محققان خطای ظریفی را که در هنگام بکارگیری معادلات اینشتین در مدل انبساط کیهان صورت گرفته بود را شناسایی و تصحیح کردند. فیزیکدان‌ها معمولا این فرض را در ذهن دارند که سامانه‌های بزرگِ کیهانی مثل جهان، نسبت به جزئیات سامانه‌های کوچک ِ درون آن غیرحساس هستند.
«کِوین کروکر» محقق فوق دکتری در گروه فیزیک و اخترشناسی دانشگاه هاوایی و «جو واینر» عضو گروه ریاضی در همین دانشگاه، نشان دادند که این فرضیه شاید برای آن دسته از اجرام فشرده‌ای که پس از فروپاشی و انفجار ستاره‌های بزرگ همچنان باقی میمانند، صدق نکند.
کروکر اظهار داشت: «ما برای ۸۰ سال با این فرضیه کارهای علمی‌مان را پیش بردیم و نشان دادیم جهان تحت تاثیر جزئیات یک منطقۀ کوچک قرار نمی‌گیرد. اما حالا شواهد نشان میدهد که نسبیت عام میتواند ستاره‌های فروپاشیده شده را با رفتار جهان بعنوان یک کل، ارتباط بدهد.»
کروکر و واینر اعلام کردند که سرعت انبساط کیهان، میتواند به تاثیر چنین اجرام فشرده‌ای حساسیت نشان داده و تحت تاثیر آنها قرار بگیرد. در همین راستا، اجرام خودشان میتوانند با انبساط کیهان ارتباط داشته و بسته به ترکیبات اجرام، انرژی از دست داده و یا انرژی دریافت کنند. این نتیجه اهمیت فراوانی دارد، زیرا پیوستگی‌های غیرمنتظره‌ای میان فیزیک اجرام کیهانی و فشرده فاش می‌کند؛ همین عامل میتواند به پیش‌بینی‌های مشاهداتی جدیدی ختم شود.
یکی از پیامدهای مطالعۀ حاضر این است که سرعت انبساط کیهان میتواند اطلاعاتی دربارۀ آنچه در زمان مرگ ِ ستاره‌ها بر سرشان می آید، در اختیارمان بگذارد. به گفته اخرشناسان با مرگ ستارگان بزرگ، سیاهچاله متولد می شود، اما این تنها پیامد احتمالی نیست. در سال ۱۹۶۶، «ایراست گلینر»، فیزیکدان در موسسه فیزیک لنینگراد فرضیه‌ای را مطرح کرد که نشان می داد ستاره‌های خیلی بزرگ باید به «جسم عام انرژی تاریک یا GEODE» تبدیل شوند. وقتی از بیرون به این اجرام نگریسته می‌شود، گویی سیاهچاله هستند، اما برخلاف سیاهچاله‌ها، آنها به جای تکینگی، حاوی “انرژی تاریک” هستند
شاید «جسم عام انرژی تاریک یا GEODE» در مرکز کهکشان M87 مشاهده شده است. این جرم ۲٫۳ شعاعِ منطقه‌ای تاریکی است که تلسکوپ افق رویداد از آن عکسبرداری کرده است. این محدوده تقریبا همان اندازه‌ای است که انتظار می‌رود یک سیاهچاله داشته باشد. منطقه حاوی ِ انرژی تاریک(به رنگ سبز) قدری بزرگتر از سیاهچاله‌ای با همان جرم است. ویژگی‌های پوسته (به رنگ بنفش) به مدل GEODE بستگی دارد.
در سال ۱۹۹۸، دو تیم مستقل از اخترشناسان فهمیدند که انبساط کیهان روند شتابداری به خود گرفته و این امر با نقش ِ انرژی تاریک در این فرایند سازگار است. اما مشخص نشد که آیا «جسم عام انرژی تاریک» میتواند در این راستا نقش کمکی داشته باشد یا خیر. کروکر و واینر نشان دادند که اگر کسری از قدیمی‌ترین ستاره‌ها به جای سیاهچاله به «جسم عام انرژی تاریک» تبدیل شوند، شاید امروزه بتوانند انرژی تاریک یکنواخت را ایجاد کنند.
نتایج این مطالعه برای سامانه‌های ستاره‌ای دوتایی که به هم برخورد می‌کنند نیز صادق است. در سال ۲۰۱۶، مققان پروژۀ لایگو اعلام کردند که برای اولین‌بار برخورد یک سامانه سیاهچاله دوتایی را مشاهده کردند. البته انتظار می‌رفت که چنین سامانه‌هایی وجود داشته باشند، اما جفت اجرام به طرز غیرمنتظره‌ای سنگین بودند؛ تقریبا ۵ برابر بزرگتر از جرم سیاهچاله پیش‌بینی شده در شبیه‌سازی‌های کامپیوتری. کروکر و واینر به این مسئله پرداختند که شاید لایگو یک «جسم عام انرژی تاریک» را مشاهده کرده باشد.
شواهد مشاهداتی این محققان از سناریوی «جسم عام انرژی تاریک» پشتیبانی می‌کند، یعنی شاید سیاهچاله‌ها از انرژی تاریک ساخته شده‌اند. آنها تاکید می کنند که سیاهچاله‌ها یقینا مُرده نیستند و اگر «GEODE ها» وجود داشته باشند، میتوانند به راحتی پدیده‌هایی را رقم بزنند که برای ما قابل مشاهده هستند؛ به ویژه آن دسته از پدیده‌هایی که در حال حاضر توضیح قانع کننده‌ای برایشان وجود ندارد.
ارسال مطلب به ایمیل دوستاتون:
