنوعی با پرتوهای مادون قرمز منتشر گردید، زیرا دایسون تصور داشت که یک سیستم جمع آوری انرژی خورشیدی می تواند در ابعاد یک ستاره آن هم نه به عنوان منبع انرژی برای ما زمینی ها، بلکه به عنوان کاری اجتناب ناپذیر توسط دیگر تمدن های پیشرفته در کهکشان مورد استفاده قرار گیرد.

دایسون در مقاله ای به منظور تبادل نظر میان دانشمندان در سال ۱۹۶۰ نوشت که وجود یک پوسته یا حلقه صلب که دور ستاره را احاطه کرده باشد از لحاظ مکانیکی غیر ممکن خواهد بود. اما چیزی که من پیش بینی می کنم استفاده از ابزارهایی آزاد برای چرخش در مداری مستقل به دور ستاره خواهد بود. گفته می شود که یک کره دایسون برای فعالیت، باید در مداری مشابه مدار زمین به دور خورشید با فاصله ۱۵۰ میلیون کیلومتری باشد.

 

وب سایت SentientDevelopments کُره دایسون را به صورت زیر توصیف می کند: این سامانه می تواند شامل تعداد بسیار زیادی از ابزارهای جمع آوری انرژی یا حتی زیستگاه های مصنوعی به دور یک ستاره باشد. با استفاده از این مدل تمام یا حداقل بخش زیادی از انرژی برخورد کرده با سطوح، قابل مصرف خواهد بود. دایسون اعتقاد داشت که چنین ساختاری در واقع نتیجه ای منطقی از بقای طولانی مدت یا افزایش نیاز به انرژی در یک تمدن فوق پیشرفته خواهد بود. و البته نویسندگان داستان های علمی- تخیلی نیز نقشی اساسی در ایجاد این ایده در ذهن دایسون داشته اند.

در واقع دایسون قبول کرد که او این ایده را قبل از اینکه شروع به تحقیق و بررسی کند از نوشته های علمی-تخیلی گرفته بود. برای اولین بار اولاف استاپلدون نویسنده تاثیرگذار داستان های علمی- تخیلی، از این ایده در رمان ستاره ساز(Star Maker) خود استفاده کرد که ظاهرا دایسون آن را مطالعه و استفاده کرده بود. همانطور که در بالا گفته شد امروزه ستاره شناسان به طور جدی در بررسی های خود در جستجوی مدارکی به منظور یافتن کُره های دایسون در کهکشان راه شیری هستند.

استفاده از این استراتژی در جستجو، برای دانشمندانی که چند دهه جستجو در امواج رادیویی برای یافتن موجودات فرازمینی را بی فایده یافته اند، بعنوان یک استراتژی جدید تحقیق محسوب می شود. اما آنها در واقع به دنبال چه چیزی هستند؟ ابرسازه ای را تصور کنید که به منظور جمع آوری انرژی به دور یک ستاره ساخته شده باشد، در نتیجه نور رسیده به ما از این ستاره دچار تغییر خواهد شد. یک چنین سامانه ای خواهد توانست نور و انرژی خروجی از یک ستاره را جمع آوری، تبدیل و دوباره از خود منتشر نماید. بنابراین کاری که دانشمندان نیاز به انجام آن دارند، مشاهده تغییرات در نور خروجی از سوی ستاره ها خواهد بود.(یکی از کاندیدهای کره دایسون، ستاره ی KIC 8462852 میباشد).

استفان باترزبی یکی از دانشمندان تازه کار است که در سال ۲۰۱۳ مقاله ای عالی با نام (ابر پروژه های بیگانه: شکار آغاز شده است) در این خصوص به رشته تحریر درآورد، همچنین یک نمودار بسیار جالب جهت توضیح جستجوهای جدید دانشمندان در این مجله وجود دارد. نکته مهم این است که کُره دایسون می تواند شامل جمع کننده های انرژی دوار در اطراف یک ستاره در محدوده زندگی تمدنی پیشرفته باشد. هدف از ساخت چنین سازه ای در اولین نگاه، اطمینان از برخورد بخش اعظمی از انرژی به سطوح دریافت کننده و تامین نیازهای آن تمدن است.

فریمن دایسون به عنوان اولین دانشمندی شناخته می شود که در سال ۱۹۶۰ این ایده را مطرح و پیشنهاد داد که این سبک از جمع آوری انرژی برای تمدن های پیشرفته اجتناب ناپذیر خواهد بود. از سال ۲۰۱۳ گروهی از ستاره شناسان به سختی در حال بررسی و مطالعه به منظور یافتن بهترین راه برای شناسایی کره های دایسون می باشند.

 

منبع: bigbangpage.com