این کهکشان مارپیچی که NGC 7469 نام دارد، حدود ۲۲۰ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد. این کهکشان که تقریباً ۹۰ هزار سال نوری گستردگی دارد، در صورت فلکی پگاسوس واقع شده و شبیه به یک حلقه گل است.
قلب تپنده این کهکشان به عنوان یک هسته فعال کهکشانی شناخته می‌شود، در این ناحیه گاز یونیزه‌شده با سرعت ۶.۴ میلیون کیلومتر در ساعت به اطراف پرتاب می‌شود. “هسته کهکشانی” یک منطقه روشن در مرکز کهکشان است که گرد و غبار و گاز آن هنگام مصرف شدن توسط سیاهچاله پرجرم کهکشان می‌درخشد.
با نگاه فروسرخ جیمز وب، دانشمندان توانستند خوشه‌های ستاره‌زای بسیار جوانی که پیش از این دیده نشده‌اند و همچنین محفظه‌هایی از گاز مولکولی بسیار گرم و متلاطم و شواهد مستقیمی از نابودی دانه‌های کوچک غبار در فاصلۀ چند صد سال نوری تا هسته‌ی کهکشانی، را تماشا کنند. کهکشان NGC 7469 نخستین‌بار توسط ویلیام هرشل در ۱۲ نوامبر ۱۷۸۴ کشف شد.
شش پرتویی که به نظر می‌رسد از مرکز کهکشان سرچشمه می‌گیرند از نظر فنی وجود ندارند. این چیزی است که دانشمندان آن را آلایه تصویر (imaging artifact)، و به طور خاص‌تر، پراش سوزنی (diffraction spike) می‌نامند. این الگو هنگام خم شدن نور در اطراف لبه‌های تلسکوپ، روی تصویر ایجاد می‌شود.
