در طول رشد و نمو، مواد فتوسنتزى از مبداء (Source)، (جائى که اين مواد وارد گياه مىشوند يا ساخته مىشوند) به محل مصرف (جائى که اين مواد مصرف مىشوند) يا مقصد (Sink) منتقل مىشوند.
انتقال مواد بين اندام‌ها در گياه عمدتاً توسط سيستم آوندى يعني، آوندهاى چوبى و آبکش، انجام مى‌گيرد. جهت حرکت مواد در بافت‌هاى چوبي، اساساً يک طرفه و به طرف بالا يعنى از ريشه‌ها به طرف برگ است که از کانال تعرق انجام مى‌شود. برعکس، مواد در آوندهاى آبکشى داراى حرکت دوطرفه مى‌باشند. حرکت ممکن است از بالا به پائين يا از پائين به بالا باشد. مواد فتوسنتزى که در برگ‌ها به‌وجود مى‌آيند به طرف مقصد حرکت مى‌کنند، درحالى‌که موادى که از طريق ريشه جذب مىشوند به طرف بالا حرکت مى‌کنند. در آوندهاى چوبى و آبکش ارتباط‌هاى جانبى (PLasmodesmata)، وجود دارند که انتقال جانبى مواد را تا اندازه‌اى فراهم مى‌سازند.
عمده موادى که توسط آوندها منتقل مىشوند به‌جز آب، نتيجهٔ فتوسنتز يا مواد فتوسنتزى ذخيره‌شده‌اى که دوباره به‌صورت قابل استفاده درآمده‌اند مى‌باشد. اين حقيقت که ۹۰% کل مواد جامد آوند آبکش شامل کربوهيدرات‌ها و غالباً قندهاى غيرقابل احياء (قندهائى که در آنها گروه آلدئيد يا کتونى در انتها قرار نگرفته است مانند: ساکارز و رافينوز) مى‌باشند و در شيرهٔ پرورده در غلظت‌هاى بالا، حدود ۱۰ تا ۲۵% وجود دارند اين مدعى را که عمدتاً ساکارز در آوندهاى آبکش غالب گونه‌هاى گياهان زراعى منتقل مى‌شود تائيد مى‌کند. در بعضى گونه‌ها ساکارز تنها قندى است که منتقل مى‌شود.
