محققان برای نخستین‌بار یک ستارۀ در حال مرگ را هنگام بلعیدن سیاره‌ای رصد کردند. این رویداد چشم‌اندازی از آینده زمین در ۵ میلیارد سال آینده را فراهم می‌کند.
کارشناسان معتقدند بیشتر سیارات هنگامی از بین می‌روند که انرژی ستاره میزبانشان تمام می‌شود و آنها به ستاره‌های غول سرخ تبدیل می‌شوند که به سرعت گسترده می‌شوند و هر چیزی که در مسیرشان باشد را می‌بلعند. تا پیش از این اخترشناسان فقط تاثیرات قبل و بعد از این فرایند را مشاهده کرده بودند، اما هیچگاه سیاره‌ای را هنگام بلعیده شدن، ندیده بودند.
“کیشالای دی” یکی از محققان مقطع پست دکترا در دانشگاه MIT آمریکا و مولف ارشد پژوهش می‌گوید این کشف تصادفی مانند یک داستان پلیسی بوده است. او در این باره گفت: «همه چیز ۳ سال قبل و زمانی شروع شد که به دنبال داده‌هایی از واحد Zwicky Transient Facility بودم که هر شب از آسمان عکس می‌گیرد.»
او هنگام بررسی داده‌ها با ستاره‌ای برخورد کرد که درخشش آن به طور ناگهانی طی ۱۰ روز بیش از ۱۰۰ بار بیشتر شد. این ستاره در کهکشان راه شیری و در فاصلۀ ۱۲ هزار سال نوری از زمین و در نزدیکی صورت فلکی عقاب قرار دارد.
“دی” در حقیقت در جستجوی منظومه‌های ستاره دوتایی بود که در آنها ستاره بزرگتر بخشی از همراه خود را می‌بلعید و انفجارهای بسیار درخشانی به وجود می‌آورد. اما داده‌ها نشان داد این انفجارها با گازهای سرد احاطه شده‌اند و این امر نشان می‌داد منظومه مذکور دوتایی نیست.
از سوی دیگر تلسکوپ فروسرخ سرخ ناسا به نام NEOWISE نیز نشان داد از چند ماه قبل از انفجار غباری از منطقه بیرون می‌جهد. نکته سردرگم کننده‌تر آن است که انرژی ایجاد شده از انفجار مذکور هزار بار کمتر از فرایندهای مربوط به ادغام بین ستارگان است. “دی” می‌گوید: «از خودتان می‌پرسید جرم چه چیزی هزار بار کمتر از یک ستاره است.»
پاسخ این سوال «سیاره مشتری» است. محققان دانشگاه MIT، هاروارد و کل تک متوجه شدند سیاره بلعیده شده گازی و مشابه مشتری بوده، اما فاصلۀ آن با ستاره میزبانش به قدری نزدیک بود که کل مدار آن یک روز طول می‌کشیده است.
ستارۀ میزبان که مشابه خورشید است در بازه‌ای ۱۰۰ روزه سیاره را در برگرفت و گوشه‌های آن را بلعید که همین امر به ایجاد غبار منجر شد. این انفجار عظیم در نهایت در ۱۰ روز پایانی فرایند و زمانی اتفاق افتاد که سیاره کاملا نابوده شده و در ستاره فرو رفته بود. این رویداد بین ۱۰۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ سال پیش، زمانی که ستاره حدود ۱۰ میلیارد سال سن داشت، رخ داد. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature منتشر شده است.
