تلسکوپ فضایی جیمز وب جزئیاتی بی‌سابقه از سحابی حلقه رصد کرد. سحابی حلقه توسط ستاره‌ای تشکیل شده که لایه‌های بیرونی خود را با تمام شدن سوختش به بیرون پرتاب کرده است. سحابی حلقه با نام‌های M57 و NGC 6720 نیز شناخته می‌شود و حدود ۲۵۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد.
تصاویر فروسرخ جیمز وب نشان می‌دهد، حدود ۲۰ هزار گلبول متراکم در این سحابی وجود دارد که سرشار از هیدروژن مولکولی هستند. در مقابل، منطقه‌ی داخلی گاز بسیار داغ را نشان می‌دهد. پوسته اصلی شامل یک حلقه نازک از افزایش انتشار مولکول‌های مبتنی بر کربن است که به عنوان هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای(PAHs) شناخته می‌شوند.
تقریباً ده قوس هم‌مرکز درست دورتر از لبه بیرونی حلقه اصلی قرار دارند. گمان می‌رود این قوس‌ها از برهم‌کنش ستاره مرکزی با یک همراه کم‌جرم که در فاصله‌ای قابل مقایسه با فاصله‌ی بین زمین و سیاره کوتوله پلوتو می‌چرخد، سرچشمه گرفته است. حلقه اصلی رنگارنگ از گاز پرتاب شده توسط یک ستاره‌ی در حال مرگ در مرکز سحابی تشکیل شده است. از ستاره یک کوتوله سفید باقی مانده – جرمی بسیار کوچک، متراکم و داغ که آخرین مرحله از تکامل ستاره‌ای مانند خورشید را نشان می‌دهد.
تصاویر جدید وضوح فضایی و حساسیت طیفی بی‌سابقه‌ای را نشان می‌دهد که جزئیات منحصربه‌فردی را در هر دو مشاهده‌ی فروسرخ نشان می‌دهد. به طور مثال، تصویر جدید NIRCam (دوربین فروسرخ نزدیک) جزئیات پیچیده‌ی ساختار رشته‌ای حلقه‌ی داخلی را نشان می‌دهد، در حالی که تصویر جدید MIRI (ابزار فروسرخ میانی) جزئیات خاصی را در ویژگی‌های هم‌مرکز در مناطق بیرونی حلقه‌ی سحابی نشان می‌دهد.
سحابی حلقه یکی از چشمگیرترین اجرام در آسمان ماست. این سحابی در سال ۱۷۷۹ توسط ستاره‌شناسان “آنتوان دارکیه دو پلپوکس” و “شارل مسیه” کشف شد و به فهرست مسیه اضافه شد. هر دو ستاره‌شناس هنگام دنبال کردن مسیر یک دنباله‌دار از میان صورت فلکی شلیاق که از نزدیکی سحابی حلقه عبور می‌کرد، به طور تصادفی این سحابی را رصد کردند.
