هرچند برای تشویق كودكان به ورزش كردن و جلب توجه والدین به كم‌تحركی آنها روزی با نام روز جهانی پیاده‌روی تا مدرسه ابداع شده است، اما تنها معدودی از والدین راضی می‌شوند فرزند دلبندشان را حتی در چنین روزی پیاده به مدرسه بفرستند. دلیلش هم این است كه آنها معتقدند رساندن بچه‌ها تا مدرسه یا سوار كردن آنها در تاكسی یا اتوبوس ایمنی بیشتری دارد تا اینكه بچه‌ها را تنها و پیاده به مدرسه بفرستیم و دایم خیالمان ناراحت تصادف یا بچه‌دزدها باشد.
البته بسیاری از بچه‌ها در مسیر مدرسه نباید از خیابان‌های اصلی عبور كنند ولی هنوز پدر و مادرها ترجیح می‌دهند آنها را به سرعت با ماشین برسانند و نتیجه این می‌‌شود كه خیلی از كودكان مدرسهای از تنها فرصت ورزش كردن در طول روز هم محروم می‌شوند. بعضی از تحقیقات نشان می‌دهد كه ۶۰ درصد بچه‌ها با اتوبوس‌های شهری به مدرسه می‌روند و بقیه هم یا از سرویس مدرسه استفاده می‌كنند یا پدر و مادر آنها را به مدرسه می‌رساند. تنها ده درصد كودكان قدم‌زنان یا دوان‌دوان سوی مدرسه می‌روند.
علا‌وه بر این، تحقیقات نشان می‌دهد كه تنها ۲۰ درصد از كودكان مدرسهای روزانه نیم ساعت ورزش را سوای كلاس ورزش مدرسه در برنامه خود دارند. این امر خطر چاقی كودكان و بیماری قلبی و دیابت را در آینده آنها افزایش می‌دهد.
هرچند منظورمان این نیست كه كودكتان را در كنار بزرگراه تنها رها كنید، اما پیشنهاد می‌كنیم برای تشویق آنها به تحرك و فعالیت بدنی، با درنظر گرفتن اصول ایمنی و با آموزش قوانین راهنمایی برای عابران پیاده آنها را پیاده به مدرسه بفرستید. به این دونكته هم توجه كنید: اول اینكه برای این كار بهتر است كودك با دوستانش باشد و دوم اینكه كیف سنگینی را حمل نكند و اگر از كوله‌پشتی استفاده می‌كند آن را درست حمل كند: كوله‌پشتی نباید بیش از ۱۵ تا ۲۰ درصد وزن خود كودك باشد، باید از هر دو بند آویزان شود و نباید از فاصله ده سانتی‌متری بالای خط كمر. پایین‌تر بیاید.
