علی رغم آن که سیاره ما فقط یک قمر دارد، سیارات دیگر چند قمر دارند.
از طریق اکتشافات نجومی مشخص شده است که سیاراتی وجود دارند که چند قمر دارند و برخی دیگر این تعداد را ندارند، کما اینکه سیاره زمین فقط یک قمر دارد، بنابراین علت اختلاف در تعداد قمر‌ها چیست؟
تعدادی نظریه فعلی وجود دارد که توضیح می‌دهد چرا برخی از سیارات قمر دارند و برخی دیگر ندارند.
اخترشناسان از قمر‌ها به عنوان اجرام در فضا که به دور اجسام بزرگتر می‌چرخند، یاد می‌کنند، دو نظریه اصلی در مورد اینکه چرا قمر‌ها توسط نیروی جاذبه گرفته می‌شوند، وجود دارد، بنابراین اجرام یک نیروی گرانشی را بر سایر اجرام مجاور اعمال می‌کنند و هر قدر آن جسم بزرگتر باشد، نیروی جاذبه نیز شدیدتر خواهد بود.
همچنین این نیروی جاذبه دلیل آن است که همه ما به جای شناور شدن در اطرف زمین، روی آن باقی بمانیم. منظومه شمسی ما تحت سلطه یک نیروی گرانشی بزرگ قرار دارد که تمام سیارات را در مدار خود نگه می‌دارد. به گونه‌ای که خورشید حجیم‌ترین جسم در منظومه شمسی ماست، به این معنی که اثر گرانشی بزرگتر بر روی اجسامی مانند سیارات دارد.
برای اینکه ماه به دور یک سیاره بچرخد، باید به اندازه کافی به آن نزدیک باشد تا سیاره بتواند نیروی کافی برای نگه داشتن آن در مدارش اعمال کند، به گونه‌ای که زمین به دور خورشید می‌چرخد، اما ماه به اندازه کافی به زمین نزدیک است که جاذبه زمین آن را جذب کند.
مریخ همچنین دو قمر به نام‌های فوبوس و دیموس دارد و دانشمندان هنوز در حال بحث هستند که آیا این اجرام از سیارک‌هایی که از نزدیکی مریخ عبور کرده‌اند، توسط این سیاره جذب شده‌اند یا همزمان با منظومه شمسی تشکیل شده‌اند.
مشتری، زحل، اورانوس و نپتون نیروی گرانشی بیشتری دارند، زیرا آنها بسیار بزرگتر از زمین، مریخ، عطارد و زهره هستند و از خورشید دورترند.
کشش گرانشی سیارات می‌تواند قمر‌های طبیعی بیشتری را به عنوان قمر در مدار خود جذب کند و نگه دارد، به عنوان مثال، مشتری دارای ۹۵ قمر است، در حالی که زحل دارای ۱۴۶ قمر است.
تئوری دیگر نشان می‌دهد که برخی از قمر‌ها همزمان با منظومه شمسی تشکیل شده اند که یک قرص گازی بزرگ به دور خورشید می‌چرخد، این گاز متراکم می‌شود و سیارات و قمر‌هایی را تشکیل می‌دهد که به دور آن می‌چرخند سپس سیارات و قمر‌ها همه در یک جهت می‌چرخند.
