مهروماه

یکی از توضیحات کاربردی و جذابی که میتوان در این خصوص ارائه داد به مفهوم گرانش و فضا-زمان باز می‌گردد. ما در زنجیره‌ای از تسلسل فضای سه بعدی و بعد زمانی زندگی می کنیم، اما سوالی که وجود دارد این است که آیا این فرمول ۳ + ۱ تنها فرمول ممکن برای زندگی است؟ داشتن بیش از یک بُعد زمانی قابلیت ِ پیش‌بینی ما را گسترش میدهد و وجود ابعادی بیشتری در فضا باعث ناپایداری مدار زمین می گردد چرا که وجود منظومه‌شمسی در این صورت غیرممکن خواهد بود.

استدلالات موجود در رابطه با وجود ابعاد کمتری از سه بعد چندان مستدل نیستند. فیزیکدان “جیمز اسکارگیل” اخیراً مقاله‌ای را در arXiv منتشر کرده که نشان می دهد گرانش در جهان ۲ + ۱ بُعدی نیز امکان‌پذیر است شاید در آن شرایط نظریۀ گرانش مانند حالا کار نکند، اما وجود مدارهای پایدار امکان‌پذیر خواهد بود. این محقق تئوری خود را بعنوان “یک کیهان‌شناسی کاملاً واضح و لکن کشنده توصیف نمی‌کند.

اسکارگیل تصمیم گرفته بیشتر در این مورد تحقیق کند. او پس از اثبات این که گرانش در چنین ابعادی عملی خواهد بود (البته به نحو متفاوتی)، به دنبال راه‌هایی برای اثبات امکان ِ حیات در چنین ابعادی است. او به دنبال رویکرد ساده‌ای برای توصیف ِ حیات بر اساس مفاهیم ریاضی است، گرچه قطعا توصیفاتی که او به دنبال آنهاست همانند اشکال ِ هندسی تختستان ابوت نیست.

“اسکارگیل که در دانشگاه کالیفرنیا کار می کند در خصوص کارهایش میگوید: من تحقیقاتی را انجام داده‌ام که خواص شبکه‌های عصبی بیولوژیکی را نشان میدهند و نمودارهای مسطحی را ایجاد کرده‌ام که به نظر می رسد، میتوانند بسیاری از خواصی که توصیفشان برای مغزهای پیچیده مهم است را به نمایش بگذارند.

این شبکه‌ها بسیار پیچیده هستند، اما همانطور که این محقق اظهار داشته، قطعاً بر اساس آنها نمی توان اظهار داشت که یک مغز پیچیده در دنیای گرانشی عجیب و غریب ۲ بُعدی وجود دارد. در حقیقت همانطور که اسکارگیل میگوید: شاید شبکه‌های پیچیدۀ او نیاز به بازنگری بیشتری داشته باشند.

استدلال او ما را به “اصل انسانی” باز می گرداند. اگر یک جهان ۳ + ۱ بُعدی تنها جهانی نیست که میتوان در آن زندگی کرد، میتوان چنین استدلال کرد که شاید یک جهان ۲ بُعدی دیگر هم وجود داشته باشد. شاید یک نظریه کامل‌تر از فیزیک (یا در نظر گرفتن بهتر شبکه‌های عصبی بیولوژیکی) به ما در توجیه این مسئله کمک کند.