پس از مأموریت آپولو ۱۷، دیگر هیچ انسانی پای به ماه نگذاشته است و اکنون با مرگ آلن بین، تنها چهار فضانورد زنده باقی مانده‌اند كه می‌توانند از تجربه سفر به ماه بگویند.
آخرین مأموریت ایالات متحده در ماه، آپولو ۱۷ بود که مدت کوتاهی قبل از نیمه شب ۷ دسامبر ۱۹۷۲ به فضا رفت. فضانوردان مأموریت آپولو ۱۷، سه روز را در سطح ماه گذراندند و به نمونه‌برداری و آزمایش‌های علمی پرداختند.
چین اعلام کرده است که قصد دارد تا دهه‌ی ۲۰۳۰ فضانوردان خود را به ماه بفرست؛ دهه‌ها است که هیچ انسانی پای به ماه نگذاشته. مرگ فضانورد سابق آلن بین، به این معنی است كه اکنون فقط چهار فضانورد باقی مانده‌اند كه می‌توانند از تجربه قدم گذاشتن روی ماه بگویند. این فضانوردان، با نوشته‌ها و مصاحبه‌های خود از تجربیات سفر به ماه گفته‌اند.
چارلی دوک: متولد ۳ اکتبر ۱۹۳۵
یکی از مهم‌ترین این افراد در ایالات متحده، چارلی دوک است که در طول مأموریت آپولو ۱۱، وظیفه‌ی برقراری ارتباط را بر عهده داشت؛ مأموریتی که در آن، نیل آرمسترانگ به‌عنوان نخستین انسان قدم به ماه گذاشت.
دوک متولد ایالت کارولینای شمالی است و تخمین زده می‌شود که حدود ۶۰۰ میلیون تماشاگر تلویزیونی، صدای او را به‌عنوان مسئول برقراری ارتباط با ماه‌نشین شنیده باشند. دوک گفته بود:
پیام دریافت شد آرامش، صدای شما را در زمین داریم. اینجا چند نفری نزدیک بود از هیجان سکته کنند. دوباره می‌توانیم نفس بکشیم.
این پیام در جواب نیل آرمسترانگ مخابره شد که پس از رسیدن به ماه، اعلام کرد:
هیوستون، پایگاه آرامش اینجا است. ایگل فرود آمد.
خود دوک چند سال بعد، به مأموریت ماه فرستاده شد. او در سال ۱۹۷۲، بهٰ‌عنوان خلبان ماژول ماه‌نشین به ماه رفت و بخشی از مأموریتی بود که به بررسی و نمونه‌برداری از نواحی مرتفع ماه پرداخت. زمانی که دوک برای مأموریت آپولو، آموزش می‌دید، اغلب اوقات در فلوریدا بود. به این ترتیب، زمان کمی با خانواده‌اش می‌گذارند که در هیوستون اقامت داشتند.
بنابراین چارلی دوک، قبل از مأموریت از فرزندانش پرسیده بود:
برای اینکه فرزندانم را از کاری پدرشان می‌خواهد انجام دهد، هیجان‌زده کنم، گفته بودم که دوست دارید با من به ماه بیایید؟
وقتی فرزندانش از این نظر او استقبال کردند، دوک به آن‌ها قول داد که یک عکس خانوادگی را با خود به ماه ببرد.
او در سال ۲۰۱۵ به بیزنس اینسایدر گفت:
همیشه قصد داشتم یک عکس خانوادگی را آنجا (روی ماه) بیاندازم. وقتی این کار را کردم، بیشتر به این خاطر بود که به فرزندانم نشان دهم که عکس را واقعا در ماه گذاشته‌ام.
دوک پشت عکس خانوادگی خود نوشت:
این خانواده فضانورد چارلی دوک از سیاره زمین است که ۲۰ آوریل ۱۹۷۲ روی ماه فرود آمد.
بیش از چهار دهه از زمانی که دوک به ماه قدم گذاشت می‌گذرد و رد پای او در خاک ماه، بدون تغییر مانده است؛ اما دوک تردید دارد که عکس خانوادگی او سالم مانده باشد.
دوک گفت:
۴۳ سال می‌گذرد. دمای ماه در ناحیه‌ای که فرود آمدیم، به ۲۰۴ درجه سانتی‌گراد و در شب به صفر مطلق می‌رسد. بسته‌بندی پلاستیکی در این دما چندان کارایی ندارد. زمانی که عکس را روی ماه انداختم خوب به نظر می‌رسید، اما هیچ وقت دوباره به آن نگاه نکردم و تصور می‌کنم که اکنون، کاملا از بین رفته باشد.
دوک در سال ۱۹۹۹، در مصاحبه‌ای با ناسا درباره‌ی رانندگی در سطح ماه صحبت کرد. او گفت:
عکس‌برداری می‌کردم و سطحی را که از آن می‌گذشتم، توصیف می‌کردم. خودروی ماه‌نورد، وسیله‌ی نقلیه‌ی فوق‌العاده‌ای بود؛ کاملا برقی، سیستم چهار چرخ محرک و می‌توانست از شیب‌های ۲۵ درجه‌ای بالا برود. تا آنجایی که چشم کار می‌کرد سطح ماه بود. واقعا منظره‌ی دیدنی بود. تنها پشیمانی‌ام از کل مأموریت این بود که به اندازه کافی عکس‌هایی نگرفتم که خدمه‌ی مأموریت هم در آن باشند.
دیوید اسکات: متولد ۶ ژوئن ۱۹۳۲
دیوید اسکات، متولد سن آنتونیو، تگزاس، پیش از پیوستن به ناسا در سال ۱۹۶۳، از نیروی هوایی ایالات متحده فارغ‌التحصیل شده بود. او سه بار به فضا رفت و به‌عنوان فرمانده مأموریت آپولو ۱۵، هفتمین نفری بود که روی ماه قدم گذاشت. اسکات همچنین، اولین نفری بود که با خودروی ماه‌نورد روی ماه رانندگی کرد و آخرین آمریكایی بود كه به تنهایی در مدار زمین پرواز کرد.
اسکات در کتاب زندگی‌نامه خود، دو طرف ماه (Two Sides of the Moon) نوشت:
به یاد دارم، دستم را به سمت نقطه‌ای که زمین در آسمانِ تاریک غوطه‌ور بود، بالا بردم. با بالا بردن آهسته‌ی آرنجم و انگشتان دستکش پوشم، متوجه شدم که انگشتم می‌تواند سیاره ما را محو کند، یک حرکت کوچک و زمین محو می‌شد.
اسکات گفت که از او اغلب در مورد زمان حضور در ماه سوال می‌شود و اینکه با قدم گذاشتن روی ماه، چه تغییری در او حاصل شده است.
اسکات گفت:
عظمت کوه‌های ماه را توصیف می‌کنم، لایه‌های گدازه‌ی آتشفشانی یا زیبایی بلورهای درخشان روی صخره‌های ماه. فقط یک هنرمند یا شاعر می‌تواند زیبایی واقعی فضا را به‌خوبی توصیف کند.
هریسون اشمیت: متولد ۳ ژوئیه ۱۹۳۵
هریسون اشمیت، متولد سانتا ریتا، نیومکزیکو، نسبت به همتایان فضانورد خود سابقه‌ی متفاوتی دارد. او یک زمین‌شناس است، اشمیت در نیروی هوایی خدمت نکرده، بلکه به‌عنوان یک اختر زمین‌شناس خدمت می‌کرد. او قبل از اینکه در سال ۱۹۶۵، به فضانورد دانشمند ناسا بدل شود، به فضانوردان ناسا آموزش می‌داد.
هریسون اشمیت، در اوت ۱۹۷۱، برای آخرین مأموریت به ماه، آپولو ۱۷، جایگزین جو ایگل به‌عنوان خلبان ماژول ماه‌نورد شد. اشمیت در ماه دسامبر سال ۱۹۷۲، به‌همراه فرمانده مأموریت آپولو ۱۷، یوجین سرنان روی ماه فرود آمد. فضانوردان این مأموریت، عکس مشهور تیله آبی (The Blue Marble) را در طول این مأموریت گرفتند که به یکی از مشهورترین عکس‌های تاریخ تبدیل شد.
اشمیت سال ۲۰۰۰ در مصاحبه‌ای به ناسا گفت که نور زمین، امکان مشاهده جزئیات قابل‌توجهی را فراهم می‌کرد. او گفت:
به یاد دارم بسیار شگفت‌زده شده بودم که نور زمین تا چه‌اندازه می‌تواند به ماه برسد. می‌توانید ویژگی‌های بسیار واضحی را در نور آبی زمین مشاهده کنید که واقعا تماشایی هستند. من فرصتی برای دیدن دره‌ی شکوه‌مند ماه داشتم؛ دره‌ای عمیق‌تر از گرند کنیون و کوه‌هایی که در هر دو طرف قرار داشتند.
اشمیت یکی از سخت‌ترین چیزهایی که باید به آن عادت می‌کردند، سیاهی فضا می‌داند.
او گفت:
فکر می‌کنم بزرگ‌ترین مشکلی که عکاسان در چاپ تصاویر فضایی دارند، پیدا کردن راهی برای چاپ رنگ تیره و سیاه مطلق است. مطمئنا تصاویری که از ماه دیده‌اید، دارای پس‌زمینه تا حدودی آبی‌رنگ هستند، به این جهت، تصور می‌کنم که نمی‌توان کنتراستی که در ماه مشاهده کرده‌ایم در عکس‌ها ببینید؛ چرا که آسمان سیاه است.
ادوین باز آلدرین: متولد ۲۰ ژانویه ۱۹۳۰
باز آلدرین متولد نیوجرسی، در سال ۱۹۶۳، به فضانورد ناسا تبدیل شد و بخشی از مأموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ بود که اولین سفر فضایی برای ارسال فضانوردان به ماه بود. در طول مأموریت او نیل آرمسترانگ را همراهی می‌کرد که اولین گام‌ها را در ماه گذاشت و تنها چند دقیقه بعد، آلدرین هم به ماه پای گذاشت. این دو، ۲۱ ساعت و ۳۶ دقیقه را در ماه گذراندند.
فضاپیمای آن‌ها، ماژول ماه‌نورد ایگل، در منطقه‌ای از ماه فرود آمد که به دریای آسایش (Mare Tranquillitatis) مشهور است. عکس‌هایی که آرمسترانگ از آلدرین در هنگام فرود آمدن از ماه‌نورد و همچنین راه رفتن روی سطح ماه گرفت، از مشهورترین عکس‌های فضایی محسوب می‌شوند.
آلدرین در سال ۱۹۹۸، گفت گویی سطح ماه با پودر تالک خاکستری شبیه خاک پوشانده شده بود و سنگ‌های ریز و درستی هم روی آن به چشم مي‌خورد.
آلدرین در مصاحبه‌ای که توسط مؤسسه انتشاراتی اسکلاستیک منتشر شد، گفت:
اگر این سنگ‌ها را زیر یک میکروسکوپ بررسی کنید، می‌توانید ببینید که از ذرات کوچک و سنگ‌های تبخیر شده ناشی از برخوردهای شدید تشکیل شده‌اند.
به گفته‌ی آلدرین، عبارت ویرانه‌ی باشکوه (Magnificent Desolation، همچنین عنوان یکی از دو زندگی‌نامه‌ی باز آلدرین) که در ابتدای فرود آمدن در ماه به ذهنش رسیده، ترکیبی از دو موضوع متضاد است؛ باشکوه، به‌دلیل دستاورد بودن در ماه و ویرانه هم به دلیل خالی از زندگی بودن این قمر. آلدرین تجربه بی‌وزنی را یکی از سرگرم‌کننده‌ترین، لذت‌بخش‌ترین و چالش‌برانگیزترین تجربه‌های پرواز فضایی می‌داند.
آلدرین گفت:
شاید چندان با ورزش ترامپولین تفاوتی نداشته باشد.
آلدرین از زمان سفر خود به ماه، بارها گفته است:
روزی انسان‌ها به مریخ خواهند رفت.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
