منصور نریمان (زاده ۲۰ اسفند ۱۳۱۴ مشهد – درگذشته ۲۳ تیر ۱۳۹۴ تهران) نوازنده بربط و آهنگساز، ردیفدان و پژوهشگر موسیقی سنتی ایران بود. در ایران از وی بعنوان پدر عود ایران یاد میکنند. نریمان که به دلیل عارضه ریوی در بیمارستان بستری شده بود، بامداد چهارشنبه، ۲۳ تیرماه در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا دفن شد.
تولد و سالهای پیش از جوانی
اسکندر ابراهیمی زنجانی، که بعدها نام هنریاش را به منصور نریمان تغییر داد، در سال ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. پدرش که خود سهتار و تار و نی را به خوبی مینواخت از همان دوران کودکی او را تحت آموزش خود گرفت و وی را با ردیفها و گوشههای موسیقی ایرانی آشنا کرد و نواختن سه تار را به او آموخت. نریمان از سن چهارده سالگی همکاری خود را با رادیو مشهد به عنوان تکنواز موسیقی آغاز کرد و پس از تسلط کافی بر شیوه نوازندگی عود، در بعضی برنامهها به اجرای موسیقی با این ساز پرداخت.
پس از مدتی همکاری با رادیو مشهد، به شیراز نقل مکان کرد و به مدت چهار سال فعالیت و همکاری خود را در زمینه موسیقی و اجرا با رادیو شیراز ادامه داد. بعداز معرفی ایشان توسط استاد عبدالوهاب شهیدی به عنوان تکنواز رسمی رادیو در کنار اساتید دیگر نظیر جلیل شهناز، فرهنگ شریف، پرویز یاحقی و دیگر تک نوازان آن دوره به فعالیت خود در رادیو تهران ادامه داد. او مانند بسیاری از نوازندگان ایرانی عود آموختن موسیقی را با تار و سهتار آغاز کرد.
زندگینامه منصور نریمان
درآن سالها عود سازی بود که کمتر نوازندهای سراغ آن میرفت و اگر قرار بود در ارکستری جا داشته باشد، نوازنده تاری نواختن آن را برعهده میگرفت. در مجموع عود ساز فرعی نوازندگان تار محسوب میشد. منصور نریمان از نخستین نوازندگانی بود که تمرکز خود را بر روی این ساز قدیمی ایرانی گذاشت و آن را به ساز اصلی خود تبدیل کرد. نریمان دربارهٔ اینکه چگونه نواختن عود را آموخت در خاطرات خود گفته است: «در عود استادی نداشتم، فقط از راه گوش به رادیوهای کشورهای همسایه استفاده بردم و به محمد عبدالوهاب خواننده و نوازنده بزرگ مصری به رادیو قاهره نامه نوشتم و دربارهٔ کوک و بعضی مسائل این ساز از وی سوالاتی کردم و مسائلی را مطرح نمودم؛ پس از چندی عبدالوهاب در جواب نامه من نوشت که کوک عود همانی است که خود شما انجام دادهاید و خلاصه کل نظریات مرا تأئید کرد.» بعد از او بود که عود -که رنگ و بوی عربی داشت- کمکم در ارکستر سازهای ایرانی جا پیدا کرد و حتی گاهی قطعهای تکنوازی به آن اختصاص داده میشد. او در سالهای قبل از انقلاب اسلامی نیز همراه با جهانگیر ملک استاد تنبک سلسله برنامههای تکنوازی در تلویزیون ملی ایران اجرا میکرده است.
نریمان علاوه بر تلاش برای تغییر شیوه نوازندگی که تحت تأثیر موسیقی عربی و عودنوازان عرب بود، عقیده داشت عود سازی ایرانی و نامش بربط یا بربت است و ساختار آن با عودی که در جهان عرب نواخته میشود، متفاوت است. ابراهیم قنبری مهر (طراح و سازنده ساز) سازی طراحی کرد و ساخت که دستهای بلندتر از عود معمولی و کاسهای کوچکتر از آن داشت. بربط ساخته قنبری مهر که از سوی سازنده و نوازندگان آن «بربت» نام گرفت شیوه بربطنوازی نریمان در آمیخت جای خود را در ارکستر سازهای ایرانی پیدا کرد. شیوه بربطنوازی نریمان به مکتبی تبدیل شده که تقریباً تمام آموزگاران نوازندگی بربت در ایران این شیوه را تدریس میکنند. محمد فیروزی، حسین بهروزینیا، نگار بوبان و شهرام غلامی از شاگردان نریمان و از برجستهترین نوازندگان و آموزگاران بربت هستند.
زندگی شخصی
نریمان در سال ۱۳۳۶ ازدواج نمود و ثمره ازدواج وی یک پسر و سه دختر میباشد.
تدریس و تألیف
در سال ۱۳۴۱ از او برای تدریس تخصصی ساز عود در هنرستان موسیقی دعوت به عمل آمد. در این سالها تصمیم به نگاشتن کتابی برای تدریس این ساز گرفت. این کتاب با نام «شیوه بربت نوازی» در سال ۱۳۷۲ همراه با دوره عالی که شامل پنج اتود متنوع است به چاپ رسید. از تالیفات دیگر نریمان میتوان به کتاب «۴۲ قطعه برای عود» و «ردیف موسیقی ایرانی برای بربت» اشاره کرد.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
لطفاً ایمیل خود را وارد نمایید!
وضعیت: آفلاین
گروه کاربری: پشتیبانی
در حال حاضر نظری در این مطلب ارسال نشده است.
