دانشمندان هشدار دادند اگر یک ستاره در حال عبور، مدار نپتون را تنها ۰.۱ درصد جابه‌جا کند، اختلال حاصل از آن ممکن است موجب برخورد سایر سیارات منظومه شمسی با یکدیگر شود.
این پژوهش که در مجله «اطلاعیه‌های ماهانه انجمن سلطنتی نجوم» (MNRAS) ارائه شده، نشان می‌دهد که « گذر ستاره‌ای» – رخدادی نسبتا رایج در کیهان- ممکن است کافی باشد تا سایر سیارات به یکدیگر برخورد کنند.
اگر عطارد و حضیض مشتری – نقطه‌ای که سیارات به نزدیک‌ترین فاصله به خورشید می‌رسند – با هم مطابق شوند، این امکان وجود دارد که دو احتمال بتواند رخ دهد. عطارد ممکن است از مدار خود خارج شود و از منظومه شمسی به بیرون پرتاب شود یا اینکه در مسیر برخورد با سیاره ناهید، خورشید یا زمین حرکت کند.
این تغییرها طی میلیون‌ها سال اتفاق می‌افتد، اما پژوهشگران این وضعیت را حدود ۳۰۰۰ بار شبیه‌سازی کردند. ۲۶ مورد از تقریبا ۲۰۰۰ مورد این شبیه‌سازی‌ها، با برخورد سیارات به یکدیگر یا بیرون راندن کامل اورانوس، نپتون یا عطارد از منظومه شمسی به پایان رسید.
“گرت براون” دانشجوی تحصیلات تکمیلی فیزیک محاسباتی بخش علوم فیزیکی و محیطی(PES) دانشگاه تورنتو گفت: «میزان مشخصی و محدوده تاثیری که نزدیک شدن (فلای‌بای) ستاره‌ای در تکامل منظومه‌های سیاره‌ای بازی می‌کنند همچنان موضوع بحث فعالیت‌های تحقیقاتی است. در مورد منظومه‌های سیاره‌ای که در یک خوشه ستاره‌ای تشکیل می‌شوند، اتفاق نظر این است که گذرهای ستاره‌ای نقش مهمی ایفا می‌کنند اگرچه که منظومه سیاره‌ای در خوشه ستاره‌ای باقی می‌ماند.»
چنین چیزی معمولا طی ۱۰۰ میلیون سال اول تکامل منظومه سیاره‌ای رخ می‌دهد. با از بین رفتن خوشه ستاره‌ای، نرخ وقوع «گذر ستاره‌ای» به‌طور چشمگیری کاهش می‌یابد و نقش آن‌ها در تکامل منظومه‌های سیاره‌ای کاهش می‌یابد. علاوه بر این، طبق گفته براون، با توجه به اینکه خورشید احتمالا در پنج میلیارد سال آینده متورم می‌شود و تا مدار زمین پیشروی می‌کند، این احتمال که تجربه زندگی ما در منظومه شمسی را به هم بزند، «مسئله‌ای نیست که لازم باشد نگران آن باشیم.» جزئیات بیشتر این پژوهش در وبسایت arxiv.org منتشر شده است.
