مهروماه

به گزارش بیگ بنگ، سیاهچاله ها دشمنانِ طبیعیِ تمام نژادهای مسافران فضایی هستند. سیاهچاله ها که ظرفیت بی پایانی برای مصرف تمام نور و ماده دارند، چند سپتیلیون ( ۱۰ به توان ۲۴) سال قبل از اینکه تمام چیزها در جهان راه خود را به حفره ی غار مانندِ سیاهچاله پیدا کنند واردِ تکینگی با چگالیِ بینهایت شدند. اگر جنگ ستارگان چیزی را به ما آموخته باشد، این است که در واقع ضرورتِ بقای انسان مقابله با تمامی ناسازگاری ها است.

بنابراین آیا با این قضیه کنار می آییم؟ نه! در ابتدا اعتصاب می کنیم و قبل از اینکه سیاهچاله ها ما را از بین ببرند ما آنها را از بین می بریم. بله! اما چگونه؟ چگونه می توان یک سیاهچاله را کشت؟ این کار کمی مکارانه است. در یک سیاهچاله، هر ماده ای که واردِ افق رویداد می شود به جرم اضافه می گردد. گلوله هایی را به سیاهچاله شلیک کنید، در این صورت فقط جرم آن را کمی زیادتر و آن را کمی خطرناکتر می کنید. در درون افق رویداد یک بمب هسته ای منفجر کنید، در این صورت فقط جرم آن را بیشتر می کنید. فضاپیمای خود را در سیاهچاله بیندازید، جرم سیاهچاله باز هم بیشتر می شود. آن گلوله ها را با لیزر عوض کنید، سیاهچاله هیچ اهمیتی به آن نمی دهد. در درون افق رویداد، ماده و انرژی یکی هستند و سیاهچاله های بسیار یکسانی می توانند این انرژی را به جرم تبدیل کنند. بنابراین تمامی پرتابه ها و سلاح های انرژی به ناگزیر فقط آن را خطرناکتر می سازند.

اکنون زمانِ بیرون آوردن اسلحه های بزرگ است. جریان ذرات را معکوس کنید، محفظه ی دی لیتیوم را غرق در ذرات عجیب و غریب کنید و مسیر آن را در ظرف منحرف کننده ی اصلی تعیین نمایید و سیاهچاله ی خاص خودتان را از پاد ماده بسازید. سپس با یک حرکت انتحاری سیاهچاله ی پاد ماده ی جدید را در سیاهچاله ای که قصد دارید تخریب کنید وارد کنید. آیا این کار عملی است؟ آیا این کار مشکلمان را حل می کند؟ همانطور که احتمالأ می دانید، وقتی ماده به پاد ماده برخورد می کند، انفجاری از انرژی خالص به وجود می آید. این کاملترین سلاح انرژی است که می توانیم تجسم کنیم. به طور قابل توجهی، این امر پیچیدگی های خاص خود را دارد. کاملأ مشخص نیست که آیا در سیاهچاله ی پادماده تان، پاد ماده دارید یا خیر. این سیاهچاله احتمالأ به یک سیاهچاله ی منظم تبدیل شده است.

هنوز اگر «می توانید» یک پاد ماده و سیاهچاله ی حاوی ماده ی منظم را به هم برخورد دهید، انفجاری غیر قابل درک خواهید داشت. کلِ تراکم و جرم عظیم را همانطور که اینشتین محاسبه کرده بود به انرژی خالص تبدیل کنید. به محض انجام این کار، تمام انرژی فورأ به سیاهچاله ی بیشتری تبدیل می شود. هیچ چیز حتی نور هم نمی تواند از یک سیاهچاله فرار کند. سیاهچاله شامل تمام انرژیِ انفجارهای باشکوه متأثر از پاد ماده است. حتی نمی بینید که چنین چیزی اتفاق می افتد. در نهایت با سیاهچاله ای که دو برابر جرم دارد، مواجه می شوید و این چیزی است که سیاهچاله می خواهد.

همانطور که در قسمت قبل یاد گرفتیم، می توانیم تکانه ی زاویه ای را از سیاهچاله استخراج کنیم. با انداختن مواد در درون افق رویداد می توانیم انرژی را حذف کنیم و گردش آن را آهسته تر سازیم. حتی می توانیم آن را متوقف سازیم. بنابراین، چرخش آن را کاهش می دهیم، اما این کار باعث نمی شود که از بین برود. بنابراین، آیا اینگونه است و ما از خود اختیاری نداریم؟ خیر ، چه خوب که یک استراتژی دیگر نیز باقی مانده است که بسیار احمقانه است و فقط احتمالا عملی باشد. بر اساس گفتار استیون هاوکینگ، سیاهچاله ها واقعأ می توانند در طول زمان تبخیر شوند. جفت ذراتِ مجازی به طور پیوسته در اطرافمان آشکار می گردند. سپس در یک تابش (فلش) مجددأ تلفیق می شوند و از جهان محو می گردند. وقتی یکی از این جفت ذرات درست در لبه ی سیاهچاله ظاهر شود، یک ذره در سیاهچاله سقوط می کند و دیگری به طور آزادانه در فضا معلق می شود. این بسیار شگفت انگیز است و در واقع می تواند مجموع جرم سیاهچاله را کاهش دهد.

بنابراین، در طول یک دو راهی غیرقابل درک از زمان، حتی پرجرم ترین سیاهچاله ها به سوپِ بی ضررِ ذرات تبخیر می شوند. معلوم است که برای دفاع در برابر تهدیدِ سیاهچاله ها تنها کاری که باید انجام دهیم این است که آنها را نادیده بگیریم و خودشان به خودی خود حذف شوند. نظرتان چیست؟