“ماچوپیچو, شهرگمشده اینکاها” در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته‌شده و صدها سال پیش در زمان فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده‌است. برای قرن‌ها فراموش شده‌بود و به جز عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است.تا اینکه در روز ۲۴ جولای سال ۱۹۱۱ میلادی، این شهر باستانی «پرو» توسط یکی از باستان شناسان دانشگاه «ییل» (Yale) کشور «آمریکا» به نام «هیرام بینگهام» (Hiram Bingham) که فارغ التحصیل رشته ی باستان شناسی و رشته ی علوم سیاسی بود، کشف شد.
البته بسیاری معتقدند،پیش از وی هم افراد محلی و حتی برخی مبلغان مسیحی به این مکان رفته بودند،اما بدون شک «هیرام بینگهام» نخستین باستان شناسی بود که به این منتطقه راه یافت. ماچوپیچو machupicchu به معنای “قله قدیمی” ,یکی از زیباترین و اسرار آمیز ترین مکانهای تاریخی جهان است. این شهر در ارتفاع ۲۴۳۰متری بالای سطح دریا و در کوه های آند ساخته شده است.
اینکاها ساختن این شهر را از ابتدای قرن ۱۵ میلادی شروع کردند و در حوالی سال۱۴۵۰ میلادی در اوج قدرت امپراطوریشان ساخت آن را به پایان بردند .بینگهام آثار تاریخی زیادی در بقایای این شهر تاریخی کشف کرد که بخش اعظم آنها اکنون در موزه ی دانشگاه ییل نگهداری می شوند و مسؤولان این موزه پس از سالها حاضر به عودت ۴۰۰۰۰ اثر تاریخی این شهر شدند و رئیس جمهور و مردم پرو در تلاش اند که این آثار را باز پس گیرند.
عجایب ماچوپیچوبر اساس شواهد باستان‌شناسی، ماچوپیچو شهری معمولی نبوده و از آن به عنوان خلوت‌گاهی برای گذران اوقات فراغت بزرگان اینکا استفاده می‌شده است. این محوطه باستانی از یک قصر بزرگ، چندین معبد که در اطراف حیاط قصر برای خدایان اینکا ساخته شده و حدود ۱۵۰ خانه برای خدمت‌گذاران،تشکیل شده است.
تخمین زده می‌شود که حداکثر ۷۵۰ نفر قادر به سکونت هم‌زمان در این شهر که در حدود ۵ کیلومتر مربع وسعت دارد، بوده‌اند و به احتمال زیاد در فصل‌های بارانی که سفرهای بزرگان اینکا به ماچوپیچو قطع می‌شده است،جمعیت شهر بسیار کمتر از این تعداد می‌شده است.
اینکاها این محوطه را به خاطر موقعیت جغرافیایی و زمین‌شناختی استثنایی‌اش برای ساخت ماچوپیچو انتخاب کرده‌اند. بر اساس اعتقاد اینکاها، شبح سلسله جبالی که در پشت ماچوپیچو به چشم می‌خورد، نمایانگر چهره اینکا است که سر به آسمان برداشته است. اینکاها اعتقاد داشتند که سنگ‌ها و صخره‌های استوار زمین نباید از سرجای‌شان خارج یا قطعه‌قطعه شوند و به همین خاطر کل بناهای ماچوپیچو را با قطعه سنگ‌هایی ساختند که به صورت منفرد در کوهستان پیدا می‌کردند.
1- قرار نبود هیچ وقت کسی آن را پیدا کند!قوم اینکا همواره نگران بودند (البته دلایل خوبی هم داشتند) که اسپانیایی ها از وجود ماچو پیچو آگاه شده و آن را غارت کنند. در سال 1523، کمی کمتر از 100 سال پس از ساخته شدن شهر، اینکاها برای جلوگیری از چپاول شدن ماچو پیچو آن را ترک کرده و جنگل را در راه بازگشت آتش زدند تا رشد مجدد درختان مسیر به سمت بالای کوه را بپوشاند. این نقشه عملی شد و اسپانیایی ها هیچ گاه ماچو پیچو را پیدا نکردند. همه چیز همانطور برای بیگانگان مخفی باقی ماند تا اینکه در سال 1911 هیرام بینگام Hiram Bingham موفق به بازدید از این مکان شد.
2- بینگام در جست و جوی ماچو پیچو نبود!بنا بر مستندات نشنال جئوگرفیک که بعدها هزینه ی برخی دیگر از سفرهای بینگام را نیز متقبل شد، وقتی این کاشف به ماچو پیچو برده شد، به اشتباه در فکر شهر دیگری بود. بینگام بر این باور بود که راهنماهای محلی او را به شهر گمشده ی اینکاها یعنی «ویلکابامبا»، دژ مستحکم اینکاها که در آن جنگی یکساله علیه فاتحان اسپانیایی به وقوع پیوست، برده اند. 50 سال طول کشید تا بینگام به اشتباه خود پی ببرد. در سال 1964 کاشف دیگری به نام Gene Savoy اثبات کرد که شهر گمشده ی واقعی اینکاها «اسپیریتو پامپا» در غرب ماچو پیچو واقع شده است.
3- بینگام بر این باور بود که ماچو پیچو محل زندگی تعدادی بانو بوده که «باکره های خورشید» نام داشته اند!
این کاشف ممکن است در پول دادن به راهنمای مسیرها موفق بوده باشد، اما هیچ ایده ای نداشت که چه چیزی یافته است. او نه تنها بر این باور بود که ویلکابامبا را یافته، بلکه فکر می کرد که ماچوپیچو همان تامپو-توکو افسانه ای یعنی محل تولد پدران اینکاها است. نظریه ی دیگر او این بود که ماچو پیچو صومعه ای مقدس بوده که در آن زنانی منتخب به نام «باکره های خورشید» زندگی می کرده و کشیشانی که خدای خورشید را می پرستیدند بر آن ریاست می کردند. متاسفانه در نهایت معلوم شد که این نظریه نیز حقیقت ندارد.
4- اینکاها سنگ تراش های ماهر بوده اند.
ساختار عظیم ماچو پیچو بدون استفاده از چرخ، ابزارهای آهنی و یا حتی ساروج ساخته شده است. در عوض، بنا به مستندات و اظهارات نشنال جئوگرفیک، سنگ ها طوری بریده می شده اند که کاملا فیت باشند و در این کار از شیوه ای با نام ashlar masonry استفاده می شده است. البته این حرکتی هوشمندانه نیز بوده چرا که وقوع زلزله در پرو رایج و عدم وجود ملات ساروج باعث شده که ماچو پیچو علی رغم قرار گرفتن روی دو گسل تا امروز همچنان پابرجا بماند.
5- بیشتر زیرساخت های شهر پنهان هستند.
در حالیکه این شهر جادویی کوهستانی بر دره های اطراف مشرف است، بخش اعظم شگفتی های معماری آن زیر زمین قرار دارند. بیش از 60% ساخت و سازهای اینکا به عنوان بخشی از شبکه ی پی دیوارها و سیستم زه کشی زیر تپه های تراس مانند قرار گرفته اند.
6-حداقل دو معبد پنهان در این محل وجود دارد.
معبد ماه و غار خورشید از آن مکان هایی هستند که بازدید از آنها به راحتی میسر نیست. برای بازدید از «معبد ماه» باید به مدت یک ساعت از نردبانی روی کوه هوآینا پیچو بالا بروید. در آن بالا، معبدی کوچک اما خیره کننده در دیواره ی صخره ساخته شده است. اینتیماکای یا «غار خورشید» زیر سایت اصلی ماچو پیچو قرار گرفته و همین موضوع باعث می شود که بسیاری از گردشگران آن را از یاد ببرند. این غار مکانی مقدس بوده که ممکن است برای استفاده ی حداکثر از نور خورشید در طول ماه دسامبر و انقلاب زمستانی و به عنوان بخشی از مراسم زمستانی اینکاها به نام «کاپاک ریمی» Capac Raymi ساخته شده باشد.
7- امروز همچنان اکتشافات باستان شناسی در ماچو پیچو انجام می شود.
در سال 2014، کاشف فرانسوی Thierry Jamin دری کشف نشده در ماچو پیچو پیدا کرد که به باور او می توانست تالار مقبره ی سلطنتی پاچاکوتی اینکا یوپانکی، حاکم سازنده ی ماچو پیچو باشد. هرچند، دولت پرو به او اجازه ی باز کردن این تالار را نداد چرا که می توانست آسیب های غیر قابل جبرانی را به این مجموعه وارد کند.
بخش های مختلف ماچوپیچومجموعه ماچوپیچو را می‌توان به سه بخش کشاورزی، مسکونی و مذهبی تقسیم کرد. ورودی اصلی این قلعه در قسمت جنوب غربی آن و در انتهای جاده‌ای موسوم به «مسیر اینکا» قرار داشته است. اما ورودی فعلی که در جنوب شرقی این محوطه قرار دارد، به محوطه‌های کشاورزی ماچوپیچو منتهی می‌شود. در بخش‌های کشاورزی ماچوپیچو که از مزارع پلکانی و کانال‌های آبیاری تشکیل شده است، اینکاها محصولاتی چون سیب‌زمینی و ذرت می‌کاشته‌اند که با توجه به دورافتادگی این قلعه از دیگر نقاط امپراطوری اینکا، نقش مهمی در تأمین آذوقه ساکنانش داشته است.
بخش مسکونی ماچوپیچو که با دیواری از بخش کشاورزی آن جدا شده است، از خانه‌هایی با بام‌های شیب‌دار پوشالی و درهای ذوزنقه‌ای شکل تشکیل شده است.
