ماهشهر در جنوب استان خوزستان و در فاصله‌ی ۱۱۰ کیلومتری اهواز قرار دارد. این شهر با وجود منطقه‌ی ویژه‌ی اقتصادی و اداره بنادر و کشتیرانی یکی از قطب‌های اقتصادی کشور به‌شمار می‌رود.
ماهشهر از قدیم شهری مهاجرپذیر بوده است و اقوام گوناگونی در آن در کنار هم زندگی می‌کنند. این شهر از دو بخش ماهشهر قدیم و ناحیه صنعتی تشکیل شده است.
بندر امام خمینی در محدوده‌ی ماهشهر و ۸ کیلومتری آن قرار دارد. طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ جمعیت بندر ماهشهر ۱۵۳٬۷۷۸ نفر است
ماهشهر در جلگه‌ی خوزستان قرار دارد و خاک آن برای رشد گیاهان گرمسیری مناسب است. آب و هوای این شهر گرم و مرطوب است که این رطوبت در نیمه‌ی دوم مرداد تا شهریور به ۱۰۰ درصد هم می‌رسد.
تش باد یا بادهای گرم ماهشهر در محدوده‌ی تیر و مرداد می‌وزند. میانگین سالانه‌ی بارش باران در این شهر حدود ۲۳۳ میلیمتر است. ارتفاع آن از سطح دریا ۳ متر است و ۲۷۱۳ هکتار وسعت دارد. جنوب ماهشهر دارای خور است، به نام خور موسی که از از نظر اقتصادی و نیز استراتژیک مهم تلقی می‌شود.
اهواز و رامشیر همسایه‌های شمالی ماهشهر هستند. بندر ماهشهر از غرب به شادگان، از شرق به هندیجان و امیدیه و از جنوب به خلیج فارس می‌رسد. این شهر ۸۳ کیلومتر مرز آبی با خلیج فارس دارد.
قدیمی‌ترین نامی که از ماهشهر دیده می‌شود به دوره‌ی اردشیر اول از سلسله‌ی ساسانیان برمی‌گردد که ریواردشیر نام داشت. این نام بعدها به ریشهر تغییر کرد. نام ماهشهر در سفرنامه‌های تاریخی مهروبان، ماجول یا ماچول، ماژول و معشور یا معشوق ذکر شده است.
ماهشهر از بندرهای قدیمی حاشیه‌ی خلیج‌فارس به‌شمار می‌رود. وجود روستای صالحک که از دوره‌ی اشکانی به جا مانده، نشان می‌دهد در گذشته در آن محدوده زندگی جریان داشته است. در دوره‌ی ساسانیان این منطقه رونق داشته است، شاهد آن نام ریواردشیر است که اردشیر اول بر آن گذاشته بود.
در چند سفرنامه مانند نوشته‌های ابن بطوطه و ناصرخسرو از ماهشهر یاد شده است. ناصرخسرو آن‌را شهری بزرگ بر لب دریا با بازاری بزرگ توصیف کرده است. ابن بطوطه در سفرنامه‌اش ذکر کرده که از بندر ماچول تا هندوان که هندیجان امروزی است، زیر سایه‌ی درختان راه می‌رفتند.
نام بندر معشور در دوره‌ی صفویه کم‌رنگ بوده است تا اواخر قرن چهاردهم خورشیدی که بندر کوچکی بوده و کشتی‌های محلی در آن‌جا کار صادرات و واردات انجام می‌داده‌اند. ماهی‌گیری، کشاورزی و دامپروری بخشی دیگر از زندگی مردم ماهشهر بوده است.
با ساخت راه‌آهن سراسری در دوره‌ی پهلوی اول و با توسعه‌ی بندر امام خمینی، ماهشهر جان دوباره‌ای گرفت. صادرات نفت خام از سال ۱۳۲۴ در ماهشهر آغاز شد. نفت از آغاجاری به پالایشگاه آبادان و از آبادان به ماهشهر می‌رسید. در دهه‌ی ۳۰ خورشیدی ماهشهر بهترین گزینه برای صادرات فراورده‌های نفتی پالایشگاه بود، زیرا در کنار خور موسی قرار داشت و نفتکش‌ها دسترسی خوبی به آن‌جا داشتند. در سال ۱۳۷۶ حجم تخلیه و بارگیری نفتی در این بندر نزدیک به ۱۴ میلیون تن بوده است. غرب ماهشهر ناحیه‌ی صنعتی نام دارد. این منطقه از چند محله و کوی تشکیل شده است و بیشتر ساکنان آن در صنایع پتروشیمی مشغول به کار هستند.
گویش مردم بومی و قدیمی ماهشهر از نظر آواشناسی شبیه به گویش آبادانی و بوشهری و از نظر دستوری شبیه به گویش بختیاری و بوشهری است. از این رو، دو زبان در ماهشهر می‌شنویم، فارسی با گویش ماهشهری و عربی.
انواع ماهی تازه‌ی جنوب، میگو و خرما از سوغاتی‌های ماهشهر هستند.خپولک یا گت‌گتو چیزی شبیه پیراشکی بوده که پایه‌ی اصلی آن گیاه گت‌گتو است.
جاذبه‌های طبیعی ماهشهر زیباترین دیدنی آن به‌شمار می‌روند. خور موسی گذشته از منظره‌ی دلپذیری که دارد با داشتن گونه‌های جانوری متنوع مانند دلفین و فلامینگو مکانی فراموش‌نشدنی است.
ماهشهر دیدنی‌های طبیعی و تاریخی دیگری دارد، مانند پارک ساحلی خور، پارک ارم با امکان قایق‌سواری، پارک پرندگان و باغ حیوانات، باقی‌مانده‌ی عمارت تاریخی تل کافران یا تل کافرون، خرابه‌های آبادی ریشهر در شمال شرقی ماهشهر، آرامگاه سید صالح در خیابان مطهری، زیارتگاه شاهزاده حمزه در ۲۵ کیلومتری ماهشهر به هندیجان، شهر باستانی آسک در جنوب شرقی هندیجان و روستای باستانی صالحک در شرق هندیجان.
