ژان موریس-امیل بودو (به فرانسوی: [eˈmil boˈdo] ؛ 11 سپتامبر 1845 - 28 مارس 1903) ، مهندس تلگراف فرانسوی و مخترع اولین ابزار ارتباط دیجیتال کد Baudot ، یکی از پیشگامان مخابرات بود. او یک سیستم تلگرافی چاپ چندگانه اختراع کرد که از کد او استفاده می کرد و امکان انتقال چندین بار در یک خط را داشت. واحد باود به نام وی نامگذاری شد.
اوایل زندگی
بودو در مگنو ، هاوت مارن ، فرانسه ، فرزند کشاورز پیر امیل بودو ، که بعداً شهردار مگنو شد ، به دنیا آمد. تنها تحصیلات رسمی وی در دبستان محلی بود ، و پس از آن وی کار کشاورزی را در مزرعه پدرش انجام داد قبل از اینکه در سال 1869 به عنوان مدیر اپراتور به اداره پست و تلگراف فرانسه بپیوندد.
سرویس تلگراف وی را در تلگراف مورس آموزش داد و همچنین وی را برای دوره چهار ماهه آموزش سیستم تلگراف چاپ هیوز ، که بعداً الهام بخش سیستم خودش بود ، فرستاد.
وی پس از مدت کوتاهی خدمت در جنگ فرانسه و پروس ، در سال 1872 به وظایف غیرنظامی در پاریس بازگشت.
تلگرافی
سرویس تلگراف Baudot را تشویق کرد که - به وقت خودش - سیستمی را برای چند برابر کردن پیام های تلگرافی با استفاده از چاپگرهای دورتر Hughes ایجاد کند. او دریافت که با اکثر چاپ تلگرافهای دوره ، خط در بیشتر اوقات بیکار است ، جدا از فواصل کوتاه هنگام انتقال یک شخصیت. بودوت یکی از اولین کاربردهای مالتی پلکسینگ تقسیم زمان را در تلگرافی ابداع کرد. وی با استفاده از کلیدهای هماهنگ شده با ساعت کار در انتهای انتقال و دریافت ، قادر به انتقال همزمان پنج پیام بود. این سیستم پنج سال بعد توسط اداره پست و تلگراف فرانسه رسماً تصویب شد.
بودوت کد تلگراف خود را در سال 1870 اختراع کرد و آن را در سال 187 ثبت اختراع کرد.این یک کد 5 بیتی بود ، با بازه های خاموش و روشن برابر ، که به شما امکان انتقال تلگراف از الفبای رومی ، علائم نگارشی و سیگنال های کنترل را می دهد. در سال 1874 یا 1875 (منابع مختلف هر دو تاریخ را ذکر می کنند) وی همچنین سخت افزار الکترومکانیکی را برای انتقال کد خود کامل کرده بود. اختراعات وی بر اساس سازوکار چاپ ابزار هیوز ، توزیع کننده ای بود که در سال 1871 توسط برنارد میر اختراع شد و کد پنج واحدی که توسط کارل فردریش گاوس و ویلهلم وبر ابداع شد. بودو اینها را بهمراه ایده های اصلی خودش برای تولید یک سیستم کاملاً مالتی پلکس ترکیب کرد.
سیستن بودوت
در 17 ژوئن 1874 بودوت اولین تلگراف چاپی خود را به ثبت رساند (شماره ثبت اختراع 103،898 "Système de télégraphie rapide") ، كه در آن سیگنالها به طور خودكار به حروف چاپی ترجمه می شدند. سخت افزار Baudot دارای سه قسمت اصلی بود: صفحه کلید ، توزیع کننده و یک نوار کاغذی.
به هر اپراتور - در حدود چهار نفر - یک بخش اختصاص داده شد. صفحه کلید فقط پنج کلید از نوع پیانو داشت که با دو انگشت دست چپ و سه انگشت دست راست کار می کرد. کد پنج واحد طراحی شده است تا به راحتی به خاطر سپرده شود. هنگامی که کلیدها فشرده شدند ، آنها قفل شدند تا اینکه دوباره مخاطبین از بخش متصل به آن صفحه کلید خاص عبور کنند ، زمانی که صفحه کلید برای وارد کردن کاراکتر بعدی باز شد ، با یک کلیک قابل شنیدن (معروف به "سیگنال آهنگ") ) برای هشدار دادن به اپراتور. اپراتورها باید ریتم ثابت خود را حفظ کنند و سرعت معمول کار 30 کلمه در دقیقه بود.
گیرنده نیز به توزیع کننده متصل شد. سیگنالهای خط تلگراف قبل از رمزگشایی برای چاپ کاراکتر مربوطه روی نوار کاغذی ، بطور موقت در یک مجموعه پنج مغناطیسی ذخیره می شدند.
عملکرد دقیق این سیستم به توزیع کننده در انتهای انتقال به صورت همزمان با آنچه در انتهای گیرنده است ، بستگی دارد و اپراتورها فقط هنگام عبور مخاطبین از بخش اختصاص یافته خود ، کاراکترها را ارسال می کنند. وقتی توزیع کننده استفاده از خط را به اپراتور داد ، می توان با رعایت دقیق "ردیف" ریتم سیستم ، این کار را با سرعت 30 دور در دقیقه انجام داد.
استفاده اول
سیستم Baudot در سال 1875 توسط اداره تلگراف فرانسه پذیرفته شد ، و اولین آزمایشهای آنلاین سیستم وی در 12 نوامبر 1877 بین پاریس و بوردو انجام شد. در پایان سال 1877 ، خط پاریس - رم ، که حدود 1700 کیلومتر (1100 کیلومتر) بود. mi) ، شروع به کار Baudot دوبلکس کرد.
دستگاه Baudot در نمایشگاه پاریس به نمایش درآمد و مدال طلای نمایشگاه را به او برد و همچنین سیستم وی را به گوش جهانیان رساند.
کار بعدی
پس از اولین موفقیت در سیستم خود ، بودوت در سال 1880 به کنترلر ارتقا یافت و در سال 1882 مهندس بازرس نام گرفت.
در ژوئیه 1887 وی آزمایشات موفقی را روی کابل تلگراف آتلانتیک بین Weston-super-Mare و Waterville ، نوا اسکوشیا که توسط شرکت بازرگانی اداره می شد ، انجام داد و یک Baudot دو در دوبلکس نصب کرد ، فرستنده ها و گیرنده های Baudot جایگزین ضبط کننده شدند.
در 8 آگوست 1890 وی ارتباطات بین پاریس ، ون و لوریان را از طریق یک سیم برقرار کرد. در 3 ژانویه 1894 او یک دستگاه سه گانه روی تلگراف بین پاریس و بوردو نصب کرد که قبلاً با مشکلاتی روی سیستم تلگراف هیوز کار می کرد. در 27 آوریل 1894 او با استفاده از اختراع جدید خود ، انتقال دهنده مجدد ، ارتباطات خود را بین بورس سهام پاریس و بورس سهام میلان برقرار کرد.
در سال 1897 سیستم Baudot با تغییر دادن به نوار پانچ شده ، که بصورت آفلاین مانند نوار مورس استفاده شده با سیستمهای Wheatstone و Creed به صورت آفلاین تهیه شده بود ، بهبود یافت. سپس یک نوارخوان ، کنترل شده توسط توزیع کننده Baudot ، صفحه کلید دستی را تعویض کرد. نوار دارای پنج ردیف سوراخ برای کد بود ، با یک ردیف ششم سوراخ های کوچکتر برای انتقال نوار از طریق مکانیسم خواننده. بعداً کد Baudot به عنوان حروف الفبا بین المللی تلگراف شماره یک استاندارد شد.
بودو كمك كمكی از اداره تلگراف فرانسه برای سیستم خود دریافت كرد و اغلب مجبور بود بودجه تحقیقات خود را تأمین كند ، حتی مجبور شد مدال طلای اعطا شده توسط نمایشگاه جهانی 1878 را در 1880 بفروشد.
سیستم تلگرافی Baudot به تدریج در فرانسه به کار گرفته شد ، و سپس در سایر کشورها مورد استفاده قرار گرفت ، ایتالیا اولین کسی بود که آن را در خدمات داخلی خود در سال 1887 معرفی کرد. هلند در 1895 ، سوئیس در 1896 و اتریش و برزیل در 1897 اداره پست انگلیس آن را برای یک مدار ساده بین لندن و پاریس طی سال 1897 تصویب کرد ، سپس از 1898 برای اهداف عمومی تر استفاده کرد. در سال 1900 توسط آلمان ، روسیه در 1904 ، هند غربی انگلیس در 1905 ، اسپانیا در 1906 ، بلژیک در 1909 ، آرژانتین در 1912 و رومانی در 1913.
سالهای آخر
بودو در 15 ژانویه 1890 با ماری ژوزفین آدلاید لانگروگنت ازدواج کرد.
به زودی پس از شروع کار با سرویس تلگراف ، بودوت دچار ناراحتی جسمی شد و به همین دلیل غالباً در کار غایب بود ، به مدت یک ماه در یک فرصت. وضعیت او تا پایان عمر او را تحت تأثیر قرار داد ، تا اینکه در 28 مارس 1903 در سن 57 سالگی در اسکو ، هوتس د ، نزدیک پاریس درگذشت.
حق ثبت اختراع Mimault
در سال 1874 ، اپراتور تلگراف فرانسه لوئیس ویکتور میماو یک سیستم تلگراف را با استفاده از پنج خط مجزا برای انتقال ثبت کرد. پس از اینکه حق ثبت اختراع وی توسط اداره تلگراف رد شد ، میماول دستگاه خود را تغییر داد تا از ویژگی های تلگراف مایر استفاده کند و حق ثبت اختراع جدیدی را به دست آورد که همچنین رد شد. در این بین ، بودود چند هفته قبل نمونه اولیه تلگراف خود را ثبت کرده بود.
میماولت اولویت اختراع را نسبت به بودوت ادعا کرد و در سال 1877 شکایت حق ثبت اختراع علیه وی را مطرح کرد. دادگاه مدنی سن لا سن ، که شهادت سه کارشناس غیر مرتبط با اداره تلگراف را بررسی می کرد ، به نفع میماولت پیدا شد و او را به عنوان اولویت اختراع بودو معرفی کرد. رمزگذاری کرد و حکم داد که حق ثبت اختراعات بودوت به سادگی پیشرفت های میماولت بوده است. هیچ یک از مخترعین از این قضاوت راضی نبودند ، که سرانجام با دستور میماولت برای پرداخت کلیه هزینه های قانونی لغو شد.
میماولت به دلیل این تصمیم بی حس شد و پس از حادثه ای که در آن او به طرف دو دانش آموز École Polytechnique شلیک و زخمی کرد (اتهاماتی که برای آن برداشته شد) ، خواستار اقدام ویژه ای برای طولانی شدن مدت اختراع ثبت شده خود ، 100000 فرانک و انتخابات شد. به Légion d'honneur. کمیسیونی به کارگردانی ژول رینود (رئیس تحقیقات تلگراف) خواسته های وی را رد کرد. با شنیدن این تصمیم ، میماولت رینود را به ضرب گلوله کشته و به 10 سال کار اجباری و 20 سال تبعید محکوم کرد.
افتخارات
1881 - دیپلم افتخار از نمایشگاه بین المللی برق.
1882 - مدال طلا از( انجمن تشویق برای صنعت ملی سینSEIN )
1889 - مدال آمپر از SEIN
1878 - صلیب شوالیه لژیون دونور
1882 - شوالیه نشان لئوپولد
1884 - شوالیه نشان فرانتس جوزف اتریشی.
1891 - صلیب نشان تاج ایتالیا
1898 - ارتقا به افسر لژیون دونور
1900 - شوالیه نشان مقدس موریس و لازاروس (ایتالیا)
1901 - شوالیه نشان تاج ایتالیا
خیابانی در منطقه 17 پاریس به نام بودوت نامگذاری شد ، اما این خیابان دیگر وجود ندارد.
در سال 1926 کمیته مشاوره ارتباطات بین المللی تلگراف اتحادیه بین المللی مخابرات در برلین تشکیل جلسه داد و Baudot را با تعیین باود - کوتاه شده از نام وی - به عنوان واحد سرعت انتقال تلگراف جاودانه کرد.
در سال 1949 ، اداره پست فرانسه یک سری تمبر با پرتره وی صادر کرد. به اشتباه ، سال تولد وی 1848 ذکر شده است ، نه 1845 صحیح. تمبر اصلاح شده و با رنگ دیگری چاپ شد. با این حال ، تمبرهای غلط هنوز هم در بین فهرستهای فیلاتل گردش دارند و ارزش آنها از تمبرهای اصلاح شده بیشتر است.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
