مهروماه

کهکشان های مارپیچی مانند راه شیری معمولا یک سرعت معمولی و ثابت را برای ستاره سازی حفظ می کنند. مانند NGC 6946 که در فاصله ۲۲ میلیون سال نوری در مرز قیقاووس و ماکیان واقع شده است و با انفجارها بسیار فعال است. این سوال به وجود می آید که سوختن چه چیزی باعث پایدار شدن و شکل گیری ستاره ها در کهکشان های مارپیچی مشابه می شود.

مطالعات اولیه از کهکشان های اولیه اطراف NGC 6946 با تلسکوپ WSRT در هلند یک هاله در حال گسترش هیدروژن را نشان می دهد.(یکی از ویژگی های عادی در کهکشان های مارپیچی که با هیدروژین شکل می ریزند این است که یک دیسک کهکشانی شدید باعث شکل گیری ستاره و انفجارهای ابرنواختری است). جریان‌های سرد در حقیقت گاز هیدروژن موجود در فضای بین کهکشانی است که هیچگاه بوسیله زایش کهکشان‌ها یا فرآیند ابرنواختری به دمای بسیار بالا نمی‌رسد.

ستاره شناسان مدتی است این تئوری را مطرح کرده اند که کهکشان های بزرگ می توانند یک گذرگاه ثابت هیدروژن نازک برای همسایه های بزرگ یا کوچک خود داشته باشند. یک احتمال دیگر این است که برخوردب بین دو کهکشان در گذشته به وجود آمده و این برخورد می تواند رگه هایی از هیدروژن اتمی را همچون ردی از خود بر جای گذاشته باشد، که چنین رودخانه ای از هیدرون در فضا به راه افتاده است. ولی در صورت درست بودن این احتمال، از آن زمان تاکنون می بایست درون خود این رگه ها هم ستارگانی ساخته شده باشند، و این چیزیست که هنوز دیده نشده؛ این ابرها توده هایی از هیدروژن بدون ستاره اند. مشاهدات بیشتر نقش این جریان ها را در تکامل کهکشان ها مشخص خواهد کرد.