بندر سیراف یکی از بنادر مهم تجاری و استراتژیک خلیج فارس به شمار می‌رود. این بندر بزرگ‌ترین و پررونق‌ترین بندر تجاری ایران در دوره ساسانی و اسلامی به‌ویژه قرون سوم و چهارم هجری بود و روابط تجاری زیادی با دیگر بنادر خلیج فارس و مراکز تجاری مانند عمان، هند، چین و آفریقای شرقی داشت. در گزارش‌ها ذکر شده است که در سال‌های دور بیش از ۳۰۰ هزار نفر جمعیت در این شهر زندگی می‌کردند.
بندر سیراف بین دریا و کوه قرار دارد و دارای تنها یک خیابان است؛ همچنین بندر سیراف یکی از دیدنیهای بوشهر محسوب میشود. برخی از جاهای دیدنی بندر سیراف شامل گورستان صخره ای سیراف، موزه باستان‌شناسی بندر سیراف و عمارت شیخ جبار نصوری می‌شوند.
بندر سیراف، سیراب، صیراف یا بندر طاهری بین بندر کنگان و بندر عسلویه قرار دارد. سیراف شهری باستانی است که در بخش مرکزی شهرستان کنگان و استان بوشهر در جنوب ایران قرار دارد. این بندر بر کرانه‌های خلیج فارس به فاصله تقریبی ۲۴۰ کیلومتری جنوب شرقی بندر بوشهر و ۳۸۰ کیلومتری بندر عباس واقع شده است.
بندر سیراف در باریکه‌ای به طول چهار کیلومتر و عرضی نزدیک به ۷۰۰ متر در میان کوه و دریا قرار دارد. این بندر از موقعیت استراتژیکی و نقش مهمی در مبادلات اقتصادی در گذشته برخوردار بوده و از جمله باسابقه‌ترین بندرهای ایران است. به اعتقاد محققان، مورخان و جغرافی دانان از گذشته تا امروز هیچ بندری در سراسر خلیج فارس، موقعیت طبیعی سیراف را نداشته است.
*مردم بندر سیراف
مردم بندر سیراف اکثرا مسلمان هستند و جمعیت سنی‌ها و شیعه‌ها به‌طور تقریبا برابر در شهر پراکنده شده‌اند. مردم بندر سیراف فارسی را با گویش کنگانی صحبت می‌کنند. در بندر سیراف بیشترین جمعیت قومی به ترک‌ها، سپس کردها، آشوری‌ها، فارس‌ها و در آخر ارمنی‌ها تعلق دارد.
گزارش‌های فراوانی نشان می‌دهد اهالی سیراف از دیرباز مردمانی دریانورد، بازرگان و کوشا بوده‌اند
در گزارش‌های تاریخی درباره سیراف چنین آمده است که تنها در سده چهارم هجری شمسی، ۱۲۰ هزار تن بازرگان سیرافی در «کانتون» «چین» میهمان بوده‌اند. در میان کالاهای بار شده به چین می‌توان از عرق‌های شکوفه خرما (تارونه)، زعفران، بیدمشک، عطر بنفشه، نیلوفر و کافور و همچنین پارچه‌های کتانی، قالی، گلیم، پرده، پنبه، نیز سنگ آهن، فیروزه، زر و سیم، الماس، مروارید، مس، عود، ساج، عاج، پوست پلنگ و دارو نام برد. مکتوبات برجای مانده نشان می‌دهند سیرافیان از دیرباز تاریخ مردمانی دریانورد و بازرگان و بسیار پر تلاش بوده‌اند.
از آنجا که سیراف یک شهر بندری است و در نزدیکی میدان گازی پارس قرار دارد، درآمد اصلی شهر به دو صنعت ماهیگیری و پتروشیمی وابسته است؛ اما در کنار این‌ها عده‌ای از مردم نیز برای امرار معاش محصولات کشاورزی نظیر پیاز، گوجه، تنباکو، محصولات دامی مثل گوشت، شیر و صنایع دستی مثل حصیر بافی و غیره را تولید و به فروش می‌رسانند.
*سوغات بندر سیراف
شلیخ: شلیخ همان خارک است. پس از درآوردن هسته‌ها آن‌ها را در آفتاب خشک می‌کنند و مورد استفاده قرار می‌دهند.
الوک: نوعی بادام وحشی محلی است.
انواع نان محلی: ارهین، نگاره، نان تنوری، نان تابی (ماهیتابه‌ای)
خرما خشکو: ترکیب خرما و کشک خشک است.
خارک
انواع میگو، ماهی و خرچنگ
حلوای انگشت پیچ
حلوای برنج
*صنایع دستی بندر سیراف
زری‌بافی: هنر زری‌بافی اغلب روی شلوارهای بندری (بادله) دوخته میشود.
سوزن‌دوزی
گلیم‌بافی
حصیربافی
*غذاهای محلی بندر سیراف
ماهی تنوری یکی از غذاهای محلی سیراف است که با انواع سبزی‌های معطر پر میشود و آن را داخل تنور می‌پزند. ماهی کبابی غذای محلی دیگری است که برای تهیه آن ابتدا ماهی را فیله می‌کنند و پس از نمک زدن، داخل مخلوطی از آرد، زردچوبه، و فلفل می‌گذارند و بعد سرخ می‌کنند. از دیگر غذاهای محلی بندر سیراف می‌توان به ودام، ته‌چین ماهی، پلیل، گل نشک، او سرابی، تهمه و مجک اشاره کرد.
*دیدنیهای بندر سیراف
گورستان صخره‌ای
قلعه نصوری
موزه سیراف
گور سیبویه
بازار سیراف
دخمه‌های باستانی
آرامگاه قطب‌الدین شیرازی
آتشکده سیراف
مسجد امام حسن بصری
آبگیر دره لیر
دست کندهای تاریخی
