جرم سیاه‌چاله‌ی تازه‌شناسایی‌شده که Leo I نام دارد، تقریبا برابر سیاه‌چاله‌ی موجود در مرکز کهکشان راه شیری است.
به‌تازگی ستاره‌شناسانی از دانشگاه تگزاس در آستین، سیاه‌چاله‌ای غول‌پیکر مشاهده کرده‌اند که به منظومه‌ی شمسی ما بسیار نزدیک است؛ سیاه‌چاله‌ای که مرکز یکی از بی‌شمار کهکشان‌های بسیار کوچکی است که در کهشکان راه‌شیری غوطه‌ور هستند.
نکته‌ی عجیب درباره‌ی این سیاه‌چاله، نسبت جرمی آن است. پژوهشگران با محاسبه نیروی جاذبه‌ای که Leo I به ستارگان اطرافش وارد می‌کند، متوجه شدند این سیاه‌چاله با‌‌توجه‌‌‌به ابعادش جرم فوق‌العاده زیادی دارد.
این تیم تحقیقاتی از طیف‌نگار VIRUS-W و تلسکوپ هارلن اسمیت در رصدخانه‌ی مک‌دونالد ایالت تگزاس در کشف این این موضوع بهره برده‌اند. طیف‌نگار مذکور در محاسبه‌ی سرعت ستارگان در کهکشان‌های دوردست بسیار دقیق عمل می‌کند.
کارل گبهارت، یکی از ستاره‌شناسان حاضر در پژوهش، در‌این‌باره می‌گوید:
مدل‌ها و محاسبات ما آشکارا به این موضوع اشاره می‌کند که باید در مرکز کهکشان سیاه‌چاله وجود داشته باشد و به مقادیر زیاد ماده‌ی تاریک نیازی نیست.
هرچه جاذبه قوی‌تر باشد، ستاره‌ها با سرعت بیشتری حرکت می‌کنند. حرکت سریع‌تر ستاره‌ها بیانگر تجمع بیشتر ماده‌ی تاریک، ماده‌ی مرموز تشکیل‌دهنده‌‌ی بخش عمده‌ی جرم جهان، در آن ناحیه تلقی می‌شود.
او اضافه می‌کند:
ما شاهد کهکشان کوچکی هستیم که در حال سقوط به مرکز راه شیری است و سیاه‌چاله‌ی مرکز آن تقریبا هم‌جرم سیاه‌چاله‌ی مرکز راه‌شیری است. نسبت جرمی آن به‌طور شگفت‌انگیزی بزرگ است؛ اما مرکز کهکشان راه‌شیری در این برهم‌کنش غالب است.
مدل‌های مورد‌استفاده در این تحقیق، ضربه‌ی بزرگی به تئوری‌های موجود درباره‌ی نحوه‌ی تکامل کهکشان‌ها وارد می‌کند؛ چراکه تاکنون هیچ توضیحی درباره‌ی ریزکهکشان‌های کروی ارائه نشده است. کشف این موضوع ستاره‌شناسان را وادار می‌کند درباره‌ی دلایلی که برای نحوه‌ی توزیع ماده‌ی داخل کهکشان‌ها ارائه می‌کنند، بازنگری کنند.
پورفسور گبهارت در این‌باره می‌گوید:
ممکن است به‌واسطه‌ی جرم بسیار زیاد Leo I بتوانیم نحوه‌ی رشد سیاه‌چاله‌ها در کهکشان‌های بزرگ را توضیح دهیم.
یافته‌های این پژوهش در نشریه‌ی The Astrophysical Journal منتشر شده است.
