مهروماه

نافج یکی از شهرهای استان چهارمحال و بختیاری ایران است. این شهر در بخش مرکزی شهرستان شهرکرد قرار دارد. نافچ  یکی از شهرهای ورزشی شهرستان شهرکرد به‌شمار می‌آید. شغل مردم این شهر زراعت و دامپروری و از صنایع دستی آن قالی‌های بختیاری است. این شهر دارای پیشینه ادبی قوی می‌باشد.


در قدیم

فرهنگ جغرافیای ایران ج 10 ص 194 می‌نویسد: نافچ دهی است از دهستان لار بخش حومه شهرستان شهرکرد، در 12 هزار گزی شمال غربی شهرکرد و متصل به راه عمومی سامان به شهرکرد در منطقه کوهستانی معتدل هوائی واقع است و 1773 تن سکنه دارد. در فصل تابستان با ماشین می‌توان به آن‌جا رفت. در سالهای اخیر که این ده به شهر تبدیل شده است پیشرفت های فراوانی در ان صورت گرفته است.

در مورد وجه تسمیه« نافچ» عقاید و نظرات مختلفی وجود دارد. گروهی را عقیده بر آن است که نام قبلی این محل« غرقاب» بوده است که در قسمت جنوب شرقی مکان فعلی شهر واقع بوده و علّت آن نیز شاید به دلیل وفور و فراوانی آب در این منطقه بوده است. امّا در مورد وجه تسمیه نام کنونی نافچ بر اساس عقیده ای« نافچ» از کلمه« ناف» و حرف«چ» ترکیب شده است که« ناف» به معنی مرکز و«چ» حرف مصغر و در نتیجه« نافچ» به معنی مرکز کوچک است و در گذشته برای قراء و دهات اطراف حالت مرکزیت داشته است. بر اساس عقیده دیگری بر همین مبنا« ناف» به معنای محل گود و هموار است و چون این محل در مقایسه با نواحی اطراف کم ارتفاع تر است و در دشت واقع شده است، به« نافچ» معروف شده است. بر اساس نظریه سوم، شاید« نافچ» نام شخصی بوده است که ابتدا در این محل ساکن شده است. امّا نکته ای که در این ارتباط قابل ذکر است، آن است که به استناد، اسناد و منابع تاریخی و شواهد موجود، این محل تا دوره پهلوی اوّل« نافج» نامیده می شد و پس از آن در مکاتبات اداری با عنوان« نافچ» از آن نام برده شده است. شاید این نامگذاری جدید بازگشتی باشد به نام اصلی این محل در دوره قبل از اسلام؛ که با ورود اعراب مسلمان به ایران و وارد شدن لغات و اصطلاحات زبان عربی در زبان فارسی و چیرگی سیاسی اعراب مسلمان و با توجّه به عدم وجود حرف «چ» در الفبای زبان عربی«چ» در آخر کلمه « نافچ» به حرف«ج» تغییر یافته است.

در هر صورت بر اساس شواهد و اطلاعات موجود این شهر از قدیم الایام در این ناحیه، مهم تلقی می شده است و برخی وجود تپه های موازی در شمال« نافچ» را دلیلی بر استقرار گروه های انسانی در این محل در دوره های بسیار دور می دانند.

بنا به گفته برخی از اهالی محل، سنگ سفیدی منقوش با خط میخی در محل گورستان قدیمی نافچ وجود داشته که در حدود هشتاد سال پیش توسط انگلیسی ها به غارت برده شده است.

هم چنین تپه ای باستانی- تاریخی به نام« قلعه کهنه» در بخش جنوبی نافچ قرار دارد که در گذشته مقادیری اشیاء و ظروف سفالی و فلزی از آن به دست آمده است! این تپه تاریخی در زمان رژیم گذشته از طرف اداره مربوطه میخ کوبی و علامت گذاری شده است، امّا تاکنون اقدامی برای حفاری و کاوش علمی، این محل از سوی سازمان میراث فرهنگی گردشگری و جهانگردی به عمل نیامده است.

هم چنین پیدا شدن بقایای تنورها و اشیاء سفالی مربوط به دوران های گذشته در بخش جنوب شرقی نافچ مؤید پیشینۀ تاریخی طولانی و کهن این محل می باشد. در هر حال به استناد شواهد متقن باستان شناسی و تاریخی، از دوره تیموریان در قرن نهم هجری به این سو می توان نشانه هایی از این منطقه را به دست آورد و آن ذکر نام شخصی به نام« حیدر نافجی» است.


امامزاده سید علی اکبر(ع)

بقعه امامزاده سید علی اکبر (ع) معروف به «نقی شهید » در شهر نافچ از توابع شهرستان شهرکرد قرار دارد. این بقعه با گنبد بزرگ، مناره های بلند، نمای نوساز و مرمت شده در این شهر همواره جلوه نمایی و جلب نظر می کند.

بقعه امامزاده علی اکبر (ع) به سبک زیبا و با عالی ترین مصالح و کاشی های چشم نواز با ادعیه های مختلف تزیین شده است. این بنا به شکل مربع و در ابعاد ۲۰ در ۲۰ متر ساخته شده و در مغرب و مشرق دارای ایوان است که در پیشانی آن یک ردیف کاشی لاجوردی نقش بسته که روی آن این کتیبه خطاطی شده است : «السلام علیک یا اهل بیت النبوه » آستانه مقدس امامزاده شهید سید علی اکبر نافچ از نوادگان امام جعفر صادق علیه السلام، «بانی حاج الیاس رئیسی نافچی ». کف ایوان به اندازه سه پلکان از سطح صحن ارتفاع دارد و سه جهت بقعه با ایجاد ۱۰ ستون و جمعا سی ستون، ایوان رو بازی احداث شده است. پس از مدخل اصلی، شبستان قرار دارد که دور تا دور اتاق مرقد را احاطه کرده و سراسر با کاشی های آبی و لاجوردی و با اسماء جلاله و آیات قرآنی تزیین شده است. کف شبستان تا ۲۰ / ۱ متر با سنگ مرمر و موزاییک پوشش یافته است. اتاق مرقد به ابعاد ۶ در ۶ متر است و به اندازه سه پلکان از کف شبستان پایین واقع شده است. چهار زاویه اتاق مرقد را با ایجاد چهار گوشواره به ۸ ضلعی مبدل کرده و سپس با طاق نما و ایجاد محرابچه به دایره تبدیل نموده و سپس گنبد عرقچینی بنا را به قطر ۷ و ارتفاع ۳/۵ متر بر آن استوار ساخته اند که یک و نیم متر آن را ساقه تشکیل می دهد. به نظر می رسد این گنبد و به طور کلی بنای اتاق مرقد به جا مانده از بنای اصلی بقعه از دوره صفوی باشد.

امامزاده سید علی اکبر (ع) در نزد مردم این شهر و مناطق همجوار از اهمیت زیادی برخوردار است و مردم به ویژه جوانان اعتقاد زیادی به آن دارند و احترام خاصی به امامزاده قائل اند. علاوه بر زائرین استانی، زائرانی از سراسر کشور به ویژه استان های همجوار در فصول بهار و تابستان برای زیارت و یا ادای نذورات و یا شرکت در مراسم مذهبی (تاسوعا عاشورا) به بقعه امامزاده می آیند. اطراف امامزاده در دوره معاصر توسعه یافته که بعد از بنای اصلی بقعه در دوره صفوی می باشد.