بر اساس تحلیل‌های مستقل ناسا و اداره ملی اقیانوسی و جوی(NOAA)، دماهای سطحی جهانی زمین در سال ۲۰۱۹ از زمان ثبت گزارشات مدرن در سال ۱۸۸۰، دومین دماهای گرم در جهان بوده است.
به طور جهانی، دمای سال ۲۰۱۹ دومین دماهای گرم در جهان پس از سال ۲۰۱۶ گزارش شده است و روند گرمایش طولانی مدت زمین همچنان ادامه پیدا کرد: پنج سال گذشته گرمترین سال‌ها در ۱۴۰ سال اخیر بوده‌اند. بر اساس گزارش دانشمندان در موسسه مطالعات فضایی گودارد ناسا(GISS) در نیویورک، در سال گذشته، زمین ۱.۸ درجه‌ی فارنهایت (۰.۹۸ درجه‌ی سلسیوس) گرمتر از میانگین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۸۰ بوده است.
گاوین اسمیت مدیر GISS گفت: «دهه‌ی گذشته قطعأ گرمترین دهه بوده است. از دهه‌ی ۱۹۶۰ به بعد، هر دهه از دهه‌ی قبل گرمتر بوده است». از دهه‌ی ۱۸۸۰، میانگین دمای سطحی جهانی افزایش یافت و میانگین دما اکنون بیش از ۲ درجۀ فارنهایت بالاتر از اواخر قرن نوزدهم بالا رفته است (کمی بیشتر از ۱ درجه سلسیوس). عصر یخبندان اخیر تقریبأ ۱۰ درجه‌ی فارنهایت سردتر از دماهای پیش‌صنعتی بود.
دانشمندان با استفاده از مدل‌های آب و هوایی و تحلیل آماری داده‌های دمای جهانی نتیجه گرفتند که این افزایش غالبأ ناشی از افزایش انتشارات در جو کربن‌دی‌اکسید و گازهای گلخانه‌ای دیگرِ تولید شده در اثر فعالیت‌های انسانی می‌باشد. اسمیت گفت: «ما در سال ۲۰۱۵ بیش از ۲ درجه‌ی فارنهایت از مرز گرمایش عبور کردیم و احتمال برگشت وجود ندارد. این امر نشان می‌دهد که این روند مداوم است، نه اینکه به طور اتفاقی در اثر یک پدیده‌ی آب و هوایی رخ داده باشد: می‌دانیم که روندهای طولانی مدت با افزایش سطوح گازهای گلخانه‌ای در جو ناشی شده‌اند».
از آنجاییکه مکان‌های ایستگاه هوایی و شیوه‌های اندازه‌گیری با گذشت زمان تغییر می‌کنند، تفسیر میانگین اختلافات دمایی جهانی سالانه با عدم‌قطعیت همراه است. با در نظر گرفتن این مسئله، ناسا تخمین زد که میانگین تغییر جهانی سال ۲۰۱۹ تا ۰.۱ درجه‌ی فارنهایت و با سطح قطعیت ۹۵% دقیق است.
پویایی آب و هوا اغلب بر دماهای منطقه‌ای تأثیر می‌گذارد، بنابراین هر منطقه بر روی زمین مقادیر مشابهی از گرمایش را تجربه نکرده است. محققان کشف کرد که میانگین دمای سالیانه‌ی سال ۲۰۱۹ برای ۴۸ ایالت آمریکا سی و چهارمین دمای گرم است و آن را در رده‌ی «گرمتر از حد میانگین» قرار داده است. منطقه‌ی قطب شمال از سال ۱۹۷۰ به بعد بیش از سه برابر سریعتر از بقیه‌ی دنیا گرم شده است.
افزایش دما در جو و اقیانوس منجر به افت تودۀ مداوم در گرینلند و قطب جنوب و افزایش برخی از رویدادهای حاد مثل امواج داغ، آتش‌سوزی سریع و بارش شدید می‌شود. تحلیل‌های دمایی ناسا شامل اندازه‌گیری‌های دمای سطحی در بیش از ۲۰ هزار ایستگاه هوایی، مشاهدات مبتنی بر کشتی از دماهای سطحی دریا و اندازه‌گیری‌های دمایی از ایستگاه‌های تحقیقاتی قطب جنوب است.
این اندازه‌گیری‌های محلی با استفاده از یک الگوریتم تجزیه و تحلیل می‌شوند که فاصله‌های متغیر ایستگاه‌های دمایی در سراسر جهان و اثرات جزیره‌ی گرمای شهری که می‌توانند نتیجه‌گیری‌ها را منحرف کنند را در نظر می‌گیرد. این محاسبات باعث می‌شوند میانگین انحرافات دمای جهانی از دوره‌ی پایه‌ی ۱۹۵۱ تا ۱۹۸۰ منحرف شود.
دانشمندان اداره ملی اقیانوسی و جوی از بیشتر داده‌های دمایی خام یکسانی استفاده کردند، اما با یک درون‌یابی متفاوت در مناطق قطبی زمین و مناطقی با داده‌های ضعیف. تحلیل آنها نشان می‌دهد که دماهای جهانی سال ۲۰۱۹ ۱.۷ درجه‌ی فارنهایت (۰.۹۵ درجه‌ی سلسیوس) بالاتر از میانگین قرن بیستم بودند. کل مجموعه داده‌ی دمای سطحی ناسا در سال ۲۰۱۹ و روش کاملی که برای محاسبه‌ی دما بکار برده شده و همچنین عدم‌قطعیت‌های آن در این سایت موجود است.
موسسه مطالعات فضایی گودارد ناسا(GISS) یک آزمایشگاه در بخش علوم زمین در گرینبلت ماریلند است. این آزمایشگاه وابسته به موسسۀ زمین دانشگاه کلمبیا و دانشکدۀ مهندسی و علوم کاربرد نیویورک است. ناسا از نقطه‌ی برتر منحصربفرد فضا برای درک بهتر زمین بعنوان یک سیستمِ بهم‌پیوسته استفاده می‌کند. این موسسه همچنین از اندازه‌گیری‌های هوایی و زمینی استفاده می‌کند و روش‌های جدیدی را برای مشاهده و مطالعه‌ی زمین همراه با داده‌های طولانی‌مدت و ابزار تحلیل کامپیوتری توسعه می‌دهد تا نحوه‌ی تغییر سیاره‌مان را مشاهده کند. ناسا این دانش را با جامعه‌ی جهانی به اشتراک می‌گذارد و با موسساتی در ایالات متحده و سراسر جهان کار می‌کند تا درک ما از سیاره‌ی مادری‌مان را بالا ببرد و از آن حفاظت کند.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
