اوموآموا، اولین شی فضایی میان‌ستاره‌ای که اخترشناسان با گشت‌زنی، درون منظومه شمسی کشف کردند را بخاطر می‌آورید؟ اکنون گروهی از دانشمندان یک مأموریت را برای کشف اسرار آن پیشنهاد داده‌اند و حتی منشاء و نحوۀ شکل‌گیری‌اش نیز شبیه‌سازی شده است.
آدام هیبرد نماینده مطالعات میان‌ستاره‌ای در مصاحبه با این مجله گفت: «اکنون می‌دانیم که چنین مأموریتی حداقل بصورت نظری قابل اجرا است.» مأموریت پیشنهادی که مطالعات میان‌ستاره‌ای آن را پروژۀ لیرا نامگذاری کرده با چالش‌های خارق‌العاده‌ای مواجه خواهد شد، از چالش‌های لجستیکی گرفته تا چالش‌های مالی و فیزیک محض. «سنگ فضایی اوموآموا اکنون در حال بازگشت به منظومه شمسی است – و هر سال اضافی، اومواموا تقریبأ یک فاصلۀ یکسان را همانند سفر از زمین به مشتری طی می‌کند.
شروع از نو
در مقابل، هیبرد و همکارانش پیشنهاد دادند که شروع مأموریت اوموآموا باید تا سال ۲۰۳۰ به تعویق بیفتد، یعنی زمانی که سیارۀ مشتری در موقعیت مناسبی برای مأموریت باشد تا فضاپیما بتواند با سرعت ِ خارق‌العاده‌ای به سمت این سنگ فضایی حرکت کند. مزیت افزودۀ این انتظار این است: آنها در مصاحبه با ویرد گفتند که ممکن است بتوانیم یک شی میان‌ستاره‌ای که دسترسی به آن آسانتر است را در این انتظارِ ۱۰ ساله مشاهده کنیم – یعنی منابع به مأموریت متفاوتی اختصاص داده شوند.
نحوۀ شکل‌گیری اوموآموا
اوموآموا نه تنها از لحاظ شکل و شمایل، عجیب و غریب بود، بلکه مقداری گاز مانند دنباله‌دارها از خود به جای می‌گذارد که شتاب غیرمعمول آن را توضیح می‌دهد. این دنباله دار میان ستاره‌ای میلیون‌ها سال است که از کهکشان می‌گذرد و به نظر می‌رسد که در جایی در جهت صورت فلکی “شلیاق” سرچشمه گرفته است.
یک شبیه‌سازی کامپیوتری نشان می‌دهد که “اوموآموا” چگونه شکل گرفته است. به گفته محققان اوموآموا قطعه‌ای از یک سیاره یا یک شیء سنگی بزرگ است که تحت یک روند “اختلال کشندی” قرار گرفته است. این بدان معناست که این سیاره به یک ستاره خیلی نزدیک شده و توسط نیروهای گرانشی عظیم کشیده شده و به قطعات مختلف فروپاشیده و تقسیم شده است.
این سناریو همچنین بقیه ویژگی‌های عجیب “اوموآموا” را توضیح می‌دهد. سطح این جرم سنگی در حالی که به ستاره نزدیک می‌شده، ذوب شده و هنگام دور شدن از ستاره مجدداً متراکم شده و پوسته‌ای تشکیل داده که آن را در این شکل و شمایل نگه داشته است. این برخورد نزدیک با ستاره همچنین توانسته آن را از منظومه خود به فضای بین ستاره‌ای پرتاب کند.
نکته مهم این است که این مدل، ویژگی‌های نیمه دنباله‌دار بودن “اوموآموا” را نیز توضیح می‌دهد. دنباله‌دارها دم‌هایی از گاز دارند، زیرا با ترکیبات فرّار یخی پوشانده شده‌اند که در نور آفتاب شروع به ذوب شدن می‌کنند. “اوموآموآ” این نوع ترکیبات را ندارد، اما برخی از این ترکیبات فرّار در زیر پوسته آن به دام افتاده‌اند و با گذر از کنار خورشید، آزاد می‌شوند و از این رو موجب شتاب‌گیری آن می‌شوند. عجیب بودن این دنباله‌دار میان ستاره‌ای، ماموریت به سمت ِ آن را جذاب‌تر می‌کند.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
