بر اساس مطالعه‌ای که توسط پروفسور “فیلیپ مارکوس” استاد دانشگاه کالیفرنیا برکلی، انجام شده، ابرها اندازۀ واقعی و ماهیت بارزترین ویژگی مشتری که «لکه سرخ بزرگ» است را پنهان می‌کنند.
لکۀ سرخ بزرگ یکی از قابل تشخیص‌ترین ویژگی‌های جوّ مشتری و کل منظومه‌شمسی است. این ویژگیِ برجسته که ۱۶۰۰۰ کیلومتر گستردگی دارد، ۱٫۳ برابر زمین است. رنگ قرمز آن به احتمال زیاد فرآورده‌ای از مواد شیمیایی‌ای است که در اثر اشعه فرابنفش در جوّ فوقانیِ غول گازی از هم می‌شکنند.
سرعت این طوفان ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت است و آن‌قدر قدرت دارد که طوفان‌های کوچکتر را به هم می‌زند و به درون خود می‌کشد. لکۀ سرخ بزرگ اولین‌بار در سال ۱۸۳۰ مشاهده شد و احتمالاً بیش از ۳۵۰ سال است که وجود دارد. امروزه به نظر می‌رسد که این لکه در حال کوچک‌شدن است.
پروفسور مارکوس بیان داشت: «در بهار سال ۲۰۱۹، ناظران از پوسته‌های قرمز بزرگی که از این لکۀ مشهور جدا شدند، عکس گرفتند. اما پدیدۀ پوسته پوسته شدن یک حالت بسیار طبیعی از گرداب با پوشش ابر است و نشانۀ مرگ “لکه سرخ بزرگ” نیست.» پروفسور مارکوس و همکارانش توانستند با تحلیل تصاویر جدید از لکۀ سرخ بزرگ به همراه مدل‌های کامپیوتری که فیزیک ِ نحوۀ حرکت سیالات را ادغام می‌کند، مساحت لکه را تعیین کنند. آنها دریافتند که این منطقه بزرگ‌تر از گردابِ اصلی آن، یعنی گاز چرخشی که آن را تعریف می‌کند، است.
وی توضیح داد: «گاهی اوقات تشکیل ِ ابرهای کوچکتر نقاط ِ ایستا ایجاد می‌کند که در آن سرعت ناگهان متوقف شده و دوباره شروع می‌شود و در جهات مختلف بیرون می‌رود.» این نقاط جایی را نشان می‌دهد که ابرِ در حال عبور متلاشی می‌شود و پوسته‌هایی را ایجاد می‌کند که اخترشناسان آنها را دیدند.
پروفسور مارکوس گفت: «از بین رفتن ابرها از لکۀ سرخ بزرگ از طریق برخورد با نقاط ایستا نشانۀ از بین رفتن طوفان نیست. ایجاد گرداب‌های کوچک در شرق، در شمال شرقی لکه سرخ بزرگ در طول بهار سال ۲۰۱۹ و ادغام متعاقب آنها با طوفان، نیز نشانۀ از بین رفتن لکه نیست.»
وی افزود: «گردش ثانویه‌ای که نتیجۀ گرما و سرمای بالا و پایین گرداب است، باعث می‌شود “لکه سرخ بزرگ” همچنان در طول قرن‌ها وجود داشته باشد و با تقلیل انرژی خود در برابر ویسکوزیته، با آشفتگی و از دست دادن ِ گرما مبارزه کند.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
