مقارن با تحول تكنولوژي ارتباطي در دهه هاي اخير، آموزش در منزل به عنوان جايگزيني براي آموزش در مدرسه در بسياري از كشورها گسترش يافته است. در سال هاي اخير، خانواده ها به دلايل متعدد از جمله این روزها که کل دنیا درگیر این بیماری ناشناخته (کرونا) شده است و در کنار آن موارد و مشکلاتی که از قبل جود داشه و همچنین در زمان کنونی نیز خانواده ها با آن درگیر هستند مثل ارزش هاي خاص فرهنگي و مذهبي، عدم تناسب برنامه هاي مدرسه با نيازهاي فرزندان و پايين بودن سطح آموزش در برخي مدارس به آموزش فرزندان خود در منزل رغبت بيشتري نشان داده اند.
بزرگ ترين مزيت آموزش در منزل اين است كه مي توان با توجه به ويژگي ها، علايق و توانايي هاي هر دانش آموز براي او برنامه ريزي نمود. مدت زمان دوره تحصيلي نيز با توجه به توانايي دانش آموزان تنظيم مي شود و آنان مجبور نيستند با همكلاسي هاي خود همگام باشند. بدين ترتيب از آموزش لذت برده، دچار اضطراب و نگراني نمي شوند.
اين روش محدوديت هايي دارد كه از آن جمله مي توان به محدود شدن روابط اجتماعي دانش آموزان اشاره كرد. هم چنين جايگزيني ارتباط غير مستقيم به جاي ارتباط چهره به چهره ممكن است به كاهش تجارب دانش آموزان بيانجامد. به رغم اين محدوديت ها، آموزش در منزل در مواردي كه بين فرهنگ و ارزش هاي خانواده و جامعه اختلاف زيادي وجود دارد، يا هدف هاي آموزشي كه خانواده براي فرزندان در نظر گرفته است تفاوت چشمگيري با هدف هاي آموزشي مدرسه دارد و يا براي كودكان با بيماري هاي مزمن و معلوليت هاي شديد مفيد به نظر مي رسد.
به كارگيري اين روش در كنار تكنولوژي هاي آموزشي نظير شركت در كلاس هاي مجازي و استفاده از وسايل كمك آموزشي مي تواند موثر باشد. هدف از اين مطالعه بررسي آموزش در منزل به منزله يكي از روش هاي غير رسمي آموزشي است كه گاه مي تواند جايگزين مناسبي براي آموزش هاي رسمي باشد. در اين مطالعه جنبه هاي مختلف آموزش در منزل، روش هاي تسهيل كننده، مزايا و محدوديت هاي آن نقد و بررسي شده است.
