برایان کاکس بر این باور است که برقراری ارتباط با حیات هوشمند خارج از منظومه شمسی به این زودی ها مقدور نخواهد بود. در واقع، شاید تا ابد سیگنالی از آنها دریافت نشود. در بهترین حالت، میتوان به حیات بیگانگان در قالب میکروبی یا باکتریائی در یکی از ۳۵۳۲ سیاره بیگانه شناخته شده دست پیدا کرد.
برایان کاکس، فیزیکدان انگلیسی بر این باور است که ما در آینده ای نزدیک با موجودات فرازمینی هوشمند ارتباط برقرار نخواهیم کرد و شاید هم هرگز چنین اتفاقی نیفتد. کاکس به عنوان مجری مشهور چندین برنامه علمی، یکی از محققان ارشد فیزیک ذرات در دانشکده اختر فیزیک منچستر است. کاکس گفت: رشد علوم و مهندسی به طرز اجتناب ناپذیری از توسعه مهارت های سیاسی پیشی گرفته است که این موضوع عواقبی را در پی دارد. احتمالا موجودات فرازمینی هوشمند خودشان سهواً زمینه ساز انقراض و نابودی شان شده اند.
به عقیده کاکس، حیات هوشمند پس از رسیدن به کمال و پیشرفت، خود را نابود می سازد. شاید ما به این موقعیت نزدیک می شویم. این گفته ها تعجب عده زیادی را بر نمی انگیزد، چرا که به باور کاکس، سیاستمداران هم باید از این به بعد مانند دانشمندان به تفکر بپردازند و برای بیان دیدگاه های خود به شواهد و مستندات تکیه کنند.
پارادوکس فرمی
گستردگی فضا و احتمالاتی که به خود به همراه می آورد، موضوع اصلی پارادوکس فرمی محسوب می گردد، نظریه ای که در دهه ۱۹۵۰ میلادی توسط فیزیکدانی به نام انریکو فرمی مطرح شد. او به این نکته اشاره کرد که علی رغم احتمال بالای وجود حیات فرازمینی، در حال حاضر هیچ شواهدی نیز مبنی وجود آنها در دست نیست. اگر موجودات فرازمینی واقعا وجود دارند، پس چرا هنوز ارتباطی با ما برقرار نکرده اند؟
کاکس در ادامه افزود: یکی از راه حل های ارائه شده برای تناقض فرمی این است که امکان جهانی با قابلیت نابودی خودش وجود ندارد و به راه حل های جمعی برای جلوگیری از آن نیاز است. این توضیحی منطقی به شمار می رود، اما همچنان امکان رویارویی با حیات فرازمینی وجود دارد، گرچه شاید در قالب هوشمند نباشد.
این نوع حیات در بهترین حالت در قالب حیات میکروبی یا باکتریائی می تواند وجود داشته باشد. با گسترش دنیاهای اقیانوسی در داخل و خارج از منظومه شمسی ما، احتمال کشف موجودات زنده تک سلولی پنهان شده در این سیاره ها (مثل دیون قمر زحل و سیاره ی فرا خورشیدی پروکسیما b) قوت می گیرد.
کاکس در ادامه افزود: یکی از راه حل های ارائه شده برای تناقض فرمی این است که امکان جهانی با قابلیت نابودی خودش وجود ندارد و به راه حل های جمعی برای جلوگیری از آن نیاز است. این توضیحی منطقی به شمار می رود، اما همچنان امکان رویارویی با حیات فرازمینی وجود دارد، گرچه شاید در قالب هوشمند نباشد.
این نوع حیات در بهترین حالت در قالب حیات میکروبی یا باکتریائی می تواند وجود داشته باشد. با گسترش دنیاهای اقیانوسی در داخل و خارج از منظومه شمسی ما، احتمال کشف موجودات زنده تک سلولی پنهان شده در این سیاره ها (مثل دیون قمر زحل و سیاره ی فرا خورشیدی پروکسیما b) قوت می گیرد.
