مهروماه

دریابان سر فرانسیس بوفوت (انگلیسی: Francis Beaufort‎; ۲۷ مهٔ ۱۷۷۴ – ۱۷ دسامبر ۱۸۵۷) آب‌نگار، سیاح و فیزیک‌دان ایرلندی و افسر نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا بود. مقیاس بوفورت که جهت اندازه‌گیری قدرت باد به‌کار می‌رود از ابداعات اوست.

محل‌های جغرافیایی زیر به نام اوست:
- دریای بوفورت
- جزیره بوفورت در سرزمین جنوبی
- خلیج بوفورت در اقیانوس اطلس شمالی

اوایل زندگی
فرانسیس بوفور از نژاد پروتستان پروتستان فرانسوی بود ، که در قرن شانزدهم از جنگ های مذهبی فرانسه فرار کرد. والدین وی از لندن به ایرلند نقل مکان کردند. پدرش ، دانیل آگوستوس بوفورت ، یک روحانی پروتستان از ناوان ، کانتی میت ، ایرلند و عضو آکادمی سلطنتی ایرلند بود. مادرش مری دختر و وارث ویلیام والر ، از خانه آلنستاون بود. فرانسیس در 27 مه 1774 در ناوان متولد شد. پدر وی نقشه جدیدی از ایرلند را در سال 1792 ایجاد و منتشر كرد. فرانسیس تا چهارده سالگی در ولز و ایرلند بزرگ شد. او مدرسه را رها کرد و به دریا رفت ، اما هرگز تحصیل خود را متوقف نکرد. بعداً در زندگی ، او به اندازه کافی خودآموز شده بود تا بتواند با بزرگترین دانشمندان ارتباط برقرار کند و ریاضیدانان کاربردی زمان خود ، از جمله ماری سامرویل ، جان هرشل ، جورج بیدل ایری و چارلز بابیج.

فرانسیس بوفورت آگاهی مادام العمر نسبت به ارزش نمودارهای دقیق برای کسانی که در معرض خطر دریاها هستند ، داشت ، زیرا در پانزده سالگی به دلیل نقص نمودار ، کشتی غرق شد. مهمترین موفقیت وی در زمینه نقشه برداری دریایی بود.

اوایل کار دریایی
بوفورت که در کشتی تجاری شرکت هند شرقی انگلیس شروع می شد ، در طول جنگهای ناپلئونی به فرماندهی میانی رسید و در 10 مه 1796 به درجه ستوان و در 13 نوامبر 1800 به فرماندهی رسید. اول ژوئن ، هنگامی که آکوئیلون HMS Defense متلاشی شده را نجات داد و با کشتی فرانسوی خط Impétueux مناطق خارجی را مبادله کرد.

هنگام خدمت در HMS Phaeton ، بوفورت در حین انجام عملیات برش در خارج از مالاگا در سال 1800 به شدت زخمی شد. این اقدام منجر به تصرف قطبی 14 تفنگ کالاپه شد. هنگام بهبودی ، و در طی آن مستمری "ناچیز" 45 پوندی ، به برادر همسرش ، ریچارد لاول اجورث ، کمک کرد تا یک خط سمافر از دوبلین به گالوی احداث کند. او دو سال را در این فعالیت گذراند و هیچ پاداشی را برای آن نمی پذیرد.

فرمان دادن
بوفورت به خدمت فعال بازگشت و در 30 مه 1810 به عنوان كاپيتان در نيروي دريايي سلطنتي منصوب شد. در حالي كه ساير افسران زمان جنگ به دنبال تعلل در اوقات فراغت بودند ، بوفور اوقات فراغت خود را با استفاده از صداگذاري عمقي و ياتاقان ها ، مشاهدات نجومي براي تعيين طول و عرض و اندازه گيري خطوط ساحلي انجام مي داد. . نتایج وی در نمودارهای جدید جمع آوری شده است.

دریاسالارتی اولین فرمانده کشتی خود را به بوفورت ، HMS Woolwich داد. وی او را به هند شرقی برد و کاروانی از هند شرقی را تا انگلیس همراهی کرد. دریادارگری سپس او را موظف به انجام سروی هیدروگرافیکی از خور ریو د لا پلاتا در آمریکای جنوبی کرد. کارشناسان از نظرسنجی بوفورت که تحت تأثیر قرار گرفت بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند. به طور قابل توجهی ، الكساندر دالریپل در یادداشتی به دریاسالار در مارس 1808 اظهار داشت كه "ما تعداد كمی افسر داریم (در واقع من یك نفر را نمی شناسم) كه نیمی از دانش و توانایی حرفه ای او را داشته باشد ، و با غیرت و پشتكار نمی تواند برتر بود. "

آناتولی
پس از وولویچ ، بوفورت اولین کمیسیون پس از کاپیتان خود را دریافت کرد و فرماندهی فردریکشتاین را بر عهده داشت.

در طول 1811-1812 ، بوفورت نقشه جنوب آناتولی را کشید و بسیاری از ویرانه های کلاسیک از جمله دروازه هادریان را پیدا کرد. حمله ترکها به خدمه قایق وی (در ایاس ، نزدیک آدانا) ، کار وی را قطع کرد و از ناحیه لگن از ناحیه گلوله از ناحیه گلوله زخمی شد. او به انگلیس بازگشت و نمودارهای خود را ترسیم کرد.

در سال 1817 ، او کتاب خود کارامانیا را منتشر کرد. یا شرح مختصری از ساحل جنوبی آسیای صغیر و بقایای باستان.

هیدروگراف نیروی دریایی
در سال 1829 ، بوفورت به عنوان عضو انجمن نجوم سلطنتی انتخاب شد ، و در سن 55 سالگی (سن بازنشستگی برای اکثر معاصران اداری) ، بوفورت به عنوان دریادار دریایی انگلیس نیروی دریایی منصوب شد. وی 25 سال در آن پست خدمت کرد. بوفورت آنچه را که یک مخزن نمودار جزئی بوده است به بهترین موسسه نقشه برداری و نقشه برداری در جهان تبدیل کرده است. [نیاز به منبع] برخی از نمودارهای عالی که آفیس تولید کرده هنوز هم در حال استفاده است.

وی در دوران تصدی خود مدیریت رصدخانه های بزرگ نجومی در گرینویچ ، انگلیس و کیپ امید خوب ، آفریقا را بر عهده گرفت. بوفور برخی از اکتشافات و آزمایشات مهم دریایی آن دوره را کارگردانی کرد. وی به مدت هشت سال شورای قطب شمال را در جستجوی کاوشگر ، سر جان فرانکلین ، که در آخرین سفر قطبی خود برای جستجوی گذرگاه افسانه ای شمال غربی گم شده بود ، هدایت کرد. به عنوان یک عضو شورای انجمن سلطنتی ، رصدخانه سلطنتی و انجمن جغرافیایی سلطنتی (که وی در تأسیس آن کمک کرد) ، بوفورت از موقعیت و اعتبار خود به عنوان یک مدیر عالی استفاده کرد تا به عنوان "واسطه" بسیاری از دانشمندان زمان خود عمل کند. بوفور نماینده جغرافی دانان ، ستاره شناسان ، اقیانوس شناسان ، زمین شناسان و هواشناسان در آن آژانس دولتی ، اداره هیدروگرافی است که می تواند تحقیقات آنها را پشتیبانی کند.

بوفورت رابرت فیتزروای را آموزش داد ، که پس از خودکشی کاپیتان قبلی خود ، فرمانده موقت کشتی پیمایشی HMS Beagle قرار گرفت. هنگامی که FitzRoy مجدداً به عنوان فرمانده دومین سفر معروف Beagle منصوب شد ، وی از Beaufort درخواست کرد "یک آقا باسواد و تحصیل کرده علمی را به عنوان یک همراه در سفر جستجو کند." سوالات بوفورت منجر به دعوت از چارلز داروین شد ، وی بعداً در فرمول نظریه تکامل که در کتاب خود مبدا گونه ها ارائه داد ، با کشفیات خود روبرو شد.

بوفورت با غلبه بر بسیاری از اعتراض ها ، از دولت برای سفرهای قطب جنوب در سالهای 1839–1843 توسط جیمز کلارک راس برای اندازه گیری های گسترده از مغناطیس زمینی ، هماهنگ با اندازه گیری های مشابه در اروپا و آسیا ، پشتیبانی دولت را به دست آورد. (این قابل مقایسه با سال بین المللی ژئوفیزیک زمان ما است.)

بوفورت توسعه جدول های جزر و مد قابل اعتماد در اطراف سواحل انگلیس را ارتقا داد ، و همین امر باعث ایجاد تحقیقات مشابه برای اروپا و آمریکای شمالی شد. بوفورت با کمک به دوستش ویلیام ویول ، حمایت نخست وزیر ، دوک ولینگتون را در گسترش ثبت اطلاعات در 200 ایستگاه گارد ساحلی انگلیس بدست آورد. بوفورت از دوست خود ، سر جورج ایری ، ستاره شناس سلطنتی و ریاضیدان برجسته ، برای دستیابی به یک دوره تاریخی اندازه گیری توسط رصدخانه های گرینویچ و Good Good پشتیبانی مشتاقانه کرد.

بازنشستگی
بوفور در 1 اکتبر 1846 ، در سن 72 سالگی با درجه دریادار عقب از نیروی دریایی سلطنتی بازنشسته شد. وی با انتصاب KCB (فرمانده شوالیه حمام) در 29 آوریل 1848 "سر فرانسیس بوفورت" شد ، یک افتخار نسبتاً دیرهنگام با توجه به برجستگی مقام وی از 1829 به بعد.