مهروماه

بر اساس یک مقاله‌ جدید، شعله‌های قدرتمند ستارگان نوع M (کوتوله‌های سرخ) – که زمانی تصور می‌شد حیات بر روی سیاراتشان را نابود می‌کنند – می‌توانند به افشاء زیست‌کره‌های پنهان، کمک کنند. تابش فرابنفش آنها می‌تواند یک درخشش محافظ در برابر حیات بیگانه ساطع کند که بیوفلورانس(Biofluorescence) نامیده می‌شود.

ستارگان نوع M رایج‌ترین نوع ستاره در کهکشان راه شیری هستند و تا ۷۵% از ستارگان در منظومه همسایۀ ما را تشکیل می‌دهند. آنها همچنین داوطلبان فوق‌العاده‌ای برای جستجوی سیارات شبه‌ زمینی قابل‌سکونت هستند، زیرا دارای فراوانی بالای سیارات سنگی در مناطق قابل‌سکونتِ این ستارگان هستند.

ستارگان کوتوله سرخ به طور مکرر تابش دارند و وقتی این شعله‌های فرابنفش به سیارات آنها برخورد می‌کنند، “بیوفلورانس” می‌تواند این جهان‌ها را به رنگ‌های زیبایی در بیاورد. پرتوهای فرابنفش می‌توانند از طریق فرآیندی تحت عنوان “بیوفلورانس فتوپروتکتیو” در طول‌موج‌های بلندتر و ایمن‌تر جذب شوند و این مکانیزم یک نشانۀ واضح از خود بجا می‌گذارد که اخترشناسان می‌توانند آن را جستجو کنند.

سیارات فراخورشیدی در سامانه‌های پروکسیما قنطورس، Ross-128 ، LHS-1140 و تراپیست-۱ ، نخستین اهداف ِ بالقوه هستند. دکتر جک اومالی-جیمز، محقق در موسسه کارل سیگن، دانشگاه کرنل گفت: «این یک روش کاملأ جدید برای جستجوی حیات در کیهان است. فقط یک سیارۀ بیگانه را تصور کنید که به راحتی در یک تلسکوپ قدرتمند می‌درخشد.»

دکتر کالتنگر، رئیس موسسه کارل سیگن گفت: «بر روی زمین، نوعی مرجان در زیر آب وجود دارد که از بیوفلورانس برای تبدیل تابش فرابنفش مضر خورشید به طول‌موج‌های مرئیِ بی‌ضرر استفاده می‌کند و یک تابش زیبا را به وجود می‌آورد. شاید چنین اشکال حیاتی در جهان‌های دیگر نیز وجود داشته باشند و چنین نشانۀ واضحی از خود بجا بگذارند.» این تیم از خصوصیات انتشاریِ رنگدانه‌های فلورسنت مشترک مرجان بر روی زمین برای مدلسازی طیف‌ها و رنگ‌های سیاراتی که به دو ستارگان فعال نوع M گردش می‌کنند، استفاده کردند تا بتوانند قدرت سیگنال و تناسب آنها برای حیات را تقلید کنند.

دکتر اومالی-جیمز گفت: «این نوع حیات، اهداف بسیار خوبی در جستجوی سیارات فراخورشیدی هستند و این عجایب شب‌تاب (نورانی) بهترین شانش برای یافتن حیات بر روی سیارات فراخورشیدی می‌باشند». دکتر کالتنگر افزود: «این هدف ِ بزرگی برای نسل بعدیِ تلسکوپ‌های بزرگ است، زیرا این تلسکوپ‌ها می‌توانند نور کافی را از سیارات کوچک دریافت کنند تا آنها را از لحاظ نشانه‌های حیات تجزیه و تحلیل نمایند، همانند تلسکوپ فوق بزرگ در شیلی».