پروتئین غشائی مولکول پروتئینی است که به غشاء سلول یا یک اندامک متصل یا وابسته شده است. بیش از نیمی از تمامی پروتئین‌ها با غشاء برهم‌کنش دارند. پروتئین‌های غشاءی بر حسب شدت وابسته بودن به غشاء دو گروه تقسیم می‌شوند.
پروتئین‌های غشاءی درونی به طور دائمی به غشاء متصل شده‌اند. آن‌ها را می‌توان پروتئین دانست که برای جدا شدن از غشاء به زداینده یا سایر حلال‌های غیرقطبی نیازمند هستند. بسته به نوع پیوند
این پروتئین‌ها با غشاء دولایه آن‌ها را می‌توان به دسته‌های زیر تقسیم کرد:
پروتئین‌های تراغشاءی از داخل تمامی غشاء رد می‌شوند. بخش‌های تراغشاءی پروتئین به صورت بشکه‌های بتا یا پیچه‌های آلفا هستند. نواحی به صورت پیچه‌های آلفا در تمام انواع غشاءهای زیستی به خصوص غشاءهای خارجی دیده می‌شوند. بشکه‌های بتا تنها در غشاءهای خارجی باکتری‌های گرم-منفی، دیواره‌های سلولی لیپیدی بعضی از باکتری‌های گرم-مثبت، و غشاء بیرونی میتوکندرهای و کلروپلاست‌ها یافت می‌شوند.
پروتئین غشاءی پیرامونی به صورت موقتی یا به دولایه لیپیدی و یا به پروتئین‌های درونی به واسطهٔ ترکیبی از برهم‌کنش‌های آب‌گریزی، الکترواستاتیکی، و غیر-کووالانسی متصل شده‌اند.
