مهروماه

در همین حال، متوجه شدم که حتی اگر بودجه ناسا دو برابر شود، و پیمانکاران خوبی هم داشته باشد، بازهم پیشرفت لازم را نخواهد کرد؛ چرا که فقط موشک‌های مصرفی بیشتری در اختیار خواهد داشت و خطر پرچم‌ها و جای پاها در مریخ نیز وجود خواهد داشت که بازهم بهتر از این است که اصلا به مریخ نرویم. اما برای پایگاه ماه و در نهایت ساخت شهری خودکفا در مریخ خوب نبودند. و به همین ترتیب، فکر کردم که بهتر است که خودم یک شرکت موشکی تأسیس کنم. تقریبا مطمئن بودم که شکست می‌خورم. در حقیقت، در ابتدا به کسی اجازه سرمایه‌گذاری در شرکت (تازه‌ تأسیس‌ام) را نمی‌دادم. نه به این دلیل که فکر می‌کردم نتیجه خوب می‌شود، بلکه برعکس، به این دلیل که فکر می‌کردم شکست حتمی است.

اگر ایلان ماسک ۲۰۱۹ می‌توانست با ورنر فون براون (دانشمند شهیر آلمانی-آمریکایی و از پیش‌گامان موشکی دنیا)، کریس کرفت (از مهندسان برجسته ناسا)، یوجین کرانز (مهندس هوافضا و مدیر پرواز سابق ناسا) و همه‌ی قهرمانان فضایی دهه‌ی ۱۹۶۰ صحبت کند، چه به لحاظ فناوارانه، معنوی، چشم‌اندازهای دراز مدت و ...، چه توصیه‌ای به آن‌ها می‌کرد؟
خب، ورنر فون براون، واقعا می‌دانست که دارد چه کاری انجام می‌دهد. او برنامه‌هایی برای دستیابی به ویژگی چندبارمصرف‌پذیری داشت. اما این برنامه‌ها ناکام ماندند. روش‌های زیادی برای رسیدن به هدف وجود دارد، اما مهم نیست که کدام را انتخاب می‌کنید، فقط دستیابی به چندبارمصرف‌پذیری مهم است. طرز کار موشک‌های امروزی واقعا احمقانه است. مثل این است که سوار هواپیما شوید و با رسیدن به شهر مورد نظرتان، با چتر نجات از هواپیما بیرون بپرید و هواپیما هم جای دیگری سقوط کند. این همان طرز کار موشک‌های امروزی به استثنای موشک فالکون ۹ است و واقعا کاملا غیرعقلانی است.
ایالات متحده امروزه حتی توانایی فرستادن فضانورد به مدار پائین زمین را نیز ندارد
برای اینکه تبدیل به گونه‌ای چند سیاره‌ای شویم، باید مسئله استفاده مجدد از موشک‌ها را حل کنیم. در غیاب چنین قابلیتی، مثل این است که به‌طور مثال، تصور کنیم در گذشته، کشتی‌ها قابل استفاده مجدد نمی‌بودند. در این صورت، هزینه‌ی یک سفر دریایی به‌شدت گزاف می‌بود. و کشتی دومی هم باید پشت سر کشتی می‌بود تا می‌توانستیم دوباره راه رفته را برگردیم. و می‌توانید تصور کنید که اگر هواپیماها قابل استفاده مجدد نبودند، هیچکس نمی‌توانست از پروازهای عادی استفاده کند. چرا که (هر پرواز) برای شرکت‌های هواپیمایی چند صد میلیون دلار هزینه می‌داشت.
به همین دلیل است که چندبامصرف‌پذیری کامل و سریع، جام مقدس دسترسی به فضا و قدم اساسی برای رسیدن به آن است. بدون آن ما نمی‌توانیم به گونه‌ای چند سیاره‌ای بدل شویم. ما بدون چندبارمصرف‌پذیری کامل و سریع نمی‌توانیم پایگاهی در ماه یا شهری در مریخ داشته باشیم. به همین دلیل است که در اسپیس‌ایکس به سختی برای دستیابی به این ویژگی تلاش کرده‌ایم.
کسانی هستند که عقیده دارند می‌توانند همین شیفتگی وسواس‌گونه‌ی - منظورم البته به لحاظ مثبت است - را به کار ببندند، یعنی همان تمرکز و خلاقیتی که اسپیس‌ایکس برای انجام کارها دارد و توسعه‌ی یک شبکه‌ی برق کاملا پاک و تجدیدپذیر توسط شرکت تسلا از این دست است. اما دیدن اثرات ثانویه برای نجات انسان‌ها در کوتاه مدت بهتر نیست، آیا در آن ساعات ۳ بعد از نصف شب، به این موضوع فکر کرده‌اید؟
خب، فکر می‌کنم تسلا واقعا پیشرفت بزرگی به سوی یک انرژی پایدار مقرون‌به صرفه بود. فکر می‌کنم برای برقی کردن حمل‌و‌نقل مسلما تسلا هسته‌ی حمل‌و‌نقل پایدار را ۱۰ سال تا شاید ۲۰ سال جلو انداخت. اختلافات کوچکی در طرح‌های کلی وجود دارد، اما حایز اهمیت هستند. اگر من به‌طور کامل خودم را وقف تسلا می‌کردم، چقدر سریع‌تر می‌توانستیم رشد کنیم، اگر من زمان خود را بین اسپیس‌ایکس و تسلا تقسیم کنم چه اتفاقی می‌افتد؟ فکر می‌کنم هزینه نهایی نسبتا محدود است. من ترجیح می‌دهم (پیشرفت) تسلا چند سال عقب بیافتد و هنوز هم اسپیس‌ایکس را داشته باشیم.
فکر می‌کردم اسپیس‌ایکس به احتمال ۹۰ درصد به شکست می‌انجامد
فکر می‌کنم این توازن مناسب به نفع مسائل خوب‌تر است. آرزو می‌کنم راهی بود که موشک‌ها را بدون سوزاندن سوخت پرتاب می‌کردیم. اما وجود ندارد، منظورم قانون سوم نیوتن است و هیچ راه دیگری هم نداریم. بنابراین، برقراری توازن در آنچه به نفع بشریت است، بهترین کار است.
به‌وضوح این سؤال بسیاری از مردم است که می‌خواهند بدانند چه زمانی شاهد پروازهای منظم و سرنشین‌دار به ایستگاه فضایی بین‌المللی توسط یک فضاپیمای «دراگون (Dragon)» خواهند بود؟
خب، این هم به آمادگی ناسا و هم آمادگی اسپیس‌ایکس بستگی دارد. از لحاظ آمادگی اسپیس‌ایکس، گمان می‌کنم که ما حدود ۶ ماه با این امر فاصله داریم. اما برنامه حالا کمی مانند پارادوکس‌های زنون به نظر می‌رسد. شما در هر نقطه‌ای از زمان در نیمه‌ی راه قرار دارید. و سپس به نوعی به مقصد می‌روید. بنابراین، اگر برنامه‌های ما می‌گویند که ما حدود ۴ ماه دیگر آنجا خواهیم بود، احتمالا ۸ ماه درست است.
اگر مجبور بودید روی خانه خود شرط‌بندی کنید، دفعه بعدی که شاهد ردپای انسان در ماه خواهیم بود را چه زمانی می‌دانستید؟
خب، این به نظر خیلی غیرعقلانی است. اما فکر می‌کنم، ما می‌توانیم در عرض کمتر از ۲ سال روی ماه فرود بیاییم. مطمئنا بر این باورم که با یک وسیله‌ی نقلیه بدون سرنشین، می‌توانیم در عرض دو سال آینده به ماه برسیم. سپس، شاید در عرض یک یا دو سال بتوانیم فضانوردان را به ماه بفرستیم. من می‌گویم حداکثر ۴ سال.
وقتی می‌گویید «ما» منظورتان ایالات متحده آمریکا است یا اسپیس‌ایکس؟
مطمئن نیستم. اگر قرار است طول بکشد تا ناسا و مقامات را متقاعد کنیم که ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم، ممکن است خودمان این کار را انجام دهیم. اساسا آسان‌تر خواهد بود که استارشیپ را روی ماه فرود بیاوریم تا اینکه تلاش کنیم ناسا را متقاعد کنیم که از عهده این کار بر می‌آییم. به‌وضوح این تصمیمی خارج از اراده من است.

 

اما تلاش زیادی باید برای متقاعد کردن شمار زیادی از مهندسان شکاک در ناسا لازم است و شک و تردید این شکاکان هم غیر منطقی نیست. آن‌ها دلایل خوبی برای استدلال‌هایشان دارند. اما راه مطمئن برای پایان دادن به این شک و تردیدها فقط انجام دادن این کار است